KUNPOL TALK
ใครมันจะไปบ้าจี้ตามใครก็ไม่รู้ เพิ่งจะรู้จักมักจี่กันไม่ถึงเดือนแต่จะตามเขาไปเที่ยวไกลถึงมัลดีฟส์
มันมีเหรอครับ..
ผมเดินเหม่อลอย ขณะที่ปลายเท้ามาหยุดอยู่หน้ารถหรูของภาคชวินทร์ ในมือกำพาสปอร์ตเอาไว้แน่น สมองลอยปลิวไปไกลจนเรียกกลับมาไม่ทัน
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ มันเหมือนกับการกดแฟลชกล้องถ่ายรูป เผลอกะพริบตาครั้งเดียวผมก็ได้ทำพาสปอร์ตเตรียมบินไฟท์คืนนี้ซะแล้ว
เจ้าของนัยน์ตาสีหม่นหันกลับมามอง เมื่อเขาเห็นว่าผมหยุดเดินกะทันหัน
เขามารับผมถึงหน้ามหาวิทยาลัย ไม่ต้องโทรมาหาก็โดดเด่นจนผมอยากจะยกมือกุมขมับ เพราะเขาดันเตรียมช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาให้
ให้ผู้ชายอย่างขุนพลถือดอกไม้สีแดงสดขนาดนั้น จะไม่ให้เด่นได้ยังไง แล้วช่อดอกไม้เจ้าปัญหาก็วางอยู่ในรถเขานั่นแหละ
ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายกับคนอย่างภาคชวินทร์เลยว่ะ
“กังวลหรอ” เขาเลิกคิ้วถาม
“ครับ” ผมเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามกลับ
