20 รุก
ลิ้นอุ่นอ้าวกวาดไปทั่วโพรงปากอย่างเอาแต่ใจถูกฉันกัดเข้าไปเต็มๆ เขาสะดุ้ง หยุดการจาบจ้วงทันที ทอดสายตาคมดุจ้องหน้าฉันนิ่ง ไม่ดิ้นรนหลบเลี่ยง แม้แต่ครางสักคำก็ไม่หลุดลอดลำคอ
เราห้ำหั่นกันทางสายตาพักหนึ่ง การยืนนิ่งของเขากลับทำให้ฉันยิ่งหงุดหงิดจึงยอมคลายฟัน ผลักอกกว้างเต็มแรง อาจเพราะไม่ทันตั้งตัวเขาเลยผงะหลังชนประตู หากไม่มีท่าทีคุกคามกันอีก
“ทำไมไม่กัดให้ขาดไปเลยล่ะ”
ฉันกัดปาก ถอนหายใจฉุนๆ จ้องหน้าเขาไม่หลบเหมือนกัน
“ฉันไม่อยากได้ยินคำพูดสั่วๆ ของคุณก็จริง แต่อีกหลายคนคงอยากฟัง โดยเฉพาะคนไข้ที่ต้องการคำวินิจฉัยจากหมออย่างคุณ เพราะฉะนั้น เก็บปากไปทำประโยชน์อย่างอื่น อย่ามาพูดพล่อยๆ กับฉันอีก เชิญ”
นอกจากไม่สะทกสะท้าน คนตรงหน้ายังยิ้มมุมปากท่าทางถือดีอย่างน่าโมโห
“เวลาเธอโมโห ดูน่ารักดี”
ฉันชะงัก สมองเออเร่อกะทันหันเพราะไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาแบบนั้น
“โรคจิต”
เขายิ้มมากขึ้
