ตอนที่ 1 ร่างใหม่ 1
991 คำ
สายน้ำไหลไม่หยุดฉันใด ชีวิตคนย่อมต้องไหลไปตามโชคชะตาและบุญกรรมนำพามิอาจหยุดนิ่งได้ฉันนั้น
วันนี้เป็นผู้ฆ่า วันหน้าอาจถูกฆ่าเช่นกัน ขึ้นอยู่กับว่าจะยอมพ่ายและตายอย่างง่ายดายหรือไม่เท่านั้น
จากสถานที่เร้นลับแก่นกลางคือหุบเขาปีศาจด้านในคือสำนักไพรีพิฆาต ผ่านเทือกเขาหลายชั้นกั้น ลักษณะเป็นภูผาหินแกร่งเรียงตัวสูงตระหง่านทอดตัวเป็นทิวแถวยาวเรียงรายทับซ้อนกับเทือกเขาต่างๆ อย่างสลับซับซ้อน
มาสู่สถานที่อันห่างไกลจากดินแดนนักรบราวฟ้ากั้น สู่แคว้นหมื่นนที ประหนึ่งมิใช่ใต้หล้าเดียวกัน
ท่ามกลางม่านน้ำอันนิ่งสงบเย็นเยียบริมตลิ่งชัน ร่างดรุณีน้อยผู้หนึ่งถูกน้ำซัดจนมาเกยตื้นริมธาร
นางนอนแน่นิ่งคล้ายสิ้นชีพอยู่ริมตลิ่งเนิ่นนาน
มิรู้ว่าผ่านเวลานานเท่าใด ทว่าก็นานพอที่ทำให้ร่างกายที่เย็นจัดกับจิตวิญญาณที่ร้อนแรงผสานแนบแน่น พลังแห่งหยินบริสุทธิ์มักเพรียกหาพลังหยางอันแข็งแกร่งมาเติมเต็ม และเมื่อหยางหยินผนึกรวมกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน ย่อมมิอาจสั่นคลอนจนเลื่อนหลุดแยกจากได้อีก[1]
เจ้าของนัยน์ตาเศร้าเริ่มขยับเขยื้อนปลายนิ้วก่อนที่ แพขนตาจะไหวระริกแผ่วเบา และเริ่มมีสติรับรู้ทุกสิ่ง นางสะดุ้งผวา
“เฮือก!”
หลิ่งหลินสำลักลมหายใจหอบใหญ่ ครั้นตื่นเต็มตาพลันลุกขึ้นนั่ง นางยังไม่ตาย! ลูบคลำเนื้อตัวอย่างลนลาน พบว่าเสื้อผ้าที่ใส่มิใช่ชุดเดิมที่เป็นสีดำ แต่เป็นชุดสีขาวซีดๆ หันซ้ายหันขวา สังเกตได้ว่าสถานที่มิใช่ในถ้ำ แต่เป็นริมน้ำ
หญิงสาวก้มหน้าลง เอียงคอกะพริบตาปริบๆ มองฝ่ามือเล็กเรียวที่ขาวจัดซีดเซียวซึ่งไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย ครั้นเงยหน้าขึ้นก็เห็นเป็นภาพของชายป่าริมธาราสายหนึ่ง
นางก้มหน้าอีกครา เพ่งมอง เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ผ่านผิวน้ำใสที่สะท้อนภาพของคนผู้หนึ่งดุจกระจกเงา
ดวงตาดำขลับดุจลูกกวางน้อยกวาดมองเชื่องช้า พิจารณาเรื่องน่าเหลือเชื่อทุกสิ่งอย่างมีสติแม้ในใจไร้สุขุม พบดรุณีน้อยวัยแรกแย้มอายุประมาณสิบห้าปีผู้หนึ่ง
ไม่ใช่เจียเย่และไม่ใช่ร่างเก่า
ใคร?
หลิ่งหลินถามตัวเองแล้วเร่งไตร่ตรองอย่างสับสน
ถูกแย่งชิงกายหยาบกระชากวิญญาณออกจากร่าง แต่ไม่ยอมตายทว่าสุดท้ายกลับมาโผล่ในร่างของสาวน้อยที่อ่อนเยาว์กว่าร่างเก่านับสิบปีเนี่ยนะ
ควรดีใจหรือเสียใจดีล่ะ
ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างข่มอารมณ์มิให้พลุ่งพล่าน นางรีบลุกขึ้นนั่ง เร่งเดินพลังลมปราณ ปรารถนาสลับร่าง คืนวิญญาณ
ทว่าไม่ทันการแล้ว เพราะยามนี้มันผสานและผนึกหลอมรวมร่างกายกับวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกันโดยสมบูรณ์
หลิ่งหลินค่อยๆยกเรียวนิ้วบอบบางดุจลำเทียนขึ้นสูง ส่องสะท้อนแสงตะวันเพื่อเพ่งมองให้ชัดเจนกระจ่างตา มิได้ฝัน นางยังไม่ตายจริงๆ นี่คือร่างใหม่ ที่วิญญาณได้อาศัย
นามใด?
ความทรงจำของร่างพลันพร่างพรู นึกย้อนค่อยรู้ได้ในทุกห้วงเวลาแต่ละวันหมื่นพันเหตุการณ์
ดรุณีน้อยผู้นี้มีนามว่า สวีหลิงเยี่ยน
เจ้าของร่างนี้เพิ่งถูกทำร้ายจิตใจสารพัด ถูกตัดรอนจากชายคนรัก ถูกมารดาไล่ออกจากบ้านจนไม่มีที่ไป จากนั้นยังถูกเด็กเร่ร่อนเดินชนจนพลัดตกน้ำอย่างไม่ใยดี จนรู้สึกทดท้อไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อปล่อยวิญญาณหลุดลอย เหลือเพียงกายหยาบว่างเปล่า กระทั่งนางที่ไม่ถึงฆาตเข้ามา
ดวงตาหลิ่งหลินพลันหรี่แคบ นางกำหมัดลุกขึ้นพรึบ ปีนจากริมตลิ่งชันขึ้นมามองหาเจ้าเด็กต่ำช้าอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้อยู่บริเวณนี้แล้ว แต่ไม่เป็นไร อย่าให้เจออีกแล้วกัน นางจะจัดการให้สาสมเลย คอยดู!
นอกจากความทรงจำ ยังมีทุกความรู้สึกจู่โจมถาโถม ทั้งเงียบเหงาเดียวดาย เปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง โศกเศร้าอาดูร น้อยเนื้อต่ำใจ ด้อยค่าตัวเอง สรุปได้ว่า ‘ตัวคนเดียวไร้ที่พึ่ง’ จนอยากตายซ้ำๆ อีกสักร้อยหน
หลิ่งหลินยกมือขึ้นกุมหน้าอกตน รับรู้ถึงความรู้สึกอันหนึบหน่วงในหัวใจที่บอบช้ำ กระแสเย็นจัดชนิดหนึ่งแล่นลามจนหนาวเหน็บเข้าไปถึงกึ่งกลางขั้วหัวใจ
สตรีผู้หนึ่งถูกคาดหวังให้เกิดมาเป็นบุรุษ ท้ายที่สุด เมื่อมิได้ดังใจหมาย กลับกลายเป็นบุตรสาวไร้ค่า ไร้ตัวตน ไม่มีใครชายตามองนางอย่างรักใคร่ห่วงใยเลยสักคน มีเพียงผลักไสให้ไกลตา
นางจึงทำได้เพียงยอมรับชะตา กลายเป็นคนอ่อนแอและยอมแพ้แม้แต่เรียกร้องวาสนาที่ควรเป็นของตนยังมิกล้า
คิดไปคิดมาจากนั้นพลันส่ายหน้าพรืด ไม่ยินดีสักนิด บ้าไปแล้ว มัวแต่รู้สึกแบบนั้นช่างเสียเวลาชีวิตยิ่งนัก
สาวน้อยเอ๋ย ผู้อื่นไม่รัก เราก็แค่รักตัวเองสิ!
นอกจากรักตัวเองแล้วยังต้องทำตนให้ยิ่งใหญ่ด้วย...
หลิ่งหลินแค่นเสียงเฮอะ มัวแต่เศร้าช่างโง่เขลา เราต้องไต่เต้าเกริกไกรรอวันกลับมาเอาคืนปะไรหึหึ! ฟุ้งซ่านเสร็จ หญิงสาวหลับตาลงอย่างต้องการใช้ความคิดต่อ
ชีวิตนี้ นางควรตกใจสิ่งใดก่อนดี ถูกคนสนิทสังหารแย่งชิงสำนักมารและถูกโชคชะตาเล่นตลก ตายแต่ไม่ตาย กลายเป็นวิญญาณร้ายเข้าสิงสาวน้อยผู้ต่ำต้อยน่าสงสาร
ที่สำคัญ นางไม่ได้อยู่แดนนักรบในหุบเขาปีศาจ! แต่อยู่ในแคว้นต้าอันที่ไกลโพ้น
[1]สัญลักษณ์หยิน-หยางแทนความสมดุลของพลังในจักรวาล เมื่อพิจารณาถึงคุณสมบัติของอำนาจหยินและหยาง ไม่มีวันที่จะเหมือนกันได้ แต่เมื่อ ทั้งสองรวมกันแล้วก็จะเกิดความสมดุล ความพอดี
- ผู้เขียน
