กรงโรม

ยังสนุกอยู่

“โอ๊ย!!ฉันเจ็บนะ” ร่างบางของจันทร์เจ้าถูกเหวี่ยงลงบนเตียงขนาดใหญ่อย่างไม่ปรานี แรงกระแทกของแผ่นหลังสร้างความจุกให้กับหญิงสาวไม่น้อย เมื่อถูกแรงเหวี่ยงจากคนตัวโตที่ยืนทำหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แววตาเย็นยะเยือกแฝงไปด้วยความขุ่นเคืองภายในใจ

“ร่าน ส่งให้ไปเรียนไม่ได้ให้ไปอ่อยผู้ชาย” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลตะคอกใส่จันทร์เจ้า แววตาของคนตัวโตมองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้าที่เต็มไปด้วยความดูถูกดูแคลน

“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่พูด”

“แล้วที่ฉันเห็นมันคืออะไร อ่อยมันจนมันต้องวิ่งตามมาขอเบอร์”

“ในสมองพี่คงมีแต่ความคิดสกปรกสินะ!! ทุเรศ”

“จันทร์เจ้า!!” ตาคมประกายความโหดเหี้ยมออกมาอย่างชัดเจน เขาจ้องคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า เปลวไฟแห่งโทสะแผดเผาในหัวใจแกร่งแทบจะมอดไหม้ ดวงตากลมโตจ้องมองโรมด้วยความท้าทายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“พี่ลืมไปแล้วเหรอ ว่าเราอยู่ในสถานะไหน ทุกอย่างที่เป็นตอนนี้ก็แค่เป็นความต้องการของผู้ใหญ่”

“คนที่มีความคิดโสมมอย่างเธอ ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น แถมพ่อของเธอยังใส่พานเธอเพื่อต้องการเงินจากครอบครัวฉัน ผู้หญิงอย่างเธอไม่สมควรที่ฉันจะพูดดีด้วย”

“ดูถูกฉัน ฉันไม่ว่าแต่อย่ามาดูถูกครอบครัวของฉัน” แววตาขุ่นเคืองใจของคนตัวเล็กจ้องมองใบหน้าหล่อของโรม สายตาที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

เมื่อได้ยินคำพูดดูถูกของคนตัวโตที่สาดใส่เธอ จันทร์เจ้าพยายามอดทนอยู่กับเขามานานนับปี เพราะไม่อยากให้ครอบครัวลำบากใจกับการตัดสินใจของเธอในอดีต แต่ยิ่งอยู่ก็เหมือนถูกเขาทำร้ายจิตใจบอบช้ำแทบกระอักเลือด

“หึ!!” มือหนาจัดการปลดกระดุมของตัวเองออกอย่างใจเย็น ตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่ปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม ไร้เสียงสะอื้น ครอบครัวของเธอและเขาเห็นชอบทั้งสองฝ่ายให้เธอและโรมหมั้นกันเอาไว้ก่อน อดีตที่เคยหวานชื่นแปรเปลี่ยนเป็นขมขื่น

การได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกับโรม ยิ่งได้เห็นความโหดร้ายของเขาเพิ่มขึ้นทุกวัน จากความนิ่ง เงียบกลายเป็นความเดือดดาล ยิ่งเมื่อไหร่ที่โรมเห็นหน้าเธอ เขายิ่งโมโหและเหวี่ยงใส่จนบางครั้งเธอก็แทบทำตัวไม่ถูก แต่ครั้นจะหลบหน้าก็พาลให้โรมโมโหหนักกว่าเดิม

“ถ้ารังเกียจฉันมาก ทำไมไม่ถอนหมั้นไปเลย พี่พูดกับผู้ใหญ่ได้หนิ” ใช่!!โรมสามารถบอกกับพ่อและแม่ของตัวเองได้ ถ้าเกิดจะยกเลิกจริง ๆ เพราะพ่อแม่ของเขาตามใจเขาทุกอย่างจนทุกวันนี้คนตัวโตแทบจะเสียนิสัย

“หึ!!ฉันยังสนุกที่ได้ทรมานผู้หญิงอย่างเธอ”

“พี่มันน่ารังเกียจที่สุด รู้เอาไว้ด้วย”

“เธอไม่อยากเห็นเดือนเห็นตะวันงั้นสิ!! ถึงได้พูดกับฉันแบบนี้” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเดือดดาล ขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน สายตาที่สะท้อนความโมโหได้เป็นอย่างดีจ้องมองร่างเล็กที่กำลังขยับตัวหนีเขา

“ฉันจะยกเลิกเรื่องหมั้นบ้า ๆ นี่สักที”

“เอาสิ!!ถ้าเธอกล้า” มือหนาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมด เผยให้เห็นหุ่นสมส่วนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นลอนสวยจากการออกกำลังกายอย่างหนัก

ร่างบางของจันทร์เจ้ากระเถิบกายถอยหนี ความหวาดกลัวเริ่มเกาะกินใจ เมื่อเห็นสายตาของโรม ความโหดร้ายที่เขามักจะเสพสมร่างกายของเธอในทุกวันนี้ แทบจะทำให้เธอหวาดผวาทุกครั้งที่ได้ร่วมหลับนอนกับเขาที่ไร้ความปรานีและอ่อนโยนกับเธอเหมือนครั้งหนึ่งในอดีต

ชายตรงหน้าเหมือนสัตว์ป่ากำลังหิวโซจ้องตะครุบเหยื่อด้วยสายตาที่นิ่งที่พร้อมจะเคลื่อนไหว เขาเดินเข้ามาหาร่างบางช้า ๆ จับข้อเท้าของเธอที่กำลังพยายามดันตัวหนีห่าง

โรมดึงข้อเล็กของจันทร์เจ้าให้เข้ามาหาตัว เมื่อได้สัมผัสร่างกายของเธอ ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกบวกกับแววตาที่เยือกเย็น กระชากเสื้อนักศึกษาพอดีตัวอย่างแรงจนกระดุมเสื้อนักศึกษากระเด็นไปทั่วสารทิศ

“กรี๊ด!! ปล่อยฉัน อย่าทำเรื่องทุเรศแบบนี้กับฉันอีก” จันทร์เจ้ากรีดร้องสุดเสียงด้วยความหวาดผวาแต่ก็ไม่สามารถหยุดความโหดร้ายของชายตรงหน้าได้แม้แต่นิดเดียว ยิ่งโรมโมโหยิ่งทำให้จันทร์เจ้าหวาดกลัว เพราะคนตัวโตจะกระหน่ำแรงที่มีทั้งหมดลงที่เธอ

“หึ!!”