พ้นแผ่นหลังบอบบางแววตาอ่อนโยนก็กลับมาแข็งขึงตวัดจ้องใบหน้าน้องชายตามแม่ เรือนกายกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่มีลวดลายศิลปะบนหน้าอกลามมาถึงหัวไหล่ดูน่าเกรงขามกว่าคนเป็นน้องชายที่ดูเจ้าสำอางมากกว่า ปราณไม่รู้ว่าน้องชายมาหาเขาถึงในบ้านด้วย
เหตุใด รู้อย่างเดียวคือมันไม่มีสิทธิ์มากมายขนาดนั้น!
บ้านเป็นสถานที่สำหรับคนในครอบครัวของเขาเท่านั้น!
“มึงมาทำไม” ขายาวก้าวมาหาน้องชายพร้อมกับเสยผมให้เป็นทรงลวก ๆ ด้วยอารมณ์หงุดหงิด เขากับภรรยากำลังอยู่กันด้วยดีแท้ ๆ ไอ้ตัวมารนี่มันยังกล้ามาขัด
“กูมาหานาน่า!” ภาพใบหน้าสวยของนิชาดาเขินอายยังติดตาเขาไม่หาย เมื่อครู่ทั้งสองกำลังทำอะไรกันอยู่มีหรือเขาที่เป็นผู้ชายจะมองไม่ออก แต่ที่ไม่เข้าใจคือนิชาดายอมปล่อยตัวเองให้พี่ชายเขาได้ยังไง
“หึ เมียกูไม่มีธุระกับมึงด้วยสิ” ปราณรู้สึกว่าน้องชายดูจะกวนส้นเท้ามากเป็นกรณีพิเศษ เวลามีตัวผู้มาเอ่ยถึงภรรยาพาให้ดวงใจแกร่งร
