PROLOGUE
238 คำ
เช้าแรกของวันที่ร่างกายผมปวดหนึบ ช่วงล่างระบมต้องคลานลงจากเตียงขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุกจากมือถือตัวเอง
เขาหายไปแล้ว..
ผมหมายถึงคนที่ร่วมหลับนอนด้วยเมื่อคืนเขาหายไปแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าและกลิ่นน้ำหอมราคาแพง คละคลุ้งอยู่ภายในห้องที่ผมไม่คุ้นตา
ไม่ใช่ห้องผม
เตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ที่ผมเพิ่งจะลุกออกมายับยู่ยี่เล็กน้อย รูปภาพติดผนังและการจุดแต่งห้องที่โคตรจะเรียบร้อยแบบนี้ไม่ใช่ตัวตนผมเลยสักนิด
เอาเป็นว่าปกติเคยชินกับกองลังกระดาษ หรือไม่ก็พวกชิ้นส่วนของงานจากโฟมมากกว่าน่ะครับ
‘ตื่นแล้วโทรหาฉันด้วย ขอโทษที่เสียมารยาทไม่ได้รอตื่น มีงานด่วน’
กระดาษโพสอิทถูกวางไว้บนหัวเตียง มันถูกเขียนด้วยลายมือเรียบร้อยอ่านง่าย แต่สิ่งเดียวที่ทำให้ผมถึงกับตะลึงงันเหมือนสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ
ของหลายอย่างในห้องสามารถใช้ทับกระดาษโพสอิทได้ แต่เขากลับใช้นาฬิกาโรเล็กซ์เรือนเหยียบล้านทับมันเอาไว้ ก่อนจะไร้ซึ่งเงาเจ้าของ เหลือเพียงแค่ผมกับของมูลค่าเกือบเท่าบ้านหนึ่งหลังในมือ
ผมไม่มีทางลืมผู้ชายคนนี้แน่นอน
ภาคชวินทร์..
- ผู้เขียน
