“ขอบคุณค่ะคุณแม่ที่มาส่งลี่” มู่ลี่หรือโมรียา อัศวเทพ ยกมือไว้มารดาหลังจากก้าวลงจากรถคันหรู ที่จอดหน้ามหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง หล่อนเอ็นติด และเป็นนักศึกษาในคณะอักษรศาสตร์ ตลอดระยะเวลาสองเดือนที่หล่อนก้าวเข้ามาเป็นน้องใหม่ โมรียามีแม่มาคอยรับคอยส่งทุกวันเหมือนสมัยเรียนปฐมฯ มัธยมฯ ไม่มีผิด ซึ่งเป็นสิ่งที่หล่อนเองไม่ใคร่จะพอใจนัก
“จ้า...เดี๋ยวตอนเย็นแม่มารับนะลูก” พรรณษารับไหว้ลูกสาวที่ทำหน้าหงิกหน้างอ ใช่ว่านางจะไม่รู้ว่าโมรียาคิดยังไง สำหรับรั้วมหาลัยแล้วอาจจะเกินความจำเป็นไปหน่อยที่นางจะตามติดลูกทุกฝีก้าว แต่เพื่อความปลอดภัย แม่ที่รักลูกปานไข่ในหินเป็นห่วงสารพัดแล้ว นางก็เลือกที่จะเมินเฉยกิริยานั้นเสีย
“แม่ค่ะ...ลี่โตแล้วนะคะแม่จะห่วงอะไรนักหนาค่ะ แม่น่าจะให้ลี่เอารถมาเองได้แล้ว เพื่อนๆ เค้าก็เอารถมาเองกันทั้งนั้น ลี่โดนล้อว่าเป็นลูกแหง่แม่รู้ไหมคะ”
น้ำเสียงที่ไม่เบานักพร้อมด้วยกิร
