ร่างเล็กที่คงยังสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดของพ่อฐิติกรที่ไม่กล้าเรียกลูกชายปล่อยให้เขาร้องไห้ออกมาอยู่นาน มือใหญ่ยังลูบหลังไหล่ให้เขาอย่างปลอบโยนก็ตัดสินใจเอ่ยขึ้นเบาๆ
"พ่อ พ่อ"เขาเหมือนคนติดอ่างพูดไม่เป็นคำ
"พ่อ รักซอนะครับ ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ซอก็คือลูกพ่อ ลูกของพ่อจริงๆ"เขาเอ่ยกับลูกได้ยินกันแค่สองคนในรถ นึกถึงคำพูดของเด็กน้ำหวานที่วิ่งตามพ่อมาหาเขาที่รถ กิติพงษ์เดินมาส่งบอกว่าให้ใจเย็นๆ ส่วนในงานเขาจะเคลียร์กับเจ้าภาพให้ เด็กหญิงน้ำหวานมองหน้าเขาเอ่ยถามตรงๆอย่างสงสัยตามนิสัยเด็กปากกล้า
"จริงหรอคะที่คุณอาไม่ชอบซอ ทำไมถึงไม่สนใจเขาล่ะ เขาเป็นลูกคุณอาจริงๆหรือเป็นลูกพ่อบ้าน แล้วเขาเป็นมารหัวขนยังไงคะ"คนเป็นพ่อฟังคำลูกสาวแล้วลมแทบจับยกมือปิดปากลูกแทบไม่ทันเอ่ยขอโทษขอโพยแล้วลากลูกออกไปทันที ส่วนพ่ออีกคนที่ยังมีลูกซบอกอยู่ในอ้อมแขนก็กัดฟันแน่นแทบอยากจะจุดไฟเผางานนี้ให้สิ้นซาก
ฐิรดลเมื่อได้ย
