เราค่อยๆลืมตาขึ้นมา ว่าแต่เราหลับไปตอนไหนล่ะ ให้ตายเหอะ สงสัยจะเป็นผลจากอาการแพ้ท้องแน่ๆ ทำให้เราหลับง่ายแบบนี้ ว่าแต่ไจ๋ไจ๋ล่ะ ไจ๋ไจ๋อยู่ไหน เราพยายามมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นเจ้าหมาน้อยเลย เป็นไปไม่ได้ ปกติถ้าเราหลับไจ๋ไจ๋ก็จะนั่งๆนอนๆอยู่ข้างๆเราไม่ยอมห่างเลยนะ ไม่มีทางที่ไจ๋ไจ๋จะหายไป หรือว่า ไจ๋ไจ๋จะลงไปหาอะไรกินข้างล่าง เราจึงค่อยๆเดินลงจากเตียงทั้งๆที่ตัวเองแทบจะเดินไม่ไหว แต่ยังไง เราก็ขอให้หาไจ๋ไจ๋เจอก็พอ
เราลงบันไดลงมาข้างล่างช้าๆ พร้อมกับพยายามส่งเสียงเรียกไจ๋ไจ๋ไปด้วย แต่ทำไมไจ๋ไจ๋ถึงไม่เห่าตอบเราเลยละ เกิดอะไรขึ้นกับลูกเรารึเปล่า
“ไจ๋ไจ๋ ไจ๋ไจ๋อยู่ไหนลูก ออกมาเถอะ แม่เป็นห่วงนะ”
เรามองไปรอบๆบ้าน แต่ก็ไม่มีวี่แววไจ๋ไจ๋เลย เราจึงเปิดประตูออกไปนอนบ้าน เผื่อไจ๋ไจ๋จะหลุดออกมา แล้วเราก็เจอจริงๆ ไจ่ไจ๋ที่ตอนนี้นอนจมกองเลือดอยู่ที่ข้างถนนหน้าบ้าน เราจึงรีบวิ่งออกไปแล้วอุ้มเจ
