ดอกไม้ในรังมาเฟีย

บทที่ 7 กินไม่เลือก

"พิสูจน์โดยการมีอะไรกับหล่อนคนนี้หลังจากยาออกฤทธิ์ เพราะตอนนี้ของเล่นของนายกำลังแอบอยู่หลังพุ่มดอกไม้และกำลังมองมายังนายจากข้างนอก" ชอว์นท้าทายมาเฟียหนุ่มอย่างไม่เกรงกลัวเพราะถือตนว่าเป็นลูกน้องคนสนิทที่โคลินไว้ใจมากและเปรียบเสมือนเพื่อนสนิทกันมานาน มาเฟียหนุ่มจ้องมองลูกน้องคนสนิทอย่างเอาเรื่องก่อนที่จะเดินตรงเข้ามาและทิ่มเข็มฉีดยาแล้วลงตรงต้นแขนของหญิงทดลองยาคงตรงหน้า

"มึงกล้าท้ากูหรอ?"

"ผมจะรอดูอยู่ข้างนอกนะครับ"

"พวกมันพูดอะไรกัน ทำไมสีหน้าถึงได้ดูจริงจังกันขนาดนั้น แถมอีตาบ้าทำหน้าเหมือนโกรธบอดี้การ์ดด้วย ไหนจะยาที่กำลังฉีดให้ผู้หญิงอีก โอ๊ย! ทำไมฉันถึงต้องมาเจออะไรเลวๆแบบนี้ด้วยนะ" คาเทียร์หงุดหงิดที่ตนทำอะไรไม่ได้ทั้งๆที่เห็นคนทำผิดอยู่ตรงหน้าตนเองแท้ๆ จังหวะนั้นชอว์นก็เดินออกมาจากห้องกระจกโดยปล่อยให้โคลินอยู่กับหญิงสาวทดลองยาในนั้นตามลำพัง

"บอดี้การ์ดคนนี้ดูท่าทางจะไม่ใช่บอดี้การ์ดธรรมดา ถึงขั้นทำให้อีตาบ้าโคลินหงุดหงิดได้ขนาดนั้น หรือว่า..." คาเทียร์เบิกตากว้างเมื่อนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา

"หึงหวงกันหรอ? จะว่าไปสมัยนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้ชายจะกินกันเอง เฮ้อ...แล้วฉันจะหนีออกไปได้ยังไงวะเนี่ย" ร่างบางค่อยๆหยัดกายนั่งลงเมื่อเห็นบอดี้การ์ดสองคนเดินออกไป เหลือเพียงชอว์นซึ่งยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกและโคลินที่กำลังยืนกอดอกมองผลงานของตนเองอยู่

"อาาา...ทำไม... ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ คุณฉีดยาอะไรให้ฉัน?" เรือนร่างอรชรบิดเร่าไปมาเมื่อยาปลุกเซ็กส์ตัวใหม่กำลังออกฤทธิ์รุนแรง หล่อนจ้องมองโคลินด้วยแววตากระหายหิวในขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังประเมินอาการที่หญิงสาวกำลังแสดงออกมา

"หึ! ถอดเสื้อผ้าของเธอออก" เขาสั่ง

"คุณ อ้ายยย...ทำไมฉันถึง... ฉันทนไม่ไหวแล้ว ได้โปรด...ฉันทนไม่ไหวแล้ว อื้อ..."

"บอกฉันมาว่าอาการมันพอจะควบคุมตัวเองได้หรือเปล่า?"

"อื้มมม...คุณ คุณฉีดยาอะไรให้ฉัน ทำไมฉันถึงได้ร้อนและรู้สึกวูบวาบไปหมดแบบนี้" หญิงสาวจ้องมองโคลินด้วยแววตาสั่นระริกก่อนจะโผเข้าหามาเฟียหนุ่ม

"ฉันสั่งให้เธอถอดเสื้อผ้าออกให้หมด!" หล่อนยอมปล่อยมือจากร่างสูงกำยำและทำตามคำสั่งของเขาเพราะฤทธิ์ยาด้วยความท่าทางลุกลี้ลุกลน เรือนกายอรชรเปลือยเปล่าในนาทีถัดมา ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าทำให้คาเทียร์ซึ่งแอบมองอยู่อย่างไม่ละสายตาถึงกับเบิกตากว้างและรีบยกมือขึ้นมาปิดปากก่อนที่จะอุทานออกไปเสียงดัง

"ไอ้มาเฟียคนนี้มันเลวจริงๆ นี่มันกินผู้หญิงไม่เลือกแบบนี้เลยหรอ หึ่ย! ขยะแขยงตัวเองที่สุดเลย นี่ฉันเสียความบริสุทธิ์ให้ไอ้ผู้ชายสำส่อนคนนี้จริงๆหรอ?" คาเทียร์ลืมตัวจนเผลอพูดออกมาเสียงดัง

"พูดเสียงดังแบบนี้อยากโดนจับได้นักหรือไง? ชอว์นเอ่ยถามขึ้นเสียงดุเมื่อเขาเดินมาหยุดตรงหน้า หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมากจึงรีบลุกขึ้นยืน ทว่าศีรษะของเธออยู่เพียงบริเวณแผงอกแกร่งของบอดี้การ์ดหนุ่มเท่านั้น ความสูงกำยำของหนุ่มฝรั่งตาน้ำข้าวทำให้เธอมองไม่เห็นโคลินในห้องกระจกอีกต่อไป

"เอ่อ...ฉันคงไม่จำเป็นต้องตอบอะไร เพราะตอนนี้นายก็จับได้แล้วนี่" คนตัวเลิกเลิกคิ้วตอบอย่างไมเกรงกลัว ชอว์นกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยและจ้องมองใบหน้าสวยคมด้วยแววตาอ่อนโยนลง ทว่าสำหรับคาเทียร์แล้วมันก็ยังคงน่าหวาดกลัวอยู่ เธอจึงหลบสายตาคู่นั้นของเขาด้วยความรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบ

"ฉันไม่เข้าใจว่านายจะเก็บเธอไว้ทำไม แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ว่าการที่นายเก็บเธอไว้มันไม่ได้เป็นผลดีทั้งกับเธอแล้วก็กับตัวนาย และฉันมีหน้าที่ที่ต้องปกป้องและดูแลความปลอดภัยของนาย เพราะฉะนั้นฉันจะให้เธอเลือกระหว่างยืนดูนายเอากับผู้หญิงคนนั้นแล้วก็มาเอากับเธอต่อ หรือจะให้ฉันช่วยให้เธอหนีออกไปจากที่นี่" ชอว์นยื่นข้อเสนอ

"พูดบ้าอะไรของนาย ถ้านายช่วยฉันออกไปก็เท่ากัับนายทรยศหักหลังเจ้านายของตัวเอง"

"เขาไม่ได้เรียกว่าทรยศหักหลัง เขาเรียกว่าการเตือนสติต่างหาก จริงๆแล้วเธอไม่จำเป็นต้องมาสนใจเรื่องอะไรพวกนี้ ถ้าฉันเป็นเธอฉันจะเลือกหนีออกไปแล้วก็รักษาชีวิตของตัวเองให้ปลอดภัย เธอไม่รู้หรอว่าที่นี่มันอันตรายแค่ไหน?"

"แล้วฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณจะช่วยฉันออกไปอย่างปลอดภัย ไม่ใช่เอาฉันไปฆ่าทิ้ง?"

"หึ! ความจริงแล้วเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับนายเลยแม้แต่น้อย ฉันคงไม่จำเป็นต้องถึงกับฆ่าเธอ แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่านายแค่ต้องการเก็บเธอไว้เป็นนางบำเรอก็เท่านั้น หรือว่าความจริงแล้วเธอมันก็เป็นเหมือนผู้หญิงทุกๆคนที่โหยหาผู้ชายหน้าตาดีมีอำนาจและร่ำรวย เธอจึงเลือกที่จะยอมเป็นนางบำเรออย่างนั้นหรอ?" ประโยคท้ายทำให้คาเทียร์ตระหนักขึ้นมาได้ มันก็จริงอย่างที่บอดี้การ์ดหนุ่มบอก เธอจึงรีบตัดสินใจอย่างทันท่วงที

"งั้น...ฉันขอยืนดูก่อนได้ไหม ฉันต้องการที่จะรู้ว่านรกที่นายแกให้ผู้หญิงคนนั้นกินมันจะออกฤทธิ์แรงขนาดไหน ฉันขอยืมดูแค่แป๊บเดียวนะ แล้วนายค่อยพาฉันหนีไป" เธอต่อรอง

"หึ! ฉันก็คิดอยู่แล้วถึงจะต่อรองแบบนี้ ก็ได้...เธอจะได้ตัดสินใจได้เด็ดขาด"

"แต่นายต้องสัญญานะว่าจะพาฉันหนี"

"อืม...ดูนั่นสิ" บอดี้การ์ดหนุ่มพเยิดหน้าไปทางห้องกระจก คาเทียร์มองตามไปด้วยควาทรู้สึกประหม่า

"ฉันถอดแล้ว ได้โปรดเอาฉัน นะ เอาฉันเถอะนะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว" หล่อนแสดงท่าทีโหยหาและยกมือขึ้นมานวดคลึงเต้านมอวบใหญ่ของตนเองทั้งสองข้าง ในขณะเดียวกันหล่อนยังขยับเข้าไปใกล้แผงอกแกร่งของโคลินทว่าถูกเขาผลักออกยังไม่ใยดี

"ยาปลุกเซ็กส์ตัวนี้ออกฤทธิ์เร็วในสิบนาทีและออกฤทธิ์รุนแรงมาก บอกอาการมาว่าเธอรู้สึกยังไงบ้าง?"

"อื้อ...ฉันบอกไปแล้ว ฉันไม่ไหวแล้ว อื้ออ..."

"บอกมา!" มาเฟียหนุ่มตะคอกเสียงดัง

"ฉันรู้สึกว่าตรงนั้น...มันกำลังควบคุมร่างกายของฉัน ได้โปรด อื้อ...ฉันต้องการให้คุณเอาฉันตอนนี้ ตอนนี้เลย ได้โปรด" หล่อนร่ำร้องโหยหาออกมาอย่างไม่อาย มือเรียวลูบไล้เรือนกายอรชรของตนเอง โคลินจ้องมองการกระทำของหล่อนด้วยแววตาเรียบเฉยทว่าภาพใบหน้าสวยคมของคาเทียร์กลับผุดขึ้นมาในหัวสมอง

"มานี่!" มาเฟียหนุ่มจึงตัดสินใจรั้งร่างอรชรเปลือยเปล่าเข้าหาตนเอง ดวงตาสีเขียวมรกตกวาดมองเรือนร่างอรชรด้วยรอยยิ้มเหยียดหยันกับท่าทางโหยหาของหล่อน ในขณะเดียวกันนั้นเขาก็ขยับมือลงไปปลดกระดุมกางเกงของตนเองออก