ช่วงเย็น....
วันนี้พี่ขุนเขาแปลกไปมากพอสมควร ที่ว่าแปลกคือพี่ขุนเขาไม่ออกจากห้องฉันไปไหน และคอยวัดไข้ให้ฉันตลอด
“โทรศัพท์ไปบอกให้ลูกน้องซื้อข้าวมาให้แล้วนะ เป็นไงบ้างเธอยังปวดหัวอยู่มั้ย”
“ค่ะ ปวดอยู่”
“ทำไมนานหายจังวะ....” พี่ขุนเขาบ่นพึมพำอะไรไม่รู้ ฉันฟังไม่ค่อยถนัด นานหายๆ อะไรนี่แหละ
“ว่าไงนะคะ ?” ฉันขมวดคิ้วมองพี่ขุนเขาอย่างแปลกใจ
“เปล่า ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ”
“เมื่อกี้เหมือนหนูได้ยิน...”
“เธอคงหนูแว่วไปเอง” พี่ขุนเขาพูดสวนสะก่อนที่ฉันจะพูดจบ
ก๊อกๆ ก๊อกๆ เสียงเคาะห้องดังขึ้น พี่ขุนเขาหันไปมองที่ประตูห้องก่อนที่จะลุกขึ้นไปเปิดประตูห้อง
“อย่าให้ไอ้หมอเวรนั่นมาเหยียบที่บ้านกูอีก”
“ครับนาย”
ประตูห้องนอนถูกปิดลง บทสนทนาเมื่อครู่ ฉันได้ยินชัดเจน เหมือนจงใจจะพูดให้ได้ยิน
พี่ขุนเขาถือชามข้าวต้มเดินมานั่งข้างๆกับเตียง นั่งบนเก้าอี้ตัวเดิมของเขาที่พึ่งลุกขึ้นไปเมื่อก
