ความตายเท่านั่นแหละ

1242 คำ

“พี่เป็นบ้าอะไร” เสียงแหลมเอ่ยตำหนิชายหนุ่มที่ทำตัวไร้มารยาทกับเพื่อนของดาริน ใบหน้าเจื่อนของดารินทำให้จันทร์เจ้าต้องโค้งหัวเป็นเชิงขอโทษก่อนจะรีบออกมาตามแรงดึงของโรม “ฉันจำเป็นต้องบอกเธอไหม” ตาดุปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งตั้งคำถามอยู่เบาะข้างคนขับ จันทร์เจ้าจดจ้องใบหน้าด้านข้างของชายหนุ่ม เธอพยายามค้นหาคำตอบในการกระทำของเขา “เหนื่อยจะพูดกับคนแก่” “เธอว่าไงนะ!!” “เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย” จันทร์เจ้าสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินคำอุทานจากชายหนุ่ม เธอแสดงสีหน้าเลิกลัก เมื่อเห็นแววตาดุจ้องมองมายังเธอเหมือนอยากจะหั่นเธอเป็นชิ้น ๆ หลายวันมานี่เธอคอยสังเกตพฤติกรรมของชายหนุ่มอยู่ตลอด ช่วงนี้เธอรู้สึกว่าชายหนุ่มดูอ่อนลงบ้างแต่ก็เป็นบางครั้งที่คำพูดของเขายังคงเฉือดเชือนเธอแต่ก็ยังดีกว่าแต่ก่อนมาก “จอดทำไม” “กินหญ้ามั้ง” น้ำเสียงยียวนกวนประสาททำให้คนตัวเล็กหันไปมองร้านอาหารตรงหน้า เมื่อเห็น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม