CHAPTER 20
“งั้นก็พอเถอะฉันไม่อยากฟัง”
ฉันเบี่ยงใบหน้าไปอีกทางเมื่อเห็นเทนหยุดทุกอย่างแล้วใช้ใบหน้าหวานคลอเคลียอยู่บริเวณหน้าท้องของตัวเองแบบนั้น มันเป็นความน้อยใจที่สะสมขึ้นมาภายในจิตใจของฉันต่างหากตอนนี้ก็เลยพาลไปหมดแม้กระทั้งเขา
ถึงในตอนนี้ใบหน้าหวานจะทำหน้าได้น่ารักเพียงใดก็ตามทีเถอะมันก็เท่านั้นในเมื่อฉันเองได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วเหมือนกันยิ่งเป็นเช่นนั้นเสียงเทนที่ออดอ้อนส่งเรียงชื่อฉันมันก็ยิ่งหวานเข้าไปกันใหญ่อย่างไม่มีข้อแม้
“พี่มิลล์”
“อิ่มแล้วแก้มัดได้ยัง?”
ผมรู้ว่าพี่มิลล์น้อยใจในสิ่งที่ผมทำไปโดยที่ไม่ปรึกษาเธอแต่มันก็เพื่อความปลอดภัยของเธอไงที่บังคับให้ผมต้องเลือกทำแบบนี้ทั้งๆ ไอ้พวกนั้นก็พยายามห้ามผมหลายทีแล้วผมเองที่มันดันทุรังทำจนผลที่ได้มันพลอยให้พี่มิลล์โกรธแบบนี้ไงเล่า
“พี่มิลล์”
“ฉันง่วง...”
ฉันตัดบทสนทนาของเทนทันทีที่เห็นว่าเข้ากำลังจะเปิดปากพูดอะไรบางอย่
