22 อ่อนไหว
ฉันใช้เวลาสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำนานพอควร กลับอีกมาอีกครั้ง น้ากับหลานก็พร้อมไปเล่นบ้านบอลแล้ว
แก้มใสปรี่มาจับมือฉัน ยื่นอีกข้างไปจับกับมือปารัณ เขามองมาที่ฉันแววตาอ่อนแสงจนต้องเสหลบ ขณะเดินกันไปยังจุดเครื่องเล่นสำหรับเด็ก แก้มใสชี้ชวนดูของต่างๆ สองข้างไปตลอด
“นั่งเล่นในบ้านบอลก่อนดีไหม นั่งม้าหมุนตอนนี้น้ากลัวหนูอ้วก”
“ค่า”
เห็นลูกบอลหลากสี แกยิ้มกว้าง ใส่ยางรัดแขนเสร็จ ปรี่เข้าไปเล่น ลืมน้าและม้าหมุนไปทันที
ฉันถอยมานั่งบนเก้าอี้สตูลแบบยาวที่จัดไว้ให้ผู้ปกครองนั่งรอบุตรหลานด้านหน้าบ้านบอล เป็นจุดที่สามารถมองเห็นเด็กๆ เล่นได้ตลอดเวลา อีกฝั่งตรงข้ามบ้านบอลเป็นตู้เล่นเกมต่างๆ สำหรับเด็กที่โตขึ้นมาอีกหน่อย ม้าหมุนอยู่ถัดไป
อึดใจสั้นๆ ที่นั่งข้างตัวยุบยวบเมื่อร่างสูงของปารัณนั่งลง
ฉันไม่ได้มองเขา แต่เราหันหน้าไปทางบ้านบอลเพื่อจะได้มองเด็กๆ เล่นกัน
“เป็นอะไร เธอดูซึมๆ ไปน
