“ข้าเกลียดเจ้า นังผู้หญิงแพศยา” ร่างสูงตวาดเสียงกร้าวอีกครั้งก่อนจะออกแรงเพียงเล็กน้อยเพื่อเหวี่ยงให้คนตัวเล็กถลาล้มลงไปบนเตียงนอน จนหมวกสีขาวที่ใส่คู่กับยูนิฟอร์มหลุดร่วงลงบนพื้นทำให้ผมที่มัดรวบไว้หลุดสยายออกยุ่งเหยิงเต็มแผ่นหลัง
เพียงแค่คำว่าเกลียดจากปากของชายหนุ่ม ความเจ็บปวดก็ยิ่งทวีคูณมากยิ่งขึ้นเหมือนกับโดนมีดปักลงตรงอกข้างซ้ายก็มิปาน
“อย่านะ นั่นคุณจะทำอะไร” หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจเมื่อเห็นคนตัวใหญ่ย่างสามขุมขึ้นมาบนเตียงนอนอย่างถือวิสาสะพร้อมกับใบหน้าที่เธอคิดว่าเขาดูโหดเหี้ยมผิดมนุษย์
“ทำให้เจ้ารู้ไงล่ะ ว่าชาติที่แล้วเรารักกันมากแค่ไหน”
“อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันฟาดแน่” ถึงแม้จะแอบหวั่นใจกับชายหนุ่มตรงหน้าแต่ใช่ว่าหญิงสาวจะยอมจำนนง่ายๆ ปรายฟ้าถลาไปคว้าแจกันใบงามบนตู้ข้างเตียงนอนหมายจะฟาดกบาลชายหนุ่มให้สาแก่ใจ
“เจ้าลืมไปแล้วเหรอว่าข้าไม่ใช่มนุษย์ ข้าทำได้มากกว่าที่เจ้าคิ
