5
1187 คำ
“ฉันบอกให้ก็ได้ว่าฉันชอบท่าไหน ก็ท่านี้ไง” ท่าที่กัญติญาพูดถึงก็คือเข่าของเธอยกขึ้นสูง ก่อนจะกระแทกเข้าที่ใจกลางร่างกายของเขาอย่างแรงจนรัฐศาสตร์ตัวงอด้วยความจุก สีหน้าเข้มคล้ำ มือหนาเกาะกุมส่วนนั้นเหมือนว่ามันกำลังจะแตกสลาย
“เป็นไงคะท่านี้พอที่จะทำให้คุณมีความสุขขึ้นมาบ้างไหม โถ!! ดูสิมีความสุขจนหน้าดำหน้าเขียวเลย ......”
กัญติญาพูดไปพร้อมกับหัวเราะไป คนที่หัวเราะไม่ออกคือเขาเพราะยังนั่งตัวงอทั้งเจ็บทั้งจุกอยู่ ได้แต่ส่งสายตาโกรธแค้นมาให้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำเขาแบบนี้มาก่อนเลย
“มิโกะ... เธอ” เสียงของรัฐศาสตร์ขาดๆ หายๆ การที่อวัยวะส่วนอ่อนไหวที่สุดในร่างกายถูกทำร้าย ทำให้เขาไม่มีแรงที่จะต่อกรกับเธอทันที
“เรียกฉันทำไมคะ หรือว่าอยากเจอเข่าของฉันกระแทกไปที่ตรงนั้นของคุณอีกที”
กัญติญาแสร้งถามยิ้มๆซื่อๆ รอยยิ้มของเธอทำให้เขารวบรวมพละกำลังที่ถดถอยให้กลับคืนมา เพื่อที่จะได้ปราบม้าพยศที่ชื่อกัญติญา
“ฉันไปก่อนนะ อ้อ!!... ลืมบอกไปจูบของคุณไม่ได้เรื่องเลย สู้พี่เคนจิไม่ได้”
หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินจากไป ไม่ได้ทันเห็นแววตาที่ลุกโชนด้วยความโกรธของเขา ที่ถูกเธอหยามหลายครั้งหลายครา กัญติญาเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวร่างของเธอก็ถูกยกลอยขึ้นสูงด้วยท่อนแขนหนาแข็งแกร่ง ก่อนจะแบกไปยังห้องส่วนตัวของเขา เมื่อไปถึงชายหนุ่มก็โยนร่างของเธอลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่
“แล้วเธอจะได้รู้ว่ามันกับฉัน ใครจะทำให้เธอถึงจุดหมายมากกว่ากัน”
รัฐศาสตร์พูดเสียงเข้ม ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธที่ถูกเธอปรามาส กัญติญาถอยร่นเพื่อตั้งหลักสู้และเมื่อรัฐศาสตร์กำลังจะโน้มลำตัวมาทาบทับร่างกายของเธอ หญิงสาวก็ใช้เท้ากระแทกไปที่ท้องของเขาอย่างแรง
“โอ๊ย!!...” รัฐศาสตร์ร้องดังลั่นเมื่อเท้าบางแต่แสนหนักของเธอ กระแทกที่ท้องของเขาอย่างจังจนรู้สึกจุกอีกครา ความโกรธของชายหนุ่มจึงเพิ่มมากขึ้น
“ฤทธิ์มากจริงนะ ชอบรุนแรงก็ไม่บอกเดี๋ยวฉันจัดให้” กัญติญาไม่รอให้เขาจัดให้อย่างที่พูด ร่างของเธอกระโจนลงจากเตียงทันทีที่เขาพูดจบ ความไวของเธอทำให้ขาทั้งสองข้างได้สัมผัสกับพื้นพรมที่ปูอยู่เต็มความกว้างของห้อง แต่ก็ยังแพ้ความไวของเขาที่สามารถเข้าถึงตัวเธอได้ก่อน ลำแขนหนารัดร่างบางไว้แน่นก่อนจะออกแรงดึงให้กลับมาที่เตียงตามเดิม
“ไอ้บ้า...ปล่อยนะ....ปล่อยสิโว้ย บอกให้ปล่อย” กัญติญาทั้งตีทั้งทุบทั้งหยิกไปที่ท่อนแขนที่รัดร่างเธอไว้ แต่แขนหนาคู่นั้นยังคงทำงานของมันอย่างดีไม่มีทีท่าว่าจะคลายลงด้วยซ้ำ
“เธอต้องได้รับโทษที่เธอทำกับฉัน” เสียงของเขาดังขึ้นข้างหู ลมหายใจเขาปะทะกับใบหูทำให้เธอรู้สึกสะท้านไหวอย่างบอกไม่ถูก
“ฝันไปเถอะ” ไรฟันที่เรียงเป็นระเบียบสวยงามกัดไปที่ท่อนแขนที่โอบรัดร่างของเธออย่างแรง
“โอ๊ย!!... เป็นหมาหรือไงถึงไล่งับคนอื่นเขาแบบนี้”
“ฉันจะทำมากกว่านี้อีกถ้าคุณทำอะไรฉัน”
กัญติญาพยายามสู้เขาให้ถึงที่สุด เพราะไม่ต้องการเป็นของเล่นของเขา ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รังเกียจสัมผัสของเขาก็ตาม ต่างกับเคนจิโร่ที่เธอพยายามบ่ายเบี่ยงหลายครั้ง และสามารถเอาตัวรอดมาได้ทุกครั้งเช่นกัน ครั้งนี้เธอก็จะต้องเอาตัวรอดให้ได้
“งั้นก็ลองดูว่าใครจะชนะ ฉันชอบอยู่แล้วการเอาชนะคนอื่นเนี่ย”
รัฐศาสตร์เผยนิสัยเอาชนะที่มีอยู่เต็มเปี่ยมออกมาให้เธอเห็น ร่างของเธอถูกเหวี่ยงจนล้มลงนอนบนที่นอนสีขาวสะอาดตา ชายหนุ่มรีบตามมาทาบทับร่างบางระหงของเธอทันที เพื่อไม่ให้เธอหนีรอดไปได้
“ไอ้ผู้ชายเฮงซวยปล่อยนะปล่อย ไอ้โรคจิต ไอ้...” ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ เรียวปากของเขาก็ประกบปิดเสียงและคำพูดของเธอทันที คำผรุสวาทจึงถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ แรงบดจูบที่แสนจะรัญจวนทำให้ร่างกายที่เคยต่อต้านของเธอเริ่มอ่อนแรงลง และยิ่งเมื่อเรียวลิ้นสากของเขาเข้าไปสำรวจโพรงปากของเธอ ยิ่งทำให้ทุกอณูความรู้สึกในร่างกายลุกโชนขึ้นมา รัฐศาสตร์รู้สึกพอใจที่ร่างกายเธอเริ่มตอบสนอง แต่ความชะล่าใจก็ทำให้เขาต้องเจ็บตัวอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
“โอ๊ย!!...” เสียงร้องตะโกนดังลั่นเมื่อฟันคมของเธอ กัดเรียวลิ้นที่กำลังสำรวจโพรงปากของเธออย่างเพลิดเพลิน กัญติญากัดอย่างไม่ยอมปล่อยจนรัฐศาสตร์ต้องใช้มือบีบแก้มเธออย่างแรง ฟันคมจึงปล่อยลิ้นของเขาให้เป็นอิสระ รสชาติความเค็มของเลือดที่เขาได้ลิ้มรส ทำให้ชายหนุ่มเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ อารมณ์โกรธมีมากขึ้นเป็นเท่าตัว สติที่อยู่กับกับตัวเริ่มเตลิดไปไกลด้วยความโกรธ
“ซาดิสต์เหรอ เดี๋ยวรัฐศาสตร์จัดให้ชุดใหญ่เลย”
พูดลอดไรฟันด้วยความโมโห กรามทั้งสองข้างขบกันแน่น กัญติญาจึงถอยร่นอีกครั้งเพื่อตั้งหลักสู้ รัฐศาสตร์ถอดเสื้อนอกของเขาออกตามด้วยเสื้อกล้าม หญิงสาวมองร่างกายที่สมส่วนดั่งชายชาตรีด้วยความตื่นตะลึง แผงมัดกล้ามที่ขึ้นเป็นมัดๆ บอกได้ว่าเจ้าของร่างกายดูแลสุขภาพตัวเองมากแค่ไหน สายตาเธอมองระเรื่อยลงมาถึงหน้าท้องที่เป็นลอนนูนดูแข็งแกร่ง รู้สึกหวั่นไหวกับสรีระที่สวยงามยิ่งกว่าชายใดที่เธอเคยเห็นมา
กัญติญาหมายจะก้าวลงจากเตียงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ร่างแน่งน้อยถูกเขากระชากอย่างแรงจนล้มลงบนที่นอน
“ชอบกัดเหมือนหมานักใช่ไหม ดี!...ฉันจะเอาไอ้นี่อุดปากของเธอ”
รัฐศาสตร์เอาเสื้อกล้ามของเขายัดใส่ปากเธอ เพื่อไม่ให้เธอร้องหรือใช้ฟันมาทำร้ายเขาต่อไปอีก แต่มีหรือที่เธอจะยอมให้เขาทำร้ายฝ่ายเดียว มือทั้งสองข้างของเธอที่ว่างอยู่จึงทั้งทุบทั้งหยิกไปตามร่างกายของเขาไม่ว่าจะเป็นศีรษะ ใบหน้า ลำแขนและลำตัว รัฐศาสตร์จึงต้องจัดการกับมือทั้งสองข้างของเธอเป็นลำดับต่อไป
“ยังไม่สิ้นฤทธิ์ใช่ไหม อยากเจ็บตัวมากกว่านี้ก็เอา อย่าหาว่าฉันรังแกเธอไม่ได้นะ”
- ผู้เขียน
