พี่ดีแลนพูดกับคุณพ่อ แต่สายตาเขากลับจ้องมองมาที่เราไม่ยอมพักเลย เราจึงเอาแต่ก็มหน้าเพราะไม่อยากสบตากับพี่เขา เรียกว่าไม่ชอบก็ได้นะ ก็เขาจ้องเกินไปอ่ะ
“เออ กูลืมบอกเลย นี่ก็ลูกสาวกู ดาด้า กับดีน่า เจ้าแฝดจิ๋ว”
“เออ กูจำได้ อายุก็เท่าๆไอ้2 แฝดกูนี่แหละ แต่เดี๋ยวก่อนนะพูดถึงลูกกู แล้วตะวันมันไปไหนแล้วเนี้ย”
พ่อพฤกหันมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นตะวัน เมฆจึงรีบเอาน้ำขึ้นมากินเพราะอาหารดันติดคอ มีพิรุธไปอีกนะเมฆ จะรอดอยู่แล้วเชียว เอาไงดีอ่ะ
“เมฆบอกพ่อซิไอ้ตะวันมันไปไหน”
“ครับ เอ่ออ เมฆไป… เมฆไป”
“เมฆอะไรละ พ่อถามถึงไอ้ตะวัน นี่อย่าบอกนะว่ามันหนีไปอีกแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ใช่หนีครับพ่อ ตะวันไปธุระ”
“ธุระอะไรตัวเท่าลูกหมามีธุระอะไรกับเขา”
“ใจเย็นๆซิคุณพฤก ลูกอาจจะมีธุระจริงๆก็ได้”
“ไม่ใช่หรอก เนตรก็รู้ว่าไอ้เด็กนี่มันต้องการแข็งข้อกับพี่”
“อะไรของมึงเนี้ย นี่มึงยังท
