“เถียนเถียนจะรอท่านพี่สักห้าปี”
“แล้วถ้านานกว่าห้าปี ภรรยาจะทำอย่างไร”
เลิกรัก เลิกรอ หรือว่าทั้งสองอย่าง
“เถียนเถียนจะไปตามท่านพี่กลับบ้านด้วยตัวเอง” กล่าวจบก็จูบแก้มสามีเบา ๆ
“ข้าไม่ดีมากพอที่จะทำให้เจ้าเสียเวลารอสักห้านาทีด้วยซ้ำ”
เหตุใดเจ้าจึงรักข้านัก...
“ท่านพี่อย่ากล่าวหาตัวเองให้ภรรยาลำบากใจ หากท่านพี่มิเสนอตัวแต่งงานกับข้าเมื่อห้าปีก่อน ป่านนี้เถียนเถียนคงจะถูกโยนไปโยนมา อย่างดีที่สุดก็คงได้เป็นอนุภรรยาของใครสักคน อย่างร้ายก็คงต้องจมปลักอยู่ในหอคณิกา หาได้มีความสุขดีดั่งเช่นทุกวันนี้ไม่”
“เถียนเถียน...”
ที่แท้นางเข้าใจเช่นนี้...
“ข้ายังจำได้ดีว่าท่านพี่เมตตา แสร้งสั่งมิให้ข้าเปิดเผยใบหน้าอัปลักษณ์ ยามนั้นเถียนเถียนยังเยาว์อยู่มาก จึงลองสอบถามจากท่านพ่อท่านแม่ดู และได้คำตอบว่าท่านพี่สั่งมิให้ข้าเปิดผ้าคลุม เพราะต้องการสะกดความปรารถนาของตน”
หยางเหวินเย่ตกตะลึงมิกล้าเอ่ย
