5 เป็นไปในทางที่ดี
2275 คำ
"รอนานไหมคะ"
ร่างบางรีบเดินออมาจากตัวบ้าน ก็พบพี่บูมยืนพิงอยู่ที่รถแล้ว
"ไม่นานครับ ไปกันเลยไหมพี่ติดใจข้าวที่โรงอาหารของน้องขวัญ"
ร่างบางยิ้มกว้าง เมื่อรู้ว่าเขาชอบอาหารที่เธอแนะนำ
"ไปกันเลยค่ะ"
ทั้งสองเข้าไปในรถ และรีบขับออกไป
และเมื่อมาถึงที่โรงอาหาร ทั้งคู่ก็รีบเดินเข้าไปอย่างคุ้นชิน
"วันนี้พี่บูมจะเลือกเองไหมคะ"
เธอมองดูหน้าตาอาหาร ที่ผิดแปลกไปจากเมื่อวาน เพราะแม่ครัวที่นี่จะเปลี่ยนแปลงเมนูทุกวัน ชายหนุ่มพยักหน้า
"ของผมเอาผัดเปรี้ยวหวานกับคะน้าหมูกรอบครับ"
และคนตัวเล็กก็เลือกสั่งบ้าง
"ของหนูเอาแกงเขียวหวานกับหมูทอดค่ะ"
ทั้งคู่ได้อาหารที่สั่ง และก็รีบเดินมานั่งที่โต๊ะอาหารของโรงเรียน
"นั่งทานไปก่อน เดี๋ยวพี่ไปซื้อน้ำให้"
เธอพยักหน้ารับเบาๆ ก่อนจะค่อยๆตักอาหารตรงหน้าเข้าปากช้าๆเหมือนกำลังรอคนพี่อยู่
"อ้าวของขวัญ "
เมื่อเธอหันไปมอง ก็พบกับเมษาและจีน
เพื่อนห้องเดียวกัน แต่ไม่เคยญาติดีกันเลยสักครั้ง เพราะเหมือนพวกเธอกำลังอิจฉาของขวัญ ทั้งเพื่อนในห้องและรุ่นน้องหล่อๆ ต่างก็ให้ความสนใจของขวัญ และเป็นที่พูดถึงในเรื่องของความสวย กลุ่มของพวกเธอที่เคยเป็นเบอร์ต้นๆ แทบจะไม่มีใครพูดถึง ทำให้พวกเธอเสียหน้าไม่น้อย
เมื่อรู้ว่าเป็นใคร เธอก็ก้มหน้าก้มตากินต่อ เพราะไม่อยากจะเสวนา
"นี่ พวกเราพูดกับเธออยู่นะ หยิ่งที่สุดเลยว่ะ"
เสียงเมษาพูดต่อ ด้วยความหมั่นไส้
"เราจะกินข้าว เมษากับจีนมีอะไรหรือเปล่า"
เธอทำเสียงหงุดหงิด เพราะไม่อยากจะคุยด้วย
"ก็ไม่มีอะไรหรอก คนที่มากับเธอเป็นพี่ชายเธอหรอ"
สองสาวเห็นพี่สุดหล่อ มาส่งเธอได้ 2 วันแล้ว
ก็เกิดสนใจ เพราะพี่บูมของเธอหล่อมาก
"อืม ทำไม"
เธอทำหน้าไม่สบอารมณ์นัก เมื่อจู่ๆเพื่อนร่วมห้องของเธอก็มาถามถึงคนที่เธอแอบชอบ
"หรอ แล้วพี่เธอมีแฟนหรือยัง"
สองสาวทำหน้าระริกระรี้ถามต่อ
"มีแล้ว สวยด้วย"
เธอตอบหน้าตาเฉย แต่ทำเอาคนฟังขุ่นเคืองใจไม่น้อย
"มาแล้วเหรอคะ ไปนานจัง"
เธอรีบคุยกับเขา เพื่อให้เพื่อนทั้งสองรู้ตัว
"ครับพอดีคนต่อคิวเยอะ"
ชายหนุ่มตอบก่อนจะนั่งลงและมองหน้า 2 สาวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอ
"เอ่อ ขวัญนี่เธอจะไม่แนะนำพี่ชายเธอให้พวกเรารู้จักหน่อยหรอ"
ทั้งสองยืนบิดเขินอายอยู่ต่อหน้าชายหนุ่ม
"ก็เราบอกไปแล้ว ว่าพี่ชายเรามีแฟนแล้ว และแฟนเขาขี้หวงมากๆ"
เธอยังโกหกหน้าตายและแอบหันไปขยิบตาให้ชายหนุ่ม
"ว้า เสียดายจังเลยค่ะ พี่มีแฟนแล้วจริงๆหรอคะ"
สองสาวยังยืนตื้อไม่เลิก
"ครับพี่มีแฟนแล้ว"
ชายหนุ่มเองก็เล่นไปตามน้ำ
"ถ้าได้ยินแล้วก็ไป เรากับพี่จะกินข้าว"
ทั้งสองจึงจำใจเดินหนีไป ด้วยความเสียดายหน้าตาอันหล่อเหลา ของชายหนุ่มตรงหน้า
เมื่อทั้งสองเดินไปแล้ว เขาก็มองหน้าคนตัวเล็กทันที
"เพื่อนหรอครับ ทำไมดูๆแล้วเหมือนไม่ค่อยถูกกัน"
เขาสังเกตจากสีหน้าคนตัวเล็ก ก็รู้แล้วว่าไม่ถูกกันแน่ๆ
"เรียนห้องเดียวกันค่ะ แต่ไม่ใช่เพื่อน ขวัญมีเพื่อนคนเดียวคือหวานค่ะ"
เธอตอบออกมา อย่างเซ็งๆ เพราะบางทีกลุ่มนี้ก็หาเรื่องกลั่นแกล้งเธอ แต่เธอขี้เกียจทะเลาะด้วยก็เลือกที่จะเดินหนีมากกว่า
"มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับ หรือว่าไม่ถูกกัน"
คนเป็นพี่ ถามด้วยความเป็นห่วง
"จะว่าไม่ถูกกันก็ได้ค่ะ พวกนั้นไม่ค่อยชอบขวัญ เพราะเห็นหวานบอกว่า ตั้งแต่ขวัญย้ายมา พวกเธอก็ไม่เป็นที่สนใจจากหนุ่มๆ แต่ก็เป็นสิ่งที่ขวัญรำคาญ เพราะพวกผู้ชายชอบเข้าหาขวัญ จนขวัญรำคาญค่ะ"
เธอตอบออกไปตามความจริง เพราะตลอดเวลาหลายเดือนที่ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนนี้ ทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นน้อง ต่างก็เข้าหาเธอ อย่างไม่ขาดสาย
"หึ ใครใช้ให้สวยเกินหน้าเกินตาเพื่อนหละครับ"
เขาแอบแซวเธอ
"แต่ขวัญไม่เคยยุ่งกับใครเลยนะคะ "
เธอตอบออกมาอย่างใสซื่อ
"แล้วคนที่มาจีบ ไม่สนใจเขาหน่อยหรอครับ
ไม่มีคนที่ถูกใจน้องขวัญเลยเหรอ"
เขายังถามต่อ เพราะเหมือนอยากรู้เอามากๆ
"ไม่ค่ะ ขวัญไม่ชอบรุ่นน้อง และไม่ชอบรุ่นเดียวกัน"
เธอตอบออกมาตามความจริง เพราะตัวเธอ ถ้าจะมีแฟนสักคน ขอที่แบบอบอุ่น และมีนิสัยที่เป็นผู้ใหญ่ เหมือนคนตรงหน้าไงล่ะ
"น้องขวัญกำลังจะบอกว่า ชอบพี่ เอ้ย ชอบคนที่เป็นรุ่นพี่งั้นหรอครับ"
เขาลอบมองหน้าเธอ ใจเขาแทบหลุดแล้วว่าเธอจะตอบยังไง
"ใช่ค่ะขวัญชอบรุ่นพี่ มากกว่าได้ตั้งแต่ 2 ปีขึ้นไป มากไปสุดจนถึง 10 ปีได้ค่ะ"
นั่นแหละคือสเปคของเธอ
"งั้นพี่ก็มีสิทธิ์สิครับ"
เขาถามพร้อมอมยิ้มไปด้วย แต่ก็อยากรู้คำตอบ
"รีบกินเถอะค่ะ เดี๋ยวสาย"
เธอไม่ตอบเขา และเลือกที่จะเปลี่ยนเรื่อง
ก็ใครมันจะไปตอบ เธอไม่รู้ว่าเขาพูดทีเล่นทีจริง ถ้าเผื่อตอบมาว่าใช่ แต่เขากลับพูดเล่นเธอจะไม่น่าแตกหรือไง รุ่นนี้แตกแล้วหมอไม่รับเย็บด้วยสิ
"ไปแล้วนะครับ เดี๋ยวเย็นนี้พี่มารับเหมือนเดิม"
เมื่อทานอาหารเสร็จ เขาก็รีบไปมหาวิทยาลัยทันที เพราะวันนี้มีเรียนตอน 9:00 โมง
"อ้าว ไอ้บูมมึงไปเอารถใครมาขับวะ"
โอมที่เห็นเพื่อนไม่ได้ขับรถตัวเอง ก็รีบถาม
"รถน้องข้างบ้านน่ะ พอดีรถกูส่งเข้าศูนย์"
เขากดล็อกรถ ก่อนจะเดินขึ้นห้องเรียนไปกับเพื่อน
"น้องจริงๆหรอวะ ถึงขนาดให้รถมาขับ เกินน้องหรือเปล่า"
เพื่อนของผมยังแซวต่อ ผมไม่ได้ตอบอะไรมัน
แต่ก็ไม่รู้เผลออมยิ้มตั้งแต่ตอนไหน เมื่อคิดถึงรอยยิ้มกว้างของเธอ ที่เวลาเธอยิ้มตอนไหน ผมก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ เพราะมันน่ารักที่สุด
เป็นยิ้มที่ตราตรึงหัวใจของผมที่สุด
"กูว่าใช่ละ แม่งพูดถึงน้องมึงก็เอาแต่ยิ้ม กูชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ"
ไอ้นี่มันไม่เคยพูดเล่นหรอกครับ มันพูดจริงตลอด ถ้ามันอยากเจอมันต้องได้เจอ
"น้องอยู่แค่ม.6 กูปี4ละ น้องยังเด็กเว้ย"
เฮ้อ! น้องยังเด็กอยู่เลย พึ่ง18เองผมนี่22แล้ว
"แสดงว่าถ้าน้องไม่เด็ก มึงก็...."
แล้วมันก็ไม่พูดต่อ
"ก็อะไรของมึง"
ผมมองหน้ามันที่ตอนนี้กำลังทำหน้ายียวนใส่ผม แม่งกวนแบบนี้จบไปใครจะกล้าให้มึงรักษาวะเนี่ย วันนี้ทั้งวันผมค่อนข้างวุ่นวายไม่ใช่วุ่นวายในการเรียนนะครับ วุ่นวายใจเพราะคิดถึงใครบางคน บ้าเอ้ยเป็นไรวะเนี่ย
"บูม บูม เหม่ออะไรของนายเนี่ย"
ผมเห็นฟ้าจ้องหน้าผมพร้อมเรียก
"อะ อ้าวฟ้ามีไร"
ผมรีบถามเพื่อน เพราะตอนนี้จ้องผมด้วยท่าทางงง
"เที่ยงแล้วไปกินข้าว ไม่กินไง"
ฟ้าทำเสียงสูง
"ไปดิป๊ะ"
ผมทั้ง3เดินไปทานข้าวคณะแพทย์เหมือนเดิมเช่นเคย
"ฟ้าไปซื้อน้ำรอ ฉันกับไอ้โอมจะไปซื้อข้าว เอาอะไร"
เมื่อเราลงมาถึงก็แยกย้ายกันทำหน้าที่เหมือนเดิม
"เอากระเพรารวมนั่นแหละ"
"แจนเอาเหมือนฟ้านะบูม"
และบุคคลที่4ก็มาเหมือนเช่นทุกๆวัน ทำไม่ผมจะไม่รู้ว่าเธอชอบผม แต่ผมไม่เคยคิดอะไรกับเธอเลยต่างหาก
"อืม"
ผมรับคำเพื่อนแล้วรีบเดินไปซื้อข้าว
"อะ ข้าว"ผมยื่นจานข้าวให้ฟ้า และไอ้โอมยื่นให้แจน
"เออบูม อาทิตย์ก่อนเราไปเที่ยวมาอะนี่ช็อกโกแลต เราเอามาฝาก"
และแจนก็ยื่นกล่องกระดาษให้ผม
"อ้าวมีแค่ของไอ้บูมเหรอ ของฉันกับฟ้าอะ"
ไอ้โอมเอ่ยตัดขึ้นเพราะสองคนนี้ชอบกัดกัน
"ของฟ้าให้แล้วส่วนของนายไม่มี"
แจนตอบพร้อมเบ้ปากใส่ไอ้โอม
พรึบ!!!
ผมวางกล่องกระดาษต่อหน้าไอ้โอม
"กูไม่ชอบช็อกโกแลต มึงเอาไปกินสิ"
ไอ้โอมยิ้มกวนๆแล้วมองหน้าแจน
"บูม แต่แจนให้บูมนะเสียน้ำใจแจนแย่"
หญิงสาวพูดพร้อมทำหน้างอ
"น้ำใจเธอไอ้บูมมันรับไว้แล้ว แต่มันจะให้ใครต่อ ก็เรื่องของมัน"
โอมก็ยียวนกวนประสาทไม่แผ่ว เขารู้เพื่อนเขาไม่ได้ชอบหญิงสาวแถงยังแสดงออกชัดเจนอีกด้วย
"นายนี่มันกวนประสาทจริงเลย"
เธอมองหน้าโอมอย่างไม่สบอารมย์ เธอตามจีบบูมมาตั้งนานแล้ว แต่ชายหนุ่มไม่มีทีท่าสนใจเธอเลย แต่ลูกคุณหนูบ้านรวยเอาแต่ใจแบบเธอไม่ยอมแพ้หรอก
"ฉันอิ่มแล้วไปก่อนนะ"
เขารู้สึกอึดอัดเลยรีบกินรีบเดินออกไป
เย็น
"มาแล้วหรอคะ"
เมื่อฉันเดินมาก็เจอพี่ยืนพิงรออยู่ที่รถเหมือนเดิม
"มาแล้วครับ เรียนเหนื่อยรึเปล่า"
ชายหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อเจอหน้าเธอ แค่เห็นรอยยิ้มสดใส บวกกับใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอก็ทำเอา
สดชื่นแบบบอกไม่ถูก
"ไม่เหนื่อยเลยค่ะ"
เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่สดใส แววตาเป็นประกายดูใสซื่อสมวัย ทำเอาชายหนุ่มถึงกับผ่อนคลายตาม
"กลับกันครับ"
เธอพยักหน้าและเดินตามเขาขึ้นรถไป
"นี่ค่ะขวัญให้"
เธอยื่นช็อกโกแลตที่ซื้อมาตั้งแต่เที่ยงให้ชายหนุ่ม
"ช็อกโกแลตเหรอครับ แกะให้พี่ด้วยสิมือพี่ไม่ว่าง"
มุกหลอกเด็กชัดๆบูมเอ้ย ผมก่นด่าตัวเองในใจ
"อ้าปากค่ะ"
สาวน้อยแกะช็อกโกแล พร้อมยื่นมาจ่อที่ปากชายหนุ่ม หน้าตาใสซื่อของเธอทำเอาเขาอดสงสารไม่ได้ ให้ทำอะไรเธอก็ทำ โดยไม่รู้คนโตกว่านั้นแกล้งทำ
อ้ำ!!!
"อร่อยจังครับ"
เขาอ้าปากงับช็อกโกแลตจากมือเธอ แต่ตากลับจ้องที่หน้าสวยหวานตาโตแก้มป่อง
อยู่ดีๆใจเขาก็เกิดเต้นแรงจนต้องรีบหันหน้าไปทางอื่น เขาขับรถอย่างช้าๆเพราะไม่อยากถึงบ้านเร็ว ในระหว่างนั้นเขาและเธอก็คุยกันเรื่อยเปื่อยไปเรื่อย จนรถมาถึงหน้าบ้าน
"พี่บูมรถพี่บูมเสร็จแล้วเหรอคะ"
หญิงสาวมองไปในบ้านของชายหนุ่มก็เห็นรถซุปเปอร์คาสีดำคันหรูของเขาจอดอยู่
"อ๋อ ใช่ครับพึ่งมาส่งตอนบ่าย"
เขาตอบเธอ แต่เธอนั้นกลับมีแววตาเศร้า เพราะเธอจะไม่ได้นั่งรถกับเขาอีกแล้ว
"ว้า ต่อไปหนู เอ้ยขวัญก็จะได้ขับรถเองแล้วสิคะ และไม่มีเพื่อนกินข้าวเช้าด้วย"
เธอพูดเหมือนตัดพ้อ ทำตาเศร้าทำเอาชายหนุ่มอดเอ็นดูไม่ได้จนต้องเอามือไปยีหัวเธอ
"น้อยใจอะไรครับ หืม"
เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล มองหน้าหวาน ในใจเขาเองก็คิดไม่ต่างจากเธอ
"เปล่าค่ะไม่ได้น้อยใจแค่ขวัญ"
เธอไม่รู้จะตอบว่าไงเธอรู้สึกนอยๆจริงๆ
"แทนตัวเองว่าหนูได้มั้ยครับ มันน่ารักดีเหมาะกับน้องขวัญมาก"
เขาบอกเธอพร้องจ้องหน้า แววตาเป็นประกาย
ส่วนสาวน้อยตรงหน้าถึงกับหน้าแดงจนเป็นลูกตำลึง แต่เธอก็พยักหน้ารับ
"ค่ะ ถึงบ้านแล้วหนูเข้าบ้านก่อนนะคะ"
เธอรับกุญแจมาจากเขาและรีบเดินเข้าบ้าน กี่ครั้งแล้วนะที่เธอต้องเดินเข้าบ้านมาเพื่อกุมหัวใจตัวเองที่มันเต้นโครมครามแทบกระเด็นออกมา เมื่อเธอนึกถึงหน้าหล่อเหลาและการกระทำที่อ่อนโยนของเขานั้นเด็กน้อยไม่ประสารักอย่างเธอก็แทบคลั่ง
"อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก"
เสียงผู้เป็นแม่ดึงสติเธอให้กลับมา
"ค่ะแม่ นึกว่าแม่ยังไม่กลับ"
เธอคงมัวแต่เขินพี่บูมจนลืมมองรถของแม่ที่จอดอยู่
"ขวัญ พ่อโทรมาถามว่าตัดสินใจได้รึยังจะเรียนที่ไทยรึไปเรียนอเมริกา เดือนหน้าต้องยื่นผลการเรียนแล้วบินไปสอบนะลูก"
เมื่อได้ฟังคำบอกกล่าวของผู้เป็นแม่ เธอถึงกับคิดหนักเพราะตอนนี้เธอมีคนที่ชอบ และน้ำหนักก็อยู่ที่ไทยมากกว่า เธอแน่ใจในคำตอบแล้วแต่ยังไม่บอกแม่
"เอาไว้หนูจะคิดให้ดีอีกทีนะคะ"
แล้วเธอก็กลับขึ้นห้องไป
- ผู้เขียน
