ในรั้วมหาวิทยาลัยที่อเมริกา
หลังจากที่ฉัน บินมาจากประเทศไทย เพื่อเข้าศึกษาต่อในคณะแพทย์ที่ประเทศอเมริกา
กว่า 3 เดือน ที่ฉันเศร้าโศกเสียใจ เพราะคำพูดของใครบางคน ที่มันยังติดค้างอยู่ในหัวของฉัน แต่ตอนนี้ผ่านมาเกือบปีแล้ว และฉันก็ไม่ได้คิดอะไรแล้ว แต่ยังมีความคิดถึงจางๆอยู่บ้าง ฉันไม่เคยลืมหรอก แต่แค่คิดถึงน้อยลงก็แค่นั้นเอง
ครื้ด ครืด
"ค่ะแม่"
เป็นประจำทุกเช้า ที่แม่จะโทรมาหา
(ของขวัญเป็นยังไงบ้างลูก เรียนหนักไหม)
ก็เป็นประจำของทุกวัน ที่แม่จะถามแบบนี้
"ขวัญสบายดีมากค่ะแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงขวัญ แม่อยู่ทางนั้นก็ดูแลตัวเองดีๆ"
(จ๊ะลูก ขวัญ พี่บูมเขาถามหาเราบ่อยมากเลยนะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์เขาบ้างล่ะลูก)
คำถามของแม่ ทำเอาฉันจุก จะรับได้ไงในเมื่อฉันบล็อกเขาทุกช่องทางไปแล้ว
"แม่คะ ขวัญต้องไปเรียนแล้วคิดถึงแม่นะคะ"
ฉันรีบตัดสายจากแม่ แค่ได้ยินชื่อของเขา ก็ทำเอาใจฉันสั่น
"ของขวัญทางนี้
