"ปล่อย...ฮือๆ..." ความรู้สึกสูญเสียถาโถมหนักหน่วงกว่าครั้งที่ได้รู้ว่ามีความสัมพันธ์เกินเลยกับหม่อมดิเรกศรเป็นไหนๆ มันเจ็บปวด ร้าวระบม...แน่นจนเหมือนกำลังถูกดันให้ส่วนใจกลางนั้นฉีกขาดยับเยิน
"จุ๊ๆ ไม่เอาน่ามู่ลี่ อืม...รัดแน่นขนาดนี้ถ้าบอกว่ายังไม่เคยนี่แทบเชื่อเลยนะ" เขาแสยะยิ้มทั้งที่ยังลังเลไม่มั่นใจ หัวแม่มือใหญ่ปาดเกลี่ยหยาดหยดน้ำตาที่เปื้อนแก้มขาวให้เป็นครั้งแรก กดริมฝีปากจูบกลีบปากบวมเจ่อสั่นระริกดูดดื่ม ละเลงลิ้นร้ายดุนดันให้หล่อนสนองตอบ
โมรียารู้สึกหายใจติดขัดไปหมด ยามจุมพิตปรารถนานั้นฉกชิมไม่ปราณี ลิ้นอุ่นร้อนแตะสัมผัสกับโพรงปากละมุนของหล่อนจนหลงลืมความเจ็บปวดตรงส่วนเชื่อมประสานกันนั้นในบัดดล เผลอหลงใหลในรสจูบอันยั่วเย้าเร่าร้อนจนลืมตัว ร่างกายที่เคยเกร็งเครียดบัดนี้เริ่มโอนอ่อนประดุจดั่งเทียนไขที่ถูกเปลวไฟเผาลน ตกอยู่ในเงื้อมมือมัจจุราชร่านรักโดยสดุดี
"อืม...รัดดีจริง พี่อยา
