CHAPTER 9
1093 คำ
CHAPTER 9
ผมขับรถไปเรื่อยๆ ตามท้องถนนในยามค่ำคืนอันดึกดื่นที่จะมีบ้างครั้งที่จะมีรถสวนมาสักคันหนึ่ง มีแต่แสงไฟของสถานบันเทิงแหล่งมั่วสุ่มของวัยรุ่น ร้านอาหาร ตลาดโต้รุ้งที่ยังเปิดให้บริการอยู่ คนในเมืองหลวงโดยเฉพาะเหล่านักศึกษาที่เข้ามาร่ำเรียนที่ยังไม่นอน ส่วนคนที่ใช้แรงงานทำงานคงจะหลับตั้งแต่หัวค่ำแล้วครับ
เอี้ยด!
“หาอะไรกินกัน”
“หา?”
ฉันมองดูคนขับรถที่ลงไปเรียบร้อยแล้วหลังจอดเสร็จ ในบางครั้งก็ไม่มีใครที่คาดเดาสิ่งที่เทนจะทำได้เขาดูลึกลับในบางกรณีที่แสดงออกมา บางครั้งก็ดูน่าหมั่นไส้มาก ถึงจะคบกันไม่ถึงปีมันก็มีบางอย่างที่ฉันสัมผัสได้ด้วยรางสังหรณ์ที่ผู้หญิงมีและมันก็แน่ชัดด้วย
สายตาของฉันมองไปยังร่างสูงขาวที่มีหุ่นราวกับผู้หญิงแต่ติดที่เทนดูมีภาระกำลังมากกว่าก็เท่านั้นเอง ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าร้านของหวานโบราณแห่งหนึ่งที่มีการตกแต่งชวนให้ลูกค้าเข้าร้านมากมายสายตาของฉันยังจับจ้องไปทางเขาอย่างไม่วางตาหลังจากที่ตัวเองพึ่งลงจากรถหรู
ที่นี่เป็นตลาดที่กว้างพอประมาณมีร้านค้าเล็กๆ ที่แข่งขันกันเรียกลูกค้าตามสไตล์ของการออกแบบตกแต่ง ร้านค้าแค่ละร้านติดกันขายแต่เฉพาะของกินเท่านั้นเรียงรายไปตลอดโดยเป็นรูปตัวยูจะเว้นช่วงตรงกลางเอาไว้เป็นโต๊ะม้าหินอ่อนเป็นจุดที่ให้ลูกค้ามานั่งกิน ถึงแม้จะเป็นเวลาที่ค่อนข้างดึกดื่นแต่ก็มีผู้คนมาใช้บริการมากอย่างไม่ขาดสายเลยก็ว่าได้
“บัวลอยไข่หวานได้แล้วจ๊ะพ่อหนุ่ม”
รอยยิ้มแสนหวานค่อยๆ แสดงให้กับเจ้าของร้านขนมหวานอย่างใจละลาย ไม่นึกเลยว่าดึกดื่นจะได้ต้อนรับหนุ่มหล่อเหลาเหมือนนายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสารแบบนี้
“ขอบคุณครับ งั้นขอทับทิมกรอบไม่หวานมากอีกถ้วยก็แล้วกันนะครับ”
ผมหันไปสนทนากับป้าที่เป็นเจ้าของร้านพร้อมรอยยิ้มก่อนที่จะรับถ้วยบัวลอยไข่หวานที่กำลังร้อนๆ เข้ามาอยู่ในฝ่ามือจากนั้นก็สั่งเมนูให้พี่มิลล์ที่กำลังเดินตรงเข้ามา
“สั่งให้ยัยหนูที่สวยๆ คนนั้นสินะ พ่อหนุ่มตาถึงจริงๆ”
“…”
มีเพียงรอยยิ้มเท่านั้นที่ได้จากผมก็คนมันไม่รู้จะพูดอะไรแล้วล่ะครับได้แต่มองไปยังพี่มิลล์ก็เท่านั้นในขณะที่พี่มิลล์ค่อยๆ ก้าวเดินตรงมาหาผมซึ่งเธอแต่งตัวค่อนข้างโป๊นิดหน่อยแต่มันไม่ถึงขั้นที่จะดูไม่ได้นัก สองมือขาวมีกระเป๋าใบใหญ่ถือติดมือมาด้วย
ด้วยรูปร่างและหุ่นก็สามารถดึงดูดและสะกดสายตาผู้คนรอบข้างได้มากมายแต่ทว่าทุกๆ อย่างกำลังจะไปได้สวยก็มีผู้ชายผอมโซคนหนึ่งเข้ามาประชิดตัวเธอพร้อมกับคว้ากระเป๋าถือใบนั้นวิ่งตรงมาทางผมที่อยู่ห่างออกมาอย่างรวดเร็ว
“กระเป๋าฉัน ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย!”
ด้วยความตกใจเป็นที่สุดเมื่อกระเป๋าอันแสนรักแสนหวงของฉันถูกใครก็ไม่รู้ฉกไปคามือของตัวเองแต่ด้วยที่ความมีสติที่หลงเหลืออยู่อันน้อยนิดฉันก็ร้องตะโกนออกมาโดยไม่อายเสียงแหลมของตัวเองที่รีบตะโกนให้ผู้คนรอบข้างช่วยพร้อมกับส่งสายตามองไปที่เทนด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งตาม
“พี่มิลล์!”
ในใจผมมันร้อนรุ่มแปลกๆ เมื่อสายตามันเข้าปะทะกับเหตุการณ์แบบนี้โดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่จะห่วงกระเป๋าสายตาของผมก็มองไปยังร่างกายของพี่มิลล์เป็นอันดับแรกทว่าเมื่อเห็นเธอวิ่งตามกระเป๋ามาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ดีใจที่พี่มิลล์ไม่ได้รับอันตราย...
จากสายตาแสนห่วงหาที่แสดงออกไปเมื่อกี้ตอนนี้มันกับกลายเป็นสีเทาหม่นเข้มดุจกับมีไฟลุกขึ้นมาอย่างช่วงโชติ ถ้วยของหวานที่อยู่ในมือถูกเหวี่ยงตรงไปกระทบกับใบหน้าผู้ชายผอมสูงที่ขโมยกระเป๋าของพี่มิลล์อย่างแม่นยำราวกับจับวาง เท้าใหญ่แล่นตรงเข้าไปที่หน้าท้องชายขี้ขโมยอีกครั้งหนึ่งจนมันล้มลงหงายหลัง เทนนั่งคร่อมอีกครั้งหลังจากนั้นก็จัดการซัดหมัดเข้าไปที่ใบหน้าอีกสองสามครั้งจนในที่สุดมันก็แน่นิ่ง
ฉันรีบวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ชุลมุนที่เกิดขึ้นอย่างรีบร้อนอาการตกใจมันเกิดขึ้นมากกว่าครั้งก่อนอีก ใบหน้าเรียวของเทนมันดูไม่เหมือนคนเดิมมีความเกี้ยวกาจเพิ่มเป็นเท่าตัว กระบวนท่าที่เขาใช้จัดการชายที่ขโมยของมันไม่ธรรมดาเลยสักนิด
“กระเป๋า”
“อือ..”
มือเรียวที่ดูสั่นๆ ยื่นเข้ามารับกระเป๋าใบดังกล่าวที่เป็นต้นเหตุอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อนอะไรมากมาย
“เป็นอะไรหรือเปล่าพี่มิลล์ตกใจหรอ?”
ฉันเบี่ยงสายตามองไปยังเทนที่ยืนข้างๆ ด้วยแววตาที่อยากจะขอบคุณเต็มแก่ ความกดดันทุกอย่างมันช่างอัดอั้นลานเข้าสู่ภายในจิตใจยิ่งนัก ไม่นานแววตาที่สดใสก็มีความมัวมาเพิ่มขึ้น น้ำตาที่ค่อยๆ เอ่อล้นเต็มขอบตามันค่อยๆ ที่จะหยดย้อยไหลออกมาอย่างหลั่งไหลราวกับเขื่อนแตก
ฮื่อๆ
ผมทำตัวไม่ถูกเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเมียร้องไห้ต่อหน้าตัวเองและต่อหน้าของคนที่เข้ามาช่วยจับคนร้ายส่งตำรวจพร้อมกับยืนมองเราอย่างอึ้งๆ จู่ๆ คนที่ค่อนข้างเข้มแข็งไม่ยอมคนอย่างพี่มิลล์จะร้องไห้ออกมามายขนาดนี้
“ไม่เป็นไรนะ...”
“…”
จนในที่สุดผมก็ผลักร่างเธอเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งจากนั้นก็ใช้มือลูบศีรษะจรดปลายผมหลายรอบไปมาเพื่อเป็นการปลอบขวัญ หวังว่ามันจะช่วยทำให้พี่มิลล์ดีขึ้น
“ไม่เป็นไรผมอยู่ตรงนี้แล้ว..”
“ฉันกลัว..”
มันเป็นคำแรกที่ฉันพูดขึ้น ถึงเหตุการณ์มันจะผ่านไปแต่ความหวาดหวั่น กลัวต่อสิ่งที่เกิดขึ้นมันก็ยังมีอยู่ดี ต้องขอบคุณนะที่อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้สามารถทำให้ร่างกายฉันปลอดภัย
ขอบคุณที่ปกป้องฉันนะ...เทน
“อย่าร้อง ผมปกป้องพี่อยู่แล้ว..”
- ผู้เขียน
