ฟ้าสาง...ตะวันสาดส่องแสงเจิดจ้าขับไล่ความมืดในยามค่ำคืนให้สูญหาย ดวงตาปรือกะพริบรับวันใหม่ ความเมื่อยขบปวดล้ากัดกร่อนจนต้องนิ่วหน้าหยุดหายใจชั่วขณะปิดตาปี๋ แล้วสูดครางเบาๆ ตามสัญชาตญาณเมื่อร่างกายปวดร้าวไม่เป็นปกติ
"..." หล่อนลืมตาโพลง เมื่อนึกขึ้นได้ถึงที่มาของความระบมนั้น ลุกพรวดจนผ้าห่มที่คลุมกายร่นหลุดลงมาถึงสะเอว เมื่อก้มลงมองด้วยคิดว่าตัวเองยังเปลือยเปล่าก็พบว่าไม่ได้เป็นอย่างนั้น หล่อนสวมเสื้อเชิ้ดสีขาวตัวใหญ่โคร่งปกปิดร่างกายเรียบร้อย
เมื่อกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็พบร่างใหญ่สวมกางเกงยีนตัวเดียว ไม่ได้สวมเสื้อ มีผ้าก็อตสีขาวพันรัดเอาไว้รอบตัวในส่วนที่บาดเจ็บจากคมกระสุนในคืนนั้นนั่งหันหลังให้อยู่บนเก้าอี้ใกล้หน้าต่าง ไม่แน่ใจว่าสายตาของเขาก้มลงต่ำ หรือสาดส่ายมองออกไปด้านนอก
"ตื่นแล้วเหรอ...." ชายหนุ่มเอ่ยถามแต่ไม่ได้หันมองกลับไป
"..." หล่อนไม่ได้ตอบ ด้วยยังลำดับเหตุการณ์และทำใจเรียบ
