ชายหนุ่มเงียบไปชั่วอึดใจ แม้เขาจะยังนึกสงสัยแต่คำพูดของรชนิชลก็ทำให้เจ้าของนัยน์ตาสีอำพันเข้มดุดันฉุกนึกขึ้นได้ว่ามันเป็นจริงอย่างที่เธอกล่าวมา ชายหนุ่มขบกรามเบา ๆ
“ถ้าอย่างนั้นเราก็เข้าไปดูด้วยกัน”
“คาร์ล...”
“ว่าไง...ถ้าคุณไม่มีอะไรปิดบังก็ต้องทำทุกอย่างอย่างเปิดเผย”
“ฉันแค่มาดูร้านของป้าเท่านั้น”
“ผมจะเชื่อก็ต่อเมื่อคุณพิสูจน์ว่ามันเป็นอย่างที่คุณบอกผม...ว่าแค่อยากมาดูความเรียบร้อยของที่นี่”
“เอ้อ...ค่ะ...ค่ะ...แต่ว่า...คุณปล่อยฉันก่อนสิคะ ฉันจะเปิดประตูให้”
คาร์ลอสปล่อยร่างบอบบางให้เป็นอิสระจากแขนแกร่งแต่สายตาคู่นั้นก็ยังคงจับจ้องหญิงสาวขณะล้วงหยิบกุญแจในกระเป๋าออกมาไขลูกบิดประตูซึ่งเป็นบานกระจกใสติดสติ๊กเกอร์ลายดอกไม้เหมือนที่เขามาที่นี่ครั้งแรก
รชนิชลพยายามบังคับมือตัวเองไม่ให้สั่นเพราะยังตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่หาย หญิงสาวชำเลืองมองไปยังจุดที่เห็นวรรษมลยืนอยู่เมื่อครู่
