“ถ้าไม่อยากให้เขามารังควาญ ทำไมถึงไม่...”
“อะไรเหรอเวียร์”
“ก็หาแฟนไง พอมีแฟนเป็นตัวเป็นตนจะได้ไม่มีใครกล้ามาตอแยเธออีก”
“ฮ่าๆๆ แล้วหอมจะไปหาแฟนจากที่ไหนในเวลานี้ล่ะเวียร์ แฟนมันไม่ได้หาง่ายนะ”
“...เราไงแป้งหอม ถ้าเธอบอกว่ามันไม่ได้หาง่ายงั้นให้เราเป็นแฟนของเธอได้ไหม”
ฉัน...สตั๊นไปกับคำพูดของเวียร์ ไหนจะสายตาของเขาที่ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว มันไม่เหมือนเดิมและมันฉายแววตาที่มากกว่าเพื่อนมากขึ้นเรื่อยๆ
“คือ...”. คือหอมพูดไม่ออกบอกไม่ถูก อาการเหมือนโดนไฟช็อต ตั้งใจแค่จะมาออกค่ายอาสาพัฒนานะคะใครจะคิดว่าจะโดนเพื่อนมาพูดแบบนี้กับเรา
“เธอกลับไปคิดก่อนก็ได้นะแป้งหอม” เวียร์พูดออกมาอีกครั้งหลังจากที่ฉันเงียบไป
“เอ่อ...” กลับไปคิดอะไรล่ะ ต่อให้กลับไปคิดแปดตลบ จะให้นั่งคิดนอนคิดตีลังกาคิดมันก็เหมือนเดิมนั่นล่ะค่ะ เพื่อนก็คือเพื่อน จะให้เป็นมากกว่านั้นคงไม่ได้หรอก เพราะถ้าจะคิดเกินเลยอีหอมค
