ฟางเส้นสุดท้ายผมขาดผึ่ง หลังจากเลิกเรียนแบบเนื้อหาไม่เข้าสมอง ผมก็รีบขับรถดิ่งตรงมาที่ชวินทร์กรุ๊ปแบบไม่ทันได้เตรียมตัวอะไรทั้งสิ้น
ไม่ได้นึกประโยคตอนเจอหน้าว่าจะตอกกลับเจ้าตัวว่าอะไรดี และที่สำคัญคือผมเอาของทั้งหมดมาคืนเขา
ทุกอย่างที่เขาซื้อแล้วก็ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้านั่นแหละ
สองขาผมก้าวปราดมาหยุดอยู่ที่จุดประชาสัมพันธ์ พนักงานสาวโปรยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วเอ่ยไถ่ถามผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วผ่อนทิ้งหนักๆ ปรับอารมณ์ตัวเองพร้อมกับกระชับกระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่แน่น
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”
“ผมมาหาคุณภาคครับ”
“ขอทราบชื่อด้วยค่ะ”
“ขุนพลครับ”
“เดี๋ยวเข้ามานั่งรอด้านในสักครู่นะคะ”
พูดจบเธอก็ไม่ได้ไถ่ถามอะไรผมต่อ แค่ผายมือให้ผมไปทางหน้าล็อบบี้ที่มีจุดบริการให้นั่งรออยู่ด้วย
นั่งรอได้สักพักผมก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นดังใกล้เข้ามา ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าทำให้
