ปลายยามอู่รถม้าของราชครูมาส่งทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว เมิ่งหย่งชวนเห็นภรรยาก็รีบเดินมาหา อุ้มนางลงจากรถม้าไม่สนใจสายตาของชาวบ้านสักนิด แขนเสื้อซับเหงื่อที่ซึมหน้าผากเล็กเกลี้ยงเกลานั่น
เสี่ยวเย่ารีบหายไปบนเขาทันที เขาหลับอยู่บนตักท่านแม่จนเพลิน เขาเข้าใกล้ท่านพ่อมากเกินไปเกรงว่ากลิ่นอายท่านพ่อจะสื่อสารไปถึงแดนเซียนว่าเจอเขาแล้ว เสิ่นเยี่ยนฟางเห็นบุตรชายหน้าตาเศร้าสร้อยก็รู้ดีว่าเพราะบิดาอยู่ด้วยเขาจึงต้องจากไป
เสิ่นเยี่ยนฟางยิ้มให้สามี จากนั้นก็พากันเก็บข้าวของ เมิ่งหย่งซินกำลังติดเตาเพื่ออุ่นขาหมูไว้ให้คนงานกินมือเย็นอีกมื้อ รับจ้างมานานยังไม่มีบ้านใดใจกว้างเท่ากับเมิ่งซิ่วไฉและภรรยา เสิ่นเยี่ยนฟางที่เมื่อเช้ายอมตัดใจเชือดไก่หนึ่งตัวเพื่อจะมาต้มโสมให้กับเมิ่งลู่เจิน น้องสามีต้องฝึกอีกหน่อย หากเข้าโรงเรียนก็คงเหมือนโรงเรียนทั่วไปในยุคที่นางจากมา มีการแบ่งชนชั้น มีการบลูลี่ในห้องเรียน
