กรงโรม

ใครทำ?

“สำออย” ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมองเพดานสีขาวสะอาดตา เสียงเข้มที่ดังข้างหูของจันทร์เจ้าไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากเธอได้แม้แต่น้อย เธอยังคงนอนนิ่งปรับสายตาของตัวเองเงียบ ๆ

อาการปวดหัวทำให้มือบางยกขึ้นนวดขมับของตัวเอง จันทร์เจ้าไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมองต้นเสียงที่เปล่งคำพูดกระแนะกระแหนเธอเลยด้วยซ้ำ ภาพเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องมานอนอยู่ที่โรงพยาบาลไหลทะลักเข้ามาในความทรงจำจนแทบไม่อยากมองหน้าโรมอีก

“ทำไม? รับไม่ได้”

“.....”

“สำออย เธอไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ก็ลุกขึ้น!!”

“ฉันจะนอน เกี่ยวอะไรกับพี่”

“แต่เธอยังไม่ได้กินข้าวและเธอต้องกินยา” เสียงทุ้มเอ่ยตำหนิหญิงสาวเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีลุกจากเตียงหรือขยับตัว จึงเผลอหลุดคำพูดเป็นห่วงหญิงสาวบนเตียงออกมาให้ได้ยิน

“พี่เป็นห่วงฉันเหรอ”

“เหอะ!!ทำไมฉันต้องเป็นห่วงเธอ ฉันก็แค่กลัวเธอตายง่ายเกินไป” คำพูดเหน็บแนมของโรมไม่ได้เข้าไปในโซนประสาทของจันทร์เจ้าเลยสักนิด ความด้านชาที่ถูกชายหนุ่มสาดคำพูดใส่สักครั้งไม่ถ้วนทำให้หญิงสาวเจ็บจนชินและชาไปนานแล้ว

“พี่โรมกลับไปเถอะค่ะ ฉันอยู่คนเดียวได้”

“ฉันก็ไม่อยากเฝ้าเธอนักหรอก ถ้าไม่ใช่หน้าที่”

“เฮ้อ!!” เสียงถอนหายใจดังของจันทร์เจ้าเรียกสายตาดุของโรมได้เป็นอย่างดี ใบหน้าหล่อเหลาเกรี้ยวกราดขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กปฏิบัติกับตัวเองเหมือนธาตุอากาศ ความรู้สึกหงุดหงิดก่อขึ้นภายในจิตใจเมื่อเห็นว่าเธอแสดงความเบื่อหน่ายออกมา

“เออ!! ให้มันได้อย่างนี่สิ” น้ำเสียงโมโหตะคอกออกมาเสียงดัง อารมณ์ขุ่นเคืองในใจเมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ตัวเองและนี่คงเป็นครั้งแรกที่โรมถูกจันทร์เจ้าปฏิบัติใส่เขาแบบนี้

“โอ๊ย!!”

“อยากลองดีกับฉันสินะ” มือหนาคว้าข้อมือเล็กเอาไว้ เขาบีบข้อมือเล็กของจันทร์เจ้าจนเธอรู้สึกปวดร้าว ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางแสดงออกถึงความเจ็บปวดจากแรงบีบจนต้องรีบสลัดมือหนี

“อย่ามาลองดีกับฉันอีก” อารมณ์กรุ่นโกรธตีตรวนภายในใจไม่ทราบสาเหตุ ร่างสูงของโรมก้าวเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยโดยคำเอื้อนเอ่ย

ปัง!! เสียงปิดประตูห้องพักผู้ป่วยดังลั่นเหมือนกับอารมณ์หงุดหงิดของชายหนุ่ม ดวงตากลมโตมองแผ่นหลังหนาเดินออกจากห้องพักด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ชายหนุ่มที่เธอรักสุดหัวใจ จากผู้ชายอบอุ่นตอนนี้เขาเหมือนซาตานตัวหนึ่งที่พร้อมจะทำร้ายเธอด้วยคำพูดตลอดเวลา

โรมไม่เคยรู้เรื่องว่าตั้งแต่เธอเสียลูกไป สภาพจิตใจของเธอแทบแหลกสลายตั้งพบจิตแพทย์อยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น โดยที่โรมไม่เคยรู้เรื่องว่าเธอเองก็เจ็บไม่น้อยที่สูญเสียลูกน้อยของเขาและเธอจากเหตุการณ์ไม่คาดคิด

“ต่อไปนี้ ฉันก็จะไม่ทนเหมือนกัน” จันทร์เจ้าพึมพำกับตัวเอง เธอใช้แขนบางของตัวเองโอบกอดตัวเองเอาไว้ยามหนาวเหน็บ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอทนมามากแล้วและต่อจากนี้เธอจะไม่ทน "ตาต่อตาฟันต่อฟัน" ในเมื่อเขาเกลียดเธอแต่ไม่ยอมปล่อยเธอไปก็คงต้องอยู่กันแบบนี้นี่แหละ

“ทำไมไม่ทำอาหารเย็น” วันต่อมาหลังจากที่คุณหมออนุญาตให้จันทร์เจ้ากลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ ร่างสูงของโรมที่กำลังเดินออกจากห้องนอนมา เอ่ยถามจันทร์เจ้าที่นั่งดูทีวีอยู่ด้วยน้ำเสียงเรียบแต่คำตอบที่ได้กลับทำให้คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปม

“ไม่ใช่หน้าที่ค่ะ”

“ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อเธออยู่ในฐานะเมีย”

“แต่พี่ก็ไม่เคยทำตัวเป็นผัวเลยสักครั้งนี่คะ”

“จันทร์เจ้า!!” เสียงเข้มเอ่ยเตือนคนตัวเล็ก เมื่อเห็นเธอปีกกล้าขาแข็งใส่เขา ใบหน้าไม่สบอารมณ์จ้องมองจันทร์เจ้าเหมือนอยากหักคอเธอทิ้งด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธที่คนตัวเล็กเถียงเขา

“เธอเป็นบ้าอะไรอีก ห๊ะ!!”

“ก็ในเมื่อพี่ไม่ให้เกียรติฉัน ฉันก็จะไม่ทน” จันทร์เจ้าเดินเข้ามาประจันหน้าคนตัวสูงอย่างไม่นึกเกรงกลัวเหมือนแต่ก่อน ความรู้สึกผิดที่เธอมีต่อเขาก่อนหน้านี้พังทลายลงเมื่อสุดจะทนกับการกระทำของคนตัวโต

“เธอกล้ามากนะ”

“แล้วทำไมฉันต้องถูกกระทำฝ่ายเดียว ฉันเจ็บปวดไม่เป็นงั้นเหรอ” น้ำเสียงสั่นเครือที่อัดอั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดประกายออกมาเพียงชั่วครู่แต่โรมสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกเธอ ร่างสูงชะงักไปไม่น้อย

สมองเริ่มสับสนกับความคิดและความรู้สึกของตัวเอง ทุกอย่างตีรวนกันภายในใจแต่ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นคำพูดได้ ตอนนี้เขาไม่สามารถแยกแยะกับสิ่งที่ตัวเองเห็นว่ามันคือการแสดงหรือต่อต้านเพื่อเรียกร้องความสนใจของจันทร์เจ้าที่หลอกให้เขาตายใจกับผู้หญิงอย่างเธออีกครั้งรึเปล่า

“แต่เธอ!!”

“พี่จะคิดยังไงก็เรื่องของพี่ ต่อจากนี้ก็ต่างคนต่างอยู่”

“เหอะ!!คิดว่าฉันอยากยุ่งกับผู้หญิงอย่างเธองั้นเหรอ”

“ฉันไม่ได้ขอร้องให้พี่มาสนใจและก็ขอบคุณมากถ้าพี่ไม่สนใจฉัน”

“ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจแล้วเธอกินยา นรกนั้นทำไมวะ”

“ถ้าฉันบอกว่าฉันเองก็ไม่รู้ ว่าในน้ำแก้วนั้นมียานรกอยู่พี่จะเชื่อฉันเหรอ” ไร้เสียงตอบรับจากโรม ร่างบางเดินหันหลังกลับเข้าไปในห้อง เธอไม่ได้สนใจไยดีโรมที่กำลังยืนมองแผ่นหลังบางกำลังเดินเข้าไปภายในห้อง คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมในประโยคที่จันทร์เจ้าพูดออกมา

“ถ้าไม่ใช่เธอแล้วจะเป็นใครวะ” โรมพูดพึมพำออกมาด้วยความสับสน ยานรกคือยาขับเลือดที่หญิงตั้งครรภ์ไม่สามารถทานได้แต่วันนั้นจันทร์เจ้าเลือกจะดื่มมันจนแท้งลูกของเขา เธอคงไม่อยากท้องในตอนนั้นข้อนี้เขาพอจะรู้บ้างแต่ไม่คิดว่าเธอจะใจร้ายขนาดทำร้ายลูกน้อยได้ลงคอ

เหตุการณ์วันนั้นเขายังจำไม่ลืม วันที่คุณหมอเปิดประตูห้องฉุกเฉินมาบอกกับเขา ว่าลูกในท้องของจันทร์เจ้าไม่อยู่แล้ว ทุกอย่างที่เขาเฝ้าคอยเหมือนพังทลายเมื่อได้ยินคำตอบจากหมอ ลูกน้อยที่กำลังจะเกิดจากผู้หญิงที่เขารักแต่เธอกลับทำลายลงด้วยจิตใจที่โหดเหี้ยม

จนเขาได้ทราบว่าเธอได้กินยาขับเลือดขนาดรุนแรงเข้าไป ตั้งแต่วันนั้นมาความสัมพันธ์ของโรมและจันทร์เจ้าก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ เพียงแค่โรมเห็นหน้าใสซื่อของเธอ ยิ่งรักมากเท่าไหร่ความเจ็บและโกรธก็มากเท่านั้น