"ภูมิ...ภูมิ..." ณกรเอ่ยเรียกพี่ชายบุญธรรมในขณะที่พาโมรียาขึ้นมาชั้นบนตรงหน้าห้องนอนของชายหนุ่ม ในตอนที่พวกเขาเดินมาถึงปรากฏว่าทุกคนนั้นได้แยกย้ายกันไปหมดแล้ว ซึ่งก็หมายความว่าภูศิลาเองก็คงพักผ่อนร่างกายอยู่ในห้องนี้แล้วเช่นกัน
"คงหลับไปแล้วน่ะคุณ...กว่าจะนั่งรถจากบ้านมาถึงนี่ก็หลายชั่วโมงภูมิคงเหนื่อย คุณจะกลับไปก่อนไหม วันหลังผมมาใหม่ค่อยพามาอีก" เห็นหน้าสลดของหญิงสาวแล้วณกรเองก็อดที่จะเห็นใจไม่ได้ เขาหวนคิดถึงมธุรสซึ่งเป็นภรรยา ที่เคยถูกเขาทำร้ายจิตใจแสนสาหัสก็อดที่จะอยากช่วยเหลือไม่ได้
"ขอฉันดูเขาหน่อยได้ไหม อยากเห็น...ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง" โมรียาสบตากับชายหนุ่มในขณะเอ่ยปากขอ หล่อนรุ่มร้อนกับความเป็นไปของเขามาหลายต่อหลายวัน ในเมื่อมีโอกาสแล้ว มีหรือจะไม่อยากไขว่คว้าเอาไว้ ได้มายืนอยู่ตรงหน้าห้องแล้ว จะให้ย้อนกลับโดยไม่ได้รู้ไม่ได้เห็นอะไรเลย ใจของหล่อนก็ยังคงไม่คลายความกระวนกระวายอยู่
