2 | ภาขวัญ - ถูกล้อมรั้ว
1674 คำ
2
[ภาขวัญ]
ถูกล้อมรั้ว
"ฉันขอไปหาเขาก่อนนะ"
"เชิญจ้าาาา"
ซานิผายมือเชิญก่อนที่ฉันจะเดินไปหาพี่หมอภูมิด้วยรอยยิ้ม พี่พายุมองมาแล้วถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย มือหนาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ แต่ฉันไม่สนใจเดินไปกอดแขนโชว์ซะเลย
"ไงเด็กดื้อ เหนื่อยไหม?"
"ไม่เหนื่อยเลยค่ะ พึ่งมาถึงและถ่ายรูป" พี่หมอภูมิส่งช่อดอกไม้ให้ฉัน
"ยินดีด้วยนะ โตเป็นสาวแล้ว"
"ขอบคุณค่ะ"
"หมอภูมิเห็นตั้งแต่เด็กๆ" มาม๊าแซวเราสองคน
"ผมฉีดวัคซีนให้ด้วยครับ"
"อยากฉีดอย่างอื่นด้วยไหมคะ?"
"ภาขวัญ เดี๋ยวเถอะ" ฉันหันไปยิ้มแฉ่งตอบปะป๊า
"แค่ล้อเล่นค่ะพี่หมอภูมิ วันนี้จะอยู่รอจนรับปริญญาเสร็จไหมคะหรือไปโรงพยาบาลต่อ?" เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
"อยู่รอดีกว่า ตั้งใจนะ"
คนตัวสูงว่าพร้อมลูบหัวฉันเบาๆ นี่แหละความสัมพันธ์ของฉันและหมอแดดดี๊คนนี้ ไม่มีอะไรเลย ฟีลเหมือนพ่อลูกแต่เราคุยกันได้มากกว่านั้น ซึ่งฉันสบายใจมากๆ เขาเป็นผู้ชายคนอื่นเป็นคนนอกครอบครัวที่คุยได้แทบจะทุกเรื่อง เพราะผู้ชายปกติทั่วไปเข้าใกล้ฉันไม่ได้เลย
เอาจริงๆ ฉันแทบไม่รู้ว่าการจีบ การคบใครสักคนมันเป็นยังไงด้วยซ้ำ เพราะเกิดมาตัวเองก็ถูกล้อมรั้วไว้หมดแล้ว มีแค่พี่หมอภูมินี่แหละที่เป็นหมอประจำตัวมาตั้งแต่เด็กๆและได้พูดคุยกันจนถึงทุกวันนี้
ฉันก็เลยคิดว่าถ้าจะมีแฟนก็คงเป็นเขา มองข้ามอายุที่ห่างกันไปเลย
สักพักใหญ่ฉันกับเพื่อนๆก็เข้าหอประชุมกัน เรานั่งตามคณะและลำดับที่ที่ทางมหาวิทยาลัยเตรียมไว้ให้ ถึงแม้คนมอบจะเป็นตาตัวเอง แต่ฉันแอบตื่นเต้นเหมือนกัน ท่านเป็นผู้ชายที่สง่า และมีอิทธิพลในวงกว้างใครต่างก็เคารพนับถือ
แล้วเมื่ออาจารย์และอธิการบดีออกมาพูดจนจบ พิธีต่อไปก็ไม่ได้มีอะไรมาก เราแค่ขึ้นไปรับใบประกาศนียบัตรตามลำดับแล้วกลับมานั่งที่เดิม
ถ้าถามว่าลูกหลานอย่างฉันมีเส้นสายไหม... มีค่ะ ทันทีที่เข้าสู่การมอบ อธิการบดีก็เอ่ยชื่อฉันเป็นคนแรก ตามด้วยชื่อพอล ซานิ และเด็กทุนของไลออนทั้งหมด...
อธิการบดี : และลำดับต่อไป ขอเรียนเชิญคุณแทนไท วรพงศ์กุล ผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัย LDZ ขึ้นมามอบประกาศนียบัตรให้แก่ผู้สำเร็จการศึกษาครับ
ฉันยืนยิ้มมองคุณตาเดินกระชับสูทออกมาจากข้างเวที ท่านเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงกลาง ด้านหลังมีบอดี้การ์ดยืนคุ้มกันหกคน
ไม่มีใครกล้าปริปากคุยกัน เพราะใครๆต่างรู้ว่ามหาวิทยาลัยแห่งนี้มาเฟียเป็นผู้ก่อตั้ง นอกจากจะได้เรียนหลักสูตรคุณภาพ อาจารย์ระดับท็อปๆ LDZ ยังเป็นมหาวิทยาลัยขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัย แค่มาเรียนที่นี่อยู่ในรั้ว LDZ ก็เท่ากับถูกคุ้มกันโดยดรากอนและไลออนแล้ว
อธิการบดี : เชิญคุณหนูภาขวัญครับ
ฉันก้มหัวลงเล็กน้อยแล้วเดินไปยืนข้างหน้าคุณตา ท่านมองหน้าฉันแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะหยิบใบประกาศนียบัตรที่ม้วนห่อด้วยริบบิ้นส่งมาให้
จนฉันก้มคำนับแล้วรับสองมือ
"เก่งมากหลานสาวตา"
"ภาขวัญรักคุณตานะคะ"
"ตาก็รักหลาน... รอหลานเติบโตขึ้นทุกวันๆ"
"ผิดหวังบ้างไหมคะ?"
"ไม่ หลานของตาเป็นเด็กดีมาก ขอให้มีชีวิตที่ดีนะ"
ฉันก้มคำนับอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปข้างๆหลบแท่นพิธีสวมกอดคุณตาท่ามกลางเสียงปรบมือแสดงความยินดี
หลังจากนั้นก็รีบทำเวลาเดินลงไปหาบอดี้การ์ดของตัวเองที่ยืนรอรับ และพวกเขาพากลับไปนั่งที่ของตัวเอง
ต่อไปก็เป็นพอล ซานิ ตามด้วยใยไหมและนักศึกษาทุนคนอื่นๆ นักศึกษามหาวิทยาลัยนี้มีไม่มาก ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคุณตาก็มอบใบประกาศนียบัตรเสร็จและกล่าวให้โอวาทกับเรา
คุณตา : ทุกครั้งที่มายืนตรงนี้ ผมดีใจราวกับลูกหลานของตัวเองได้จบการศึกษา อยากให้ทุกคนระลึกไว้ว่า LDZ ไม่ได้เป็นแค่มหาวิทยาลัย แต่เป็นครอบครัว เรายินดีอย่างยิ่งที่ได้ส่งทุกๆคนถึงฝั่ง ได้ต่อยอดความรู้ ความสามารถที่ตัวเองได้สั่งสมมา หลังจากนี้ขอให้โชคดีครับ
นักศึกษาทั้งหอประชุมยืนขึ้นปรบมือให้คุณตา ก่อนที่จะถอดหมวกออกมากอดไว้แนบอกเตรียมพร้อม
และเมื่อคุณตาเดินออกไปเท่านั้นแหละ!
"เฮ้! เรียนจบแล้วโว้ยยยยยยยยยยย"
"เย้ๆ"
"ฉลองๆ ปาร์ตี้!"
"เฮ้!!"
หมวกผ้าถูกโยนขึ้นสูงและบินว่อน บางคนก็ปาทิ้งลงพื้นด้วยความสะใจ นักศึกษาหลายคนกระโดดกอดกัน ส่วนฉันน่ะเหรอ... โดนบอดี้การ์ดประชิดตัวและพาออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว จนซานิ พอล ใยไหม ต้องรีบวิ่งตามออกมา
และเมื่อออกมาสิ่งแรกที่บอดี้การ์ดทำคือคุ้มกันฉันไปขึ้นรถ หนีออกมาจากมหาวิทยาลัยทันที โดยที่ฉันปฏิเสธไม่ได้
'ฟุบ!' ประตูรถหรูถูกปิดลง
"นี่! ฉันยังไม่ได้ถ่ายรูปกับเพื่อนในคณะเลยนะ"
"คุณหนูภาขวัญต้องออกมาครับ เป็นคำสั่งของนายท่าน"
"ไม่! วันนี้เป็นวันเรียนจบ ฉันขอเวลาอยู่กับเพื่อนหน่อยไม่ได้รึไง อย่างน้อยๆได้ออกไปกินข้าวถ่ายรูปกับเพื่อน แล้วนี่พอล ซานิ ใยไหมไปไหน"
"พวกเราพาขึ้นรถอีกคันแล้วครับ ถ้าคุณหนูภาขวัญอยากฉลองเราจัดสถานที่ไว้ให้แล้ว"
บ้าบอที่สุดเลย
"ใครออกคำสั่งนี้"
"เอ่อ...."
"ฉันถามไม่ได้ยินรึไง"
"คุณพายุครับ"
พี่ชายเผด็จการเอาอีกแล้วเหรอ?! ฉันโมโหมากรีบคว้ามือถือที่เหน็บอยู่ขอบกระโปรงออกมากดโทรหาพี่พายุทันที
CALLING | P' PAYU
(ห้ามโวยวาย)
ขนาดรับสายยังออกคำสั่ง
"วันนี้เป็นวันของภาขวัญนะคะ"
(ใช่ แล้วยังไง?)
"ภาขวัญต้องการเวลาส่วนตัว"
(พี่สั่งคนจัดสถานที่ให้แล้ว ฉลองกับครอบครัวแค่คนที่สนิท ห้ามออกไปเมาหรือเถลไถลที่ไหนโดยที่พี่ไม่อนุญาต)
"พี่ลุงตูบ"
(อะไรนะ)
"พี่น่ะลุงตูบ เผด็จการ ไม่ฟังเหตุผลคนอื่นบ้างเลย"
(พี่ไม่ได้โง่ขนาดนั้น)
แล้วพี่พายุก็วางสาย ฉันจึงหันไปเข้าไลน์คุยกับเพื่อนต่อ
LINE | ลูกมหาเศรษฐีใช้เงินสิบชาติก็ไม่หมด(4)
ภาขวัญ : ฝีมือพี่พายุ
พอล : คอมมิวนิสต์จัด-_-^ ฉลองกับพวกเธอเสร็จฉันจะไปทองหล่อ
ซานิ : ไปด้วยยยยยยยย
ภาขวัญ : ไปด้วยจิ (อิโมจิตาละห้อย)
พอล : อืม
ใยไหม : ฉันก็จะไปเหมือนกัน ไปกับพี่ชายที่เคยอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
พอล : เธอมีเงินจ่ายค่าเหล้าด้วยเหรอ?
ซานิ : พอล!
ภาขวัญ : อิพอลเอาอีกแล้วนะ>[]<
ใยไหม : ไม่เป็นไรฉันชินแล้ว เข้าใจว่าพอลปากไม่ค่อยดี ถ้าได้ไปเดี๋ยวแนะนำพี่ชายให้รู้จักนะ
พอล : ไม่อยากรู้จัก
ภาขวัญ : โอเคจ้า
ซานิ : พอๆอย่าทะเลาะกัน ไว้ฉลองกับคนแก่เสร็จค่อยมาวางแผนกันใหม่ แต่บอดี้การ์ดภาขวัญต้องตรึมแน่ๆเลย โอ๊ยฟีลมันไม่ได้
ภาขวัญ : งั้นแกช่วยวางยาพี่พายุหน่อยดิ เผื่ออะไรจะง่ายขึ้น=_=
ซานิ : ว้าย! แกมันร้ายมากภาขวัญ นั่นพี่แกนะเว้ย
ภาขวัญ : แล้วไง ฉันไม่ไหวแล้วแกกกกก!
ฉันไม่ได้พูดเล่น ถ้าวันไหนฉันอยากเที่ยวมากๆและไม่ไหวกับความเผด็จการของพี่พายุ ฉันจะไปหายานอนหลับมาให้พี่ชายฉันกินให้จบๆ ปะป๊ายังไม่จู้จี้ขนาดนี้เลย
สวนสาธารณะริมแม่น้ำเจ้าพระยา
"ยินดีด้วยนะน้องสาวพี่" พอลงจากรถพี่ภาคิณก็เดินมาสวมกอดฉันแล้วส่งของขวัญในมือให้
"ขอบคุณนะคะพี่ชายสุดที่รัก ในนี้มีอะไรน้าาาา"
"เปิดดูสิ"
ฉันแกะกล่องของขวัญแล้วดึงกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินออกมา สร้อยเพชรจี้ดอกไม้สวยมากๆ ไม่แก่ สมวัยเหมาะกับฉัน พี่ภาคิณตาถึงจริงๆ
"พี่รักภาขวัญนะครับ น้องพี่เก่งมาก พี่ภูมิใจในตัวเรานะ" โถ่... พี่ชายแสนอบอุ่นของน้อง ไม่เหมือน...
เออช่างเถอะ
"ภาขวัญก็รักพี่ภาคิณ รักที่สุด"
"ครับ ไปหาป๊ากับม๊ากัน พี่หมอภูมิของภาขวัญก็มานะ"
"โอเคค่ะ"
ฉันเดินเข้าไปในงานกับพี่ภาคิณก่อน ก่อนที่รถตู้ของพอล ซานิและใยไหมจะมาจอดตาม งานเอาท์ดอร์น่ารักมีป้าย Congratulations ชื่อฉัน พอล ซานิ ยกเว้นใยไหม อบอุ่นดีแต่วัยรุ่นอย่างเราไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่
พอฉันเข้ามามาม๊าก็จับถ่ายรูปครอบครัวเลย แต่พร็อพดีมาก พี่พายุคีบบุหรี่สูบเอามะเร็งเข้าปอด ปะป๊าถือเหล้าฉันถือแก้วไวน์ ส่วนพี่ภาคิณเบาสุดทำมินิฮาร์ท
เอ๊ะ หรือฉันจะลองขอปะป๊าไปเที่ยวดีนะ ถ้าท่านอนุญาตพี่พายุก็ห้ามอะไรฉันไม่ได้อยู่แล้ว
"ปะป๊าขา" เมื่อถ่ายรูปเสร็จ ฉันก็พูดจาออดอ้อนเดินไปกอดแขนพ่อตัวเอง
"ว่าไงครับลูก"
"ภาขวัญอยากไปผับกับซานิ พอล ใยไหมที่ทองหล่อ" ปะป๊ามองหน้าซานิ จนยัยนั่นยกมือไหว้และยิ้มเจื่อนกลับมา
แต่คนที่ให้คำตอบดันเป็นคนที่ไม่ได้รับเชิญให้อยู่ในวงสนทนาด้วย!
"อย่าให้น้องไปเลยป๊า"
"พี่พายุ-_-"
"เมาไม่มีสติ คนเยอะ แออัด ดูแลไม่ทั่วถึง"
อยากจะบ้า! ฉันหมายหัวไว้แล้วนะ พี่พายุต้องเจอยาสลบล้มช้างเข้าสักวัน!
- ผู้เขียน
