“วันพรุ่งข้าจะไปฟ้อนรำในวัง ข้าคงมาพบท่านไม่ได้” ปันคนาศที่ตอนนี้เติบโตเป็นสาววัยสะพรั่งเจ้าของเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้น ใบหน้าหวานงามหยอดย้อยราวกับดอกไม้แรกแย้มเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันเศร้าสลดเมื่อไม่ได้มาพบเจอกับยักษ์หนุ่มเบื้องหน้าซึ่งกลายมาเป็นคนรักของปันคนาศอย่างเต็มตัว
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะไปดูเจ้าฟ้อนรำในวัง” ใบหน้าคมเข้มของไอศูรย์ในวัยหนุ่มผู้มีเขี้ยวคมวาววับโผล่ออกมาจากปากรูปกระจับนั่นกำลังจับเส้นผมสยายของปันคนาศขึ้นมาสูดดมอย่างโหยหา เขาเองก็ไม่คิดเลยว่าการแอบมาเล่นกับหญิงสาวตั้งแต่วัยเยาว์จะทำให้ทั้งสองเกิดตกหลุมรักซึ่งกันและกันอย่างง่ายดาย
“ไม่ได้นะ ถ้าข้ารู้ว่ามีท่านมองข้าอยู่ในนั้นข้าต้องไม่มีสมาธิแน่ๆ ข้ากลัวท้าวตรีภพจะทรงกริ้ว” ใบหน้าหวานขมวดคิ้วจนเป็นปมเมื่อเอ่ยถึงนามของกษัตริย์ผู้ครองเมืองเวสุทัน ผู้ซึ่งถูกขนานนามว่ามีชายาและนางสนมถึงร้อยคน
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องไปสิ” ไอศูรย์กล่าว
