วังวนคล้องรัก พี่หมอบูม

"แม่คะ กลับมาแล้วค่ะ" เสียงหวานใสของเด็กสาวหน้าตาสะสวยสะอาดสะอ้าน ลุคคุณหนูเอ่ยทักทายผู้เป็นแม่ "อ้าวกลับมาแล้วเหรอจ๊ะ มานี่หน่อยสิ" ของขวัญ เดินเข้าไปหาแม่อย่างว่าง่าย "แม่จะให้ขวัญช่วยอะไรคะ" เธอถามผู้เป็นแม่เสียงหวาน "แม่พึ่งทำขนมเสร็จ ลูกช่วยเดินเอาขนมไปให้ป้าพราว บ้านข้างๆเราที" แม่บอกจุดประสงค์ก่อนจะส่งขนมมาให้ฉัน ฉันกับแม่พึ่งย้ายมาอยู่ใหม่ พึ่งจะมีเพื่อนบ้านคือป้าพราวกับลุงวิโรจน์ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ม.6 แต่มีเหตุจำเป็นบางอย่าง เลยต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ซึ่งเป็นหมู่บ้านจัดสรร ที่ค่อนข้างหรูหรา ฉันอยู่กับแม่เพียงสองคนเพราะคุณพ่อมีครอบครัวใหม่อยู่และย้ายไปทำธุระกิจอยู่ที่อเมริกา แต่ทั้งสองเข้าใจกันดี ส่วนคุณแม่มีกิจการสิ่งทอ ในกรุงเทพ ฉันรับถุงขนมแล้วรีบเดินไปบ้านป้าพราว ติ้งน๊อง ติ๊งน๊อง ฉันยืนกดออดหน้าบ้านป้าพราวฟ้าสักพัก ก็มีแม่บ้านวิ่งมาเปิด "สวัสดีค่ะ หนูมาหาป้าพราวค่ะ" ฉันยืนฉีกยิ้มหวานที่หน้าประตู "สวัสดีค่ะ คุณขวัญ คุณผู้หญิงอยู่ด้านในคุณขวัญเข้ามาก่อนค่ะ" พี่วรรณ เป็นแม่บ้านของป้าพราว รีบเปิดประตู "ขอบคุณค่ะ" ฉันเดินเข้ามาในบ้านของป้าพราว พร้อมสำรวจไปรอบๆ ก็คล้ายๆบ้านของฉัน "อ้าวหนูขวัญ มีอะไรเหรอจ๊ะ" หญิงวัยกลางคน หน้าตาสวยเอ่ยทักทายฉันด้วยร้อยยิ้ม "สวัสดีค่ะป้าพราว แม่ให้เอาขนมมาให้ค่ะ" ฉันยกมือไหว้ผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม พร้อมวางขนมไว้บนโต๊ะ "ฝากขอบใจ น้องนิภาด้วยนะจ๊ะ" ป้าพราวกล่าวขอบใจ "ค่ะ" ฉันยิ้มรับ "หนูขวัญอยู่ม.6แล้ว คิดไว้หรือยังจ๊ะ จะต่ออะไร" ป้าพราวถามต่ออย่างสนใจ "ขวัญจะเรียนแพทย์ค่ะ" ฉันตอบอย่างมั่นใจ "อ้าวเหรอจ๊ะ ลูกชายป้าก็เรียนหมอ ตอนนี้อยู่ปี4แล้ว ถ้าพี่เขาว่างเดี๋ยวให้พี่เขาช่วยติว พี่เขาเรียนเก่งมาก" ป้าพราวพูดด้วยความตื่นเต้น "อ้าวเหรอคะ หนูอยากเจอพี่จัง" ฉันอดไม่ได้ที่อยากจะเห็นหน้าลูกป้าพราว "อ้าว นั่นมาพอดีเลยจ๊ะ บูมมานี่หน่อยสิ" ป้าพราวเรียกผู้มาใหม่ ฉันเองก็รีบหันขวับไปมอง แต่ก็ต้องนิ่งค้างเมื่อคนที่ป้าพราวบอกว่าเป็นลูกนั้น หล่อละมุนเอามากๆ เป็นลุคที่ดูแล้วอบอุ่นสุดๆ ความสูงความยาวกำลังดี ผิวพรรณที่ขาวใสเหมือนผู้หญิงนั้น ทำเอาใจฉันเต้นระรัว ราวสายฟ้าฟาดลงมา ก่อนที่เขาจะหันมาสบตาเพียงครู่ สายตาคมเข้ม แต่ละมุน คิ้วหนาเรียงราย จมูกโด่งเป็นสัน รีมฝีปากหยักสวยได้รูปสีชมพูราวผู้หญิง "สวัสดีครับแม่" เมื่อได้ยินเสียงเขา ฉันจึงหลุดจากภวังค์ และรีบหันกลับมาหาป้าพราว "นี่น้องของขวัญ เพื่อนบ้านใหม่เราจ๊ะ ส่วนนี่พี่บูมลูกชายคนโตของป้าจ๊ะ" ฉันหันกลับไปมองพี่บูมอีกครั้ง พร้อมยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ พี่บูม" ฉันยกมือไหว้ พร้อมยิ้มกว้างให้พี่บูม "สวัสดีครับ" เขาเหลือบมองฉันเพียงครู่ก่อนจะมองหนีไป "เออนี่ลูกวันไหนว่างๆ ช่วยติวให้น้องหน่อยสิ น้องจะเรียนแพทย์ " คุณป้าพูดกับลูกชาย "เอาไว้วันไหนว่างๆเดี๋ยวผมติวให้ครับ ผมขอตัวนะครับ พี่ขอตัวนะครับ" และเขาก็เดินขึ้นบ้านไป "คุณป้าคะ แล้วคุณป้ามีลูกกี่คนคะ" หลังจากที่พี่สุดหล่อเดินไปแล้วฉันก็ถามคุณป้าต่อ "สองคนจ๊ะ คนเล็กอยู่ปี1ชื่อ บาส แต่รายนั้นเรียนวิศวะ" ฉันพยักหน้ารับ และคุยกันซักพักฉันเลยขอตัวกลับ "แม่คะ หนูอาบน้ำนอนก่อนนะคะ" เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จฉันก็ขึ้นห้องอาบน้ำ แต่นอนไม่หลับ เอาแต่คิดถึงหน้าหล่อๆของพี่บูม บอกได้คำเดียวพี่เขาหล่อ หล่อมากๆ เขาจะมีแฟนรึยังน้า แต่ถึงจะไม่มีเขาก็คงไม่สนใจเด็กอย่างฉันหรอก เช้า "ขวัญ ขวัญ สายแล้วนะลูก ทำไมวันนี้ตื่นสาย" เสียงแม่ตะโกนมาจากหน้าห้อง ฉันรีบดีดตัวจากที่นอน จะไม่ให้ตื่นสายได้ไงเมื่อคืนเล่นคิดแต่เรื่องพี่บูมทั้งคืน กว่าจะหลับก็เกือบสว่าง "ค่ะ แม่ตื่นแล้ว" ฉันรีบจัดการตัวเองแล้วรีบลงไปด้านล่างอย่างลนลาน "อ้าวไม่ทานข้าวเหรอลูก" แม่รีบเรียกตามหลัง "ไม่ทันแล้วค่า" ฉันสตาร์ทรถคู่ใจ ของขวัญวันเกิดที่พ่อซื้อให้ พอร์ชสีดำ คันละ4ล้าน ขับตรงดิ่งมายังโรงเรียน ถึงพ่อจะมีครอบครัวใหม่แต่พ่อก็ดูแลความเป็นอยู่ฉันอย่างดีไม่เคยขาด "เฮ้อ เกือบไม่ทัน" ฉันรีบลงรถและวิ่งตรงไปยังห้องเรียน และผ่านพ้นไปอีกวันฉันมีเพื่อนหนึ่งคนคือ หวาน ตอนเย็น "ของขวัญ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ตามแม่ไปบ้านป้าพราวนะ พอดีป้าชวนแม่ไปทานข้าว แม่ไปก่อนนะ รีบตามมาละ" แม่พูดแล้วรีบเดินออกไป "นี่ฉันต้องเจอพี่บูมอีกแล้วเหรอเนี่ย แค่เมื่อคืนฉันก็นอนไม่หลับ ฮือ" แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังแต่งตัวอย่างปราณีต ด้วยความตั้งใจ "อ้าวมาแล้วเหรอหนูขวัญ เข้ามาสิจ๊ะ" เสียงป้าพราวดังขึ้น เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก บ้านพี่บูม ฉันก็ยืนเก้ๆกังๆอยู่ เพราะนอกจากป้าพราวลุงวิโรจน์พี่บูมแล้วยังมีอีก1คนที่ฉันไม่รู้จัก "สวัสดีค่ะ ป้าพราวคุณลุง พี่บูม เอ่อพี่บาส" ฉันตัดสินใจเรียกชื่อไปเพราะ คนนี้น่าจะลูกชายคนเล็ก "สวัสดีจ๊ะ นั่งก่อนสิ หนูของขวัญสวยน่ารักเหมือนคุณพราวพูดจริงๆด้วย " คุณลุงพูดพร้อมยิ้มให้ฉัน ส่วนพี่ๆสองคนยิ้มรับเบาๆ "น้องสวยไหม ตาบาส ตาบูม" ฉันก้มหน้างุดเมื่ออยู่ๆป้าพราวก็ถามพี่บาสกับพี่บูมขึ้นมาดื้อๆ "คุณพราว หนูของขวัญเป็นผู้หญิงนะ ดูสิหนูของขวัญอายจนหน้าแดงหมดแล้ว" เสียงคุณลุงช่วยชีวิตแท้ๆ ใช่ฉันอายมาก "สวยครับ น่ารักมากๆด้วย" เสียงพี่บาสดังขึ้น เขาหล่อนะ หล่อมากแต่ดูท่ากะล่อนไม่เบา สายตานี่แพรวพราวเชียว แต่อีกคนนั่งเงียบๆ ไม่พูดอะไร สุขุมเกินไปแล้ว "ใช่ไหม แม่บอกแล้วน้องสวยมาก" ป้าพราวเอ่ยเสริม "ทานข้าวกันเถอะ คุณนิภา หนูของขวัญ" เป็นคุณลุงที่ช่วยให้ฉันหายใจโล่งตลอดเลย "ได้ข่าวว่าหนูของขวัญจะต่อแพทย์เหรอจ๊ะ ให้พี่บูมเขาติวให้สิ" เมื่อทานข้าวได้ซักพักคุณลุงก็เอ่ยขึ้น "ใช่ค่ะคุณลุง แต่พี่บูมอยู่ปี4แล้วคงไม่มีเวลามาติวให้หนูหรอกค่ะ" ฉันพูดกับพ่อพี่บูม แต่ก็แอบเหลือมมองคนที่เอาแต่ตักข้าวเข้าปาก ไม่เหมือนพี่บาสเอาแต่ส่งสายตาแพรวพราวมาให้ฉัน "ตาบูม ติวให้น้องหน่อยสิน้องจะได้สอบติด" ป้าพราวพูดเสริม "อย่ารบกวนพ่อบูมเขาเลยค่ะคุณพราว พ่อบูมเองก็คงเรียนหนักพอตัว" แม่ฉันเอยขึ้น "เดี๋ยวผมติวให้น้องวันอาทิตย์ก็ได้ครับ คุณน้า" พี่บูมหันมาตอบแม่ฉัน และก้มกินข้าวต่อ "ลำบากพ่อบูมรึเปล่าจ๊ะ " แม่ถามต่อ "ไม่ลำบากครับ ผมติวให้น้องได้" พี่บูมตอบ "ขอบใจมากลูก" แม่ฉันพูดด้วยความจริงใจ "แล้วน้องขวัญมีแฟนรึยังครับเนี่ย" อยู่ดีๆพี่บาสก็ถามขึ้นมา ทำเอาฉันแทบหยุดเคี้ยวข้าว "นี่เจ้าบาส ถามอะไรเกรงใจคุณน้าเขาหน่อยสิ" คุณป้ารีบเอ่ยห้าม แต่คนถามไม่สะทกสะท้าน "ไม่เป็นไรค่ะคุณพี่ ให้เด็กๆเขาคุยกันไปเถอะ ตั้งแต่ของขวัญย้ายมาที่นี่ ก็ยังไม่มีเพื่อน ให้ยัยขวัญได้มีเพื่อนคุยบ้าง" แม่นะแม่ ฉันอยากคุยที่ไหนกัน "ขวัญยังไม่มีหรอกค่ะ ส่วนมากคนที่เข้ามามีแต่พวกเจ้าชู้ ขวัญไม่ชอบ" ฉันตอบแกมประชด เผื่อเขาจะเลิกถามบ้าง "หึ" เสียงหัวเราะในลำคอของพี่บูม มันกำลังบอกว่าสะใจในคำตอบ แต่พี่บาสนี่สิหน้าเจื่อนเล็กน้อย "ฮ่า ฮ่า ฮ่า หนูของขวัญนี่ตอบได้ถูกใจลุงจริงๆ ไงหละเจ้าบาส อยากทำเจ้าชู้ใส่น้องดีนัก" คุณลุงคุณป้า ต่างหัวเราะชอบใจ "โธ่คุณพ่อคร้าบ ผมแค่แซวน้องเองนะ" พี่บาสรีบแก้ตัว และเมื่อทานอาหารเสร็จฉันก็ขอตัวกลับ ให้แม่กับป้าพราวคุยธุระกันต่อ "น้องขวัญ" ก่อนฉันจะเดินมาถึงหน้าประตูก็มีเสียงทุ้มเรียกไว้ "คะ" เมื่อฉันหันกลับไปก็พบว่าเป็นพี่บูม ที่เดินตามฉันมา สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง หน้าตานิ่งเรียบ ไม่บอกความรู้สึกอะไร "ทุกวันอาทิตย์ 9โมงเช้า มาหาพี่ที่บ้านนะครับ พี่จะติวให้" เขาบอกฉันเสียงสุภาพ อ่อนโยน "ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันพยักหน้าพร้อมยิ้มให้พี่บูม "แล้วตั้งใจจะสอบที่ไหน" เขาถามต่อ "ยังไม่รู้เลยค่ะ แต่คุณพ่ออยากให้ไปเรียนต่อที่อเมริกา แต่ขวัญเป็นห่วงแม่ เลยยังไม่ตัดสินใจ" ฉันตอบออกไปตามความจริง แต่ตอนนี้นอกจากแม่แล้วก็น่าจะมีเขานั่นแหละ ที่ทำให้ฉันอยากเห็นบ่อยๆ แค่เห็นหน้าหล่อๆนี้ใจฉันก็เต้นคร่อมจังหวะแล้ว "ไม่มีอะไรแล้วกลับไปพักผ่อนเถอะ" เขาพูดเมื่อเราสองคนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว "อะ อ้อ งั้นขวัญกลับนะคะ ฝันดี" ไอ้บ้าเอ้ย ของขวัญอยู่ดีๆไปบอกเขาฝันดีได้ไง ฉันอายจนหน้าแดง รีบหันหลังให้เขาแล้วรีบก้าวออกมา "ฝันดีครับ" นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย เขาบอกฝันดีฉัน "กรี๊ด!!" เมื่อมาถึงห้องฉันก็มานอนกรี๊ด บนเตียงนอนคนเดียว วันนี้ได้คุยกับเขาด้วย อือ เขินจังเลยอ่า หล่อเท่ห์ อบอุ่น ฉันเอาแต่นึกถึงหน้าเขา อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ ฉันว้าวุ่นใจไม่น้อย รอให้ถึงวันอาทิตย์แทบไม่ไหว ทุกเย็นหลังเลิกเรียนฉันจะไปแอบรอดูพี่บูมตรงหน้าต่าง ก็จะเห็นเขาขับรถมาจอดและเดินเข้าบ้านไป แค่นี้ฉันก็ยิ้มแก้มแทบแตกแล้ว #ผลงานนี้สร้างจากจินตนาการนักเขียน ผิดพลาดประการใดขออภัยมาณที่ด้วยนะค#