CHAPTER 2
1362 คำ
CHAPTER 2
ปึก!
“เฮ้ย! ยัยมิลล์เป็นไรไหม?”
ถ้าไม่มียัยนาซีเข้ามาช่วยประคองไว้ร่างก็คงร่วงไปกองอยู่ตรงพื้นต่อหน้าสายตานักศึกษาหลายคนที่มองดูเหตุการณ์นี้
“ไม่เป็นไรขอบใจแก”
ฉันพูดขึ้นกับยัยนาซีและจัดการกับตัวเองให้ยืนได้ด้วยตัวเองจากนั้นก็มองไปสบตากับผู้หญิงที่กำลังยืนยิ้มเหยียดตรงมุมปากด้วยความสะใจในการกระทำของตัวเอง
“ตาบอดหรือไง?”
ประโยคถัดไปฉันพูดกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ รู้ไหมมันเป็นใคร มันชื่อว่าแพทชาหรือเรียกว่าอีแพท เราเป็นคู่แข่งกันทุกอย่างตั้งแต่เข้ามาปีหนึ่งจนถึงปัจจุบันปีสามก็ยังไม่มีใครยอมใคร
“ไม่ก็แค่อยากชน”
คำพูดส่งมาพร้อมกับสายตาที่ท้าทายอย่างเปิดเผยส่งมาให้กับฉัน อยู่ดีๆ คงไม่ชอบ รู้ว่าแข่งอะไรกับคนอย่างฉันผลออกมาก็ต้องแพ้ แพ้ตลอดเรื่องเทนก็ใช่กัน
“สงสัยมีปัญหาทางจิตตรวจบ้างนะจะได้ไม่สายเกิน”
คิดหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมไม่มีทางเป็นอย่างแน่นอน
“นังมิลล์!”
“อะไรนังแพท!”
ตาต่อตาที่จ้องกันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ไม่รู้ว่าไปแค้นอะไรกันมานักหนาในขนาดที่ฉันเป็นคนกลางและคนใกล้สุดที่อยู่ในเหตุการณ์ก็รู้สึกหวั่นๆ ศึกระหว่างยัยมิลล์กับนังแพท ยังไงที่นี่ก็มหาลัยจะให้มีเรื่องกันมันไม่เหมาะจริงๆ
“มิลล์ไปเถอะอย่ามีเรื่องเลยวะ”
ยัยนาซีเข้ามากระชากต้นแขนของฉันเพื่อที่ต้องการจะห้ามทัพ ถ้าฉันคิดจะตบกับนังแพทป่านนี้ก็คงลุยไปแล้วล่ะ ลองเจอข้างนอกไม่เหลือแน่ที่ไม่ตบตอนนี้ก็ถ้ามีเรื่องอีกครั้งได้ออกจากมหาลัยแน่ครั้งนี้ต้องใจเย็น
“…”
“เหอะ! ที่แท้ก็ไม่แน่จริง”
เสียงแพทพูดดังขึ้นเหมือนจงใจที่จะพูดยั่วอารมณ์ของคู่ปรับของตัวเองที่ใจร้อนใช่เล่น
“คนอย่างฉันแน่อยู่แล้วถ้าไม่แน่คงไม่ได้เทนมาครอบครองหรอกว่าไหมเอ๊ะ! แต่เท่าที่จำได้เหมือนเขาจะทิ้งแกมานะ”
“…”
มันเป็นคำพูดที่กวนประสาทของนังแพทได้มากถ้าพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าที่เปลี่ยนไปเป็นสีแดงกร่ำเพราะความโกรธ
“จริงไหมล่ะ?”
ริมฝีปากสวยยกยิ้มขึ้นอย่างเหยียดๆ ไม่บอกก็รับรู้ได้ว่าเธอเป็นต่อมากแค่ไหน ความสมเพชที่ถูกส่งออกมาจากแววตายิ่งเป็นชนวนให้คู่แข่งเดือดจนระงับอารมณ์ไม่อยู่
“นังมิลล์!”
“จุ๊ๆ ไม่เอานะ อย่าเดือดไปอย่าลืมสิสายของเทนมีอยู่ทั่วนะ” ฉันเข้าไปใกล้ประชิดนังแพทให้ได้ยินกันสองคน “โถ่ ..ช่างน่าสงสาร”
ปึก!
“อุ้ย ซุ่มซ่ามอีกล่ะเรา ของโทษนะแพท ไม่เป็นไรใช่ไหมจ๊ะหนังเธอด้านบวกหนาเสียด้วยแค่นี้คงไม่สะเทือน” ด้านสตอของฉันก็มีเหลือเฟื้อนะจะบอกให้ขอเพียงให้ได้งัดมาใช้เถอะ “ไปกันเถอะยัยนาซี ยืนอยู่ที่นี่นานอาจจะกลายเป็นหมาที่ถูกทิ้งเหมือนคนบางคน!”
คอนโด TM เวลา 02.45
แกร็ก!
“ทำไมไม่กลับห้องไปกับเด็กอีกแล้วใช่ไหม?”
ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงเงยขึ้นจากพื้นเล็กน้อยเผยให้เห็นสายตาสีเทาหม่นเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะหลุบกลับไปเหมือนเดิม เขาผลักผู้หญิงหุ่นสวยที่ยืนขวางหน้าออกไปให้พ้นทางอย่างเบื่อหน่ายเพื่อจะมุ่งหน้าไปยังเตียงนอนที่แสนโหยหา
“…”
หมับ!
“ตอบพี่มาเดี๋ยวนี้นะเทน!”
มือเล็กกระชากแขนใหญ่สีซีดขาวด้วยความแรงเพื่อให้เขาได้หันหน้ามาคุยกันให้รู้เรื่องในคดีที่ก่อเอาไว้เมื่อคืนนี้ สายตาสีน้ำตาลเข้มพยายามสบสายตาสีเทาหม่นด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่นยากจะกู่กลับมา
ฉันอยากจะฆ่าเทนให้ตายไปคามือซะตอนนี้เลยรวมวันนี้ก็สองวันแล้วที่ได้พึ่งเห็นหน้าเพราะเวลานี้มันล่วงวันใหม่มานานมากแล้วยิ่งเขาแสดงกิริยาท่าทางที่เฉยเมยแบบนี้มันยิ่งทำให้เกิดอารมณ์โมโห ทั้งๆ ที่ฉันเป็นคนที่นั่งอดหลับอดนอนเพื่อรอผู้ชายคนนี้เพราะรู้ว่าคนอย่างเทนไม่เคยออกจากห้องแล้วไม่กลับเกินสองวันเป็นแน่
“ไปไกลๆ ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ น่ารำคาญ...”
ผมมองไปยังใบหน้าของพี่มิลล์อย่างช้าๆ ด้วยความเบื่อหน่าย มันมีความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เราคบกันมาได้สักพักหรือว่าเป็นผมมันมีนิสัยขี้เบื่อเอง..
แทนที่จะมีเหตุการณ์รุนแรงถึงขึ้นได้นองเลือดตามข่าวที่เกิดขึ้นในปัจจุบันของผัวเมียทะเลาะกันแต่เปล่าเลยมือเล็กที่จับแขนใหญ่กับปล่อยออกอย่างช้าๆ ราวกับถอดใจในสิ่งที่หูได้ยินเหมือนกับเมียคนอื่นๆแต่สายตาสีน้ำตาเข้มยังคงจดจ้องด้วยความไม่ยอมแพ้สมองยังคงสั่งการให้เธอคิดวิธีเอาชนะผู้ชายคนตรงหน้าด้วยวิธีอันชานฉลาดร้อยทั้งร้อยผู้ชายต้องยอมแพ้เป็นแน่
“อ๋อ คงกินเชอรรี่อิ่มแล้วสิถ้างั้นออกไปหากินผู้ชายบางดีกว่า..”
ริมฝีปากแดงจัดยิ้มเหยาะออกมาอย่างเปิดเผยเสมือนว่าไม่แคร์อะไรทิ้งสิ้น ในเมื่อผัวมีได้ทำไมเมียจะมีมั้งไม่ได้....มันก็แค่ชู้ อยู่กันแบบนี้ก็ดีเหมือนกันต่างคนต่างมีไม่ต้องมีความลับปกปิดน่าสนใจจะตายไปความคิดของฉันมันบอกแบบนี้จริงๆ นะในเมื่อเราก็สวยไม่แพ้ใครทำไมต้องรอผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าแฟนแถมยังเจ้าชู้มาทำตัวขังไว้แบบนี้ด้วยล่ะ
น่าเบื่อตาย...
แต่ก่อนไปฉันขอเล่นอะไรสนุกๆ ก่อนเถอะเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าห้องแต่งตัวหยุดชะงักกลางคัน ฉันหันหน้ามาสบตาสีเทาหม่นอย่างไม่กระพริบอีกทั้งมือยังค่อยๆ ปลดผ้าคลุมตัวบางที่คลุมร่างอันเปลือยเปล่าออกร่วงตกสู่พื้นทันทีต่อหน้าชายหนุ่มหล่อ
“แต่แน่ใจหรอว่าไม่อยากทำ ดูเหมือนหิว..โซนะ?”
มันเป็นคำถามหยั่งเชิงที่ฉันใช้ถามเทนพร้อมกับส่งสายตายั่วยวนด้วยมายาหญิงที่ได้สะสมมามากมายเพื่อให้ผู้ชายลุ่มหลง
กึก!
และแล้วร่างกายอันกำยำก็เข้ามาประชิดตัวฉัน มือใหญ่ทั้งสองข้างประกบเข้ากับแก้มเรียวเล็กก่อนที่ริมฝีปากที่เคลือบด้วยกลิ่นบุหรี่จะเข้ามาครอบครอง
หึ! ถ้าฉันใช่ไม้นี้คนอย่างเทนไม่มีทางหนีไปจากฉันได้ง่ายๆ มือเล็กเข้าไปสอดคล้องกับลำคอใหญ่และก็จูบตอบอย่างดูดดื่ม
อื้ม....
“พี่เป็นของผมคนเดียวไม่มีวันที่ผมจะใช้ร่วมกับใครพี่มิลล์”
ผมผละออกจากร่างกายอันแสนสวยและแสนยั่วยวนของพี่มิลล์คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของผม คนเดียวกับที่เมื่อกี้ผมบอกว่าน่าเบื่อ น่ารำคาญแต่พยายามทิ้งเธอแค่ไหนใจมันก็เรียกร้องหาอยู่ดี
“…”
“ทำความเข้าใจไว้ด้วย..”
สันจมูกโด่งเข้าซุกไซร้รอบคอระหงส์ที่ขาวผ่อง ลิ้นร้อนๆ เริ่มทำหน้าที่ทั้งเลีย จูบ เม้นให้เกิดร่องรอยสีกุหลาบไว้เพื่อเป็นเครื่องหมายว่ามีผัวแล้ว
อื้อ..
“เทน..พี่ต้องการเธอ”
เสียงแหบเรียกชื่อของคนที่กำลังคร่อมร่างอันเปล่าเปลือยของเธอไว้บนเตียงนอนนุ่ม สายตายั่วยุผสมกับความเร้าร้อนมองไปยังคนตรงหน้าด้วยจุดประสงค์ที่อยากปลดปล่อยเหลือเกินก่อนที่มือเรียวเล็กขาวเนียนจะค่อยๆ ทำหน้าที่ลูบไล้หน้าอกของคนตัวใหญ่ไล่ลงไปทีละน้อยๆ จรดเอวเธอก็จัดการปลดเข็มขัดออกอย่างช้าๆ บวกกับสายตาสีน้ำตาลเข้มก็ยังทำหน้าที่ดึงดูดคนที่ได้ชื่อว่าแฟนให้เข้ามาประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว
“งั้นเรามาเริ่มกันเลย”
- ผู้เขียน
