บทที่ 8 นางบำเรอ
1353 คำ
"ฉันช่วยนะ ฉันช่วย" หล่อนขยับมือลงมาเพื่อช่วยปลดกระดุมกางเกงของโคลินด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน ทว่ากระกระทำนั้นกลับทำให้มาเฟียหนุ่มเกิดหงุดหงิดจนถึงขั้นอารมณ์เสียขึ้นมาอย่างง่ายดาย แม้เขาจะผลิตยาปลุกเซ็กส์หลากหลายรูปแบบทว่ากลับไม่ชอบให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายรุกตนก่อนเช่นนี้
"ถอยออกไป!" โคลินผลักเรือนกายเปลือยเปล่าออกห่างโดยปราศจากอารมณ์ใดๆ มาเฟียหนุ่มส่ายหน้าหน้าไปมาก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องกระจกไปทันที
ด้านชอว์นซึ่งกำลังยืนคุยกับคาเทียร์อยู่จึงไม่รู้ว่าโคลินกำลังเดินตรงมา จังหวะนั้นคาเทียร์ก็ถูกฤทธิ์ยาเล่นงานขึ้นมาเสียดื้อๆ อยู่ๆมันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆโดยไร้สิ่งกระตุ้นและกำลังเกินขีดจำกัดการควบคุม
"นาย!" เธอรู้สึกวาบหวามไปทั้งตัวและดึงมือของชอว์นมากุมไว้แน่นอย่างลืมตัว
"ทำอะไรของเธอ?" บอดี้การ์ดหนุ่มรีบชักมือออก ทว่าเหตุการณ์เมื่อครู่กลับไม่พ้นสายตามัจจุราชของโคลิน เขาเดินตรงเข้ามาและจ้องมองบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างเอาเรื่อง จากนั้นจึงหันกลับมาจ้องมองคาเทียร์ด้วยแววตาที่กำลังเกรี้ยวกราดลุกเป็นไฟ
"มึงเข้าไปเอากับมัน!" โคลินกดเสียงต่ำออกคำสั่งเพราะกำลังพยายามควบคุมอารมณ์ความโกรธกับภาพตรงหน้าเมื่อครู่ ชอว์นเห็นท่าทางแปลกๆของเจ้านายแล้วมันทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย
"นายไม่ยอมเอากับผู้หญิงคนนั้น แปลว่าสิ่งที่ผมคิดมันถูกต้องใช่ไหมครับ?"
"กูไม่มีอารมณ์จะเอา แล้วมึงก็เลิกมาออกคำสั่งหรือก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกูได้แล้ว!" โคลินพูดเช่นนั้นก็ดึงข้อมือเล็กของคาเทียร์ไปกุมไว้ จากนั้นจึงฉุดกระชากร่างบางให้เดินตามตนเองออกจากสวนดอกไม้ไป
"ปล่อยนะ! ฉันเจ็บนะ"
"เจ็บอย่างนั้นหรอก แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำกับการที่เธอแสดงอารมณ์ต่อหน้าบอดี้การ์ด"
"ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไร แต่มันก็เพราะยานรกบ้าของแกนั่นแหละ!"
"หึ! เพราะความร่านของเธอต่างหาก" เขาหันมาตะคอกใส่ใบหน้าสวยคมด้วยความโมโห จากนั้นจึงฉุดกระชากร่างบางเดินเข้าไปในคฤหาสน์หรู
"แกด่าฉันว่าร่านหรอ ไอ้ผู้ชายหยาบคาย อ้อ ฉันลืมไปว่าแกมันคนเลวร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะไม่เช่นนั้นแกคงไม่ใช้ยานรกนี่กับฉันแล้วก็ข่มขืนฉันแบบนี้!"
"หุบปากไปเลยนะ! กล้าพูดมานะว่าฉันข่มขืนเธอ ความจริงแล้วเธอเองนั่นแหละที่ต้องการให้ฉันทำ"
"แต่ฉันเป็นแบบนั้นก็เพราะยานรกของแกไง!
"หึ! แล้ววันหนึ่งเธอจะไม่มีทางพูดว่ามันคือยานรกและเธอจะเป็นฝ่ายโหยหามันอีกครั้ง" โคลินเหยียดยิ้มเย้ยหยัน
"เมื่อไหร่จะปล่อยฉันไป ถ้าแกไม่ปล่อยฉันไปก็ฆ่าฉันทิ้งซะ ทุกอย่างมันจะได้จบๆ"
"เธอท้าทายแบบนี้คงคิดว่าฉันจะไม่กล้าฆ่าเธออย่างนั้นสินะ?"
"ฉันคิดว่าแกจะฆ่าฉัน เพราะคนที่ไม่มีหัวใจและความเป็นคนอย่างแก มันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ฉันยอมตายดีกว่าให้ฉันยอมเป็น..." คาเทียร์หยุดชะงักแบะครุ่นคิดว่าควรพูดออกไปดีหรือไม่
"เป็นอะไร?"
"ก็เป็นนางบำเรอของแกไง!" โคลินหันขวับมาจ้องมองใบหน้าสวยคมกับคำพูดของเธอเมื่อครู่ เขาไม่เคยมีนางบำเรอมาก่อน และไม่เคยเอาผู้หญิงมาไว้ข้างกายเกินสองวันด้วยซ้ำ
"เธอสำคัญตัวเองผิดไปหรือเปล่า ผู้หญิงอย่างเธอเนี่ยหรอที่จะมาเป็นนางบำเรอของฉัน ผู้หญิงที่ไม่ประสาเรื่องบนเตียงแต่กล้าพูดว่าฉันจะเอาเป็นนางบำเรอ น่าหงุดหงิดชะมัด!" เขาพูดเช่นนั้นก็เดินตรงออกไปยังประตูบ้าน คาเทียร์กำมือแน่นและมองตามแผ่นหลังกำยำด้วยความเจ็บใจ
"ไอ้บ้า! แล้วฉันจะทำยังไงดี ทำไมฉันถึงมีความต้องการที่รุนแรงขึ้นแบบนี้ ฉันจะทำยังไงดี..." หญิงสาวพึมพำกับตนเองและเดินวนไปวนมาด้วยความกระวนกระวายใจ อารมณ์ทางเพศกำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนน่าแปลกใจ
"อื้ออ...ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้" คาเทียร์ยืนหนีบเรียวขาสวยทั้งสองข้างเข้าหากันแน่นพร้อมกับมองซ้ายมองขวา ความรู้สึกโหยหานั้นเพิ่มความรุนแรงขึ้นราวกับได้รับยาในครั้งแรก หญิงสาวเดินตรงออกไปบริเวณประตูหน้าบ้านก็เห็นว่าโคลินยืนดูดบุหรี่อยู่จึงเดินตรงเข้าไปหาเขา
"นี่คุณ!" มาเฟียหนุ่มหันมามองเจ้าของใบหน้าสวยคมที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ในขณะที่ดวงตากลมโตฉายแววออดอ้อนและสับสนในเวลาเดียวกัน
"อะไร?"
"ทำไม...ทำไมอาการของฉันมันถึงรุนแรงขึ้นแบบนี้ มียาอะไรที่ทำให้ฉันสงบลงบ้างได้ไหม?"
"ไม่มี! มีอย่างเดียวคือเธอต้องเอาแล้วก็เอา เอาบ่อยๆยาจะยิ่งหมดฤทธิ์ลงเร็ว" โคลินเหยียดยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของคาเทียร์ซีดลงหลังจากที่เขาพูดเช่นนั้น อยากจะรู้นักว่าเธอจะหวงศักดิ์ศรีของตนเองได้นานสักแค่ไหน
"ฉันยอมฆ่าตัวตายดีกว่า!"
"มารยา! ผู้หญิงหัวสมัยใหม่อย่างเธอไม่ยอมฆ่าตัวตายเพราะเสียตัวหรอก"
"แต่ฉันไม่ได้ยินยอมที่จะเสียตัวให้แก! แกข่มขืนฉันและฉันจะแจ้งความ มันเป็นคดีอาญาและฉันจะต้องเอาเรื่องแกให้ถึงที่สุด!"
"ก็เอาเลยสิ เดินออกจากบ้านฉันไปแล้วก็ไปแจ้งตำรวจมาจับฉัน เอาเลยสิ!" โคลินท้าเพราะรู้ดีว่าคาเทียร์ไม่มีทางทำเช่นนั้น และเขาเองก็ไม่มีทางปล่อยให้เธอหลุดออกไปได้อย่างง่ายดายเป็นแน่
"แล้วฉันจะทำยังไง ช่วยบอกวิธีอื่นได้ไหม ฉันไม่อยากเอากับคุณ!"
"หึ! ออดอ้อนฉันสิ ขอร้องอ้อนวอนให้ฉันเอากับเธอ แล้วฉันจะให้ยาเธอตัวหนึ่งที่มันช่วยลดความอยากลง" ร่างสูงกำยำพูดพลางหมุนตัวกลับมาจ้องมองใบหน้าสวยคมที่กำลังบึ้งตึงเพราะความโกรธ
"ฉันไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนอย่างคุณจะให้ยาฉัน!"
"ไม่เชื่อก็เรื่องของเธอ แล้วก็อย่ามาพูดเรื่องนี้กับฉัน ถ้าทนไม่ได้ก็หัดใช้มือตัวเองซะบ้าง!" โคลินพูดเท่านั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน คาเทียร์ได้แต่กำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ จากนั้นจึงตัดสินใจวิ่งตามมาเฟียหนุ่มเข้าไปในบ้าน
"เดี๋ยว!"
"น่ารำคาญ! เลิกเดินเพ่นพ่านแล้วก็กลับขึ้นไปบนห้องนอนได้แล้ว ฉันกลัวว่าเธอจะไปไล่ปล้ำพวกบอดี้การ์ดข้างนอก"
"ฉัน...ฉันไม่ไหวแล้ว ถ้าคุณไม่เอาฉัน งั้นฉันไปเอากับบอดี้การ์ดก็ได้!" หญิงสาวแค่พูดประชดประชันเท่านั้น ร่างบางหมุนตัวเพื่อที่จะเดินกลับออกไปทางประตูบ้าน ทว่าถูกมือหนาของโคลินรั้งไว้เสียก่อน
"พูดบ้าอะไรของเธอ! แทนที่จะอ้อนวอนขอร้องฉันดีๆ แต่เธอเลือกที่จะไม่ทำแล้วจะไปเอากับคนอื่นเนี่ยนะ?" เขากระแทกเสียงถามด้วยความรู้สึกโกรธเคือง ในขณะที่คาเทียร์ทำเป็นเมินหน้าหนี
"ก็คุณมันขี้เก๊ก! เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึง ขนาดยาปลุกเซ็กส์ชนิดรุนแรงของคุณยังทำให้ฉันอารมณ์เลยเมื่อเห็นหน้าคุณ!" หญิงสาวไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่เธอพูดออกไปมันกำลังกระแทกจิตใจมาเฟียหนุ่มอย่างรุนแรง เขาเชยคางมนให้หันกลับมาสบตา จากนั้นจึงบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มแสนร้ายกาจนั้นเป็นการทำโทษ
"อื้มมม...."
- ผู้เขียน
