เราถูกพี่ไวยกระชากขึ้นบันไดไป เราเจ็บเราจึงพยายามแกะมือพี่ออก แต่พี่ไวยแรงเยอะเราจึงทำอะไรไม่ได้
“ไวย ไวยจะทำอะไร”
พี่กานรีบวิ่งขึ้นมารั้งแขนพี่ไวยเอาไว้แต่ถูกพี่ไวยสะบัดจนตัวกระเด็นลงไปนั่งกับพื้น
“กานไปรอที่ห้อง ไวยมีเรื่องจะคุยกับดวงใจ”
“แต่”
“ไม่มีแต่ นี่คือคำสั่งของไวย ไป!!!!!”
แล้วพี่ไวยก็กระชากเราเข้าไปในห้อง แล้วทิ้งเราลงบนเตียงอย่างแรง ตอนนี้ท่าทางของพี่ไวย ไม่เหมือนพี่ไวยคนเดิมเลยซักนิด เราจึงพยายามถอยหลังหนีแต่ก็ถูกพี่ไวยจับขอเอาไว้แล้วกระชากกลับ
“พี่ไวยจะทำอะไรดวงใจคะ”
“พี่ก็จะทำให้ดวงใจรู้ไงว่าการหนีไปจากพี่ มันทรมานแค่ไหน และพี่ก็อยากให้ดวงใจรู้ไว้ด้วยว่า ชีวิตของดวงใจเป็นของพี่ ถ้าจะตายก็ต้องตายเพราะพี่”
พี่ไวยถอดเสื้อออก พร้อมกับโถมตัวเข้ามาหาเรา เราพยายามตะเกียกตะกายหนี แต่ก็หนีไม่พ้น เพราะร่างพี่ไวยคร่อมเราเอาไว้ทั้งตัว และด้วยแรงน้อยๆขอ
