“ยายจ๊ะ วันนี้หลานเอาขนมมาฝากด้วย” ปันคนาศหอบหิ้วขนมเข้าไปในกระท่อมที่มีหญิงชรากำลังนั่งหุงข้าวด้วยหม้อดินอย่างเชื่องช้าตามอายุขัย แต่ถึงแม้อายุอานามจะล่วงเลยไปหลายปียายละม้ายก็ยังคงเดินระเหินได้เหมือนคนปกติเพียงแต่หลังที่งองุ้มที่ทำให้การทำงานแสนจะเชื่องช้าไปเสียหมด ปันคนาศหลานสาวคนเดียวจึงต้องออกไปฟ้อนรำกับคณะของพ่อวารีรินเพื่อแลกอัฐนำไปซื้อข้าวสารมาหุงกินประทังชีวิต
“เจ้าไปเอาขนมพวกนี้มาจากไหน มีอัฐเยอะถึงขนาดนี้เชียวหรือ” ผู้เป็นยายเอ่ยถามเสียงแผ่วเบาพลางหยิบขนมตรงหน้าขึ้นมาเพ่งพิจารณาด้วยความสงสัย
“เปล่าหรอกจ่ะยาย มีคนให้หลานมา”
“ใครให้มา คนแปลกหน้าหรือเปล่า ยายบอกแล้วไงว่าอย่ารับของใครมาเปล่าๆ”
“ไม่ใช่คนแปลกหน้าหรอกจ่ะยาย เขาเป็นเพื่อนใหม่ของหลานเพิ่งเจอกันวันนี้นี่เอง” ปันคนาศหยิบถ้วยดินเผามาวางตรงหน้าแล้วหันไปจัดการเรียงขนมลงบนถ้วยดินนั้นอย่างสวยงามเพื่อส่งให้ผู้เป็นยายได้กินบ้
