บท 2 ยกสองปะทะคารม
2277 คำ
Rachan Part
สามเดือนต่อมา @ร้านอาหารในตัวเมืองเชียงใหม่
"เมิงเข้าไปในร้านก่อนเลย กูเอารถไปจอดก่อน" ไอ้สายลมหันหน้ามาบอกให้ผมลงจากรถ เพื่อที่มันจะได้ไปหาที่จอดรถ ร้านอาหารร้านนี้มีคนรีวิวเยอะมาก มันดูในเน็ตบอกเป็นร้านดัง อาหารอร่อย มันจึงเลือกพาผมมาทานที่นี่
"เฮ้ย ดูรอบข้างบ้างนะคุณผู้หญิง หรือดูแต่มือถือ จนไม่ดูห่าอะไรเลย" ผมพูดออกมา ทั้งโมโหหิว ทั้งโมโหที่โดนเต๊ะขัดขาจนล้มจากผู้หญิงคนหนี่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าร้าน
"เอ๊ะ ขอโทษนะคะ คุณเองรึเปล่าที่ไม่ดูห่าอะไรเลย แล้วมาโทษคนอื่นเค้า" แล้วเธอก็เถียงกลับผมอย่างไม่ยอมแพ้
"ถ้าคุณนั่งดีๆ ไม่ยื่นขาออกมา จะทำให้คนอื่นเจ็บตัวรึเปล่า หน้าก็สวยนะ ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ทำแล้วไม่ยอมรับผิดอีก" ผมตอกกลับไม่ยอมพร้อมทำหน้ากวนใส่
"ถ้าคุณรู้จักเดินดูทางก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้หรอก ทำตัวเองแล้วยังมาโทษคนอื่นอีก" เธอยังเถียงกลับแบบไม่ยอมแพ้เช่นกัน
ในขณะที่พวกเราทั้งสองคนถกเถียงกันอยู่นั้น จนกำลังจะเป็นทะเลาะกัน ไอ้สายลมเพื่อนของผมก็เดินมาถึงหน้าร้านพอดี และเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับเข้าไปห้ามพวกเราทั้งคู่โดยมีผู้หญิงอีกคนก็เดินเข้ามาก่อนจะเป็นจุดสนใจของคนในร้านมากไปกว่านี้
"น้ำชา เกิดอะไรขึ้นแก" ผู้หญิงที่น่าจะเพื่อนยัยนี่รีบวิ่งเข้าไปดูเพื่อนที่กำลังจะทะเลาะกับผมอยู่ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับไอ้สายลมที่เดินเข้ามาอีกทางหนึ่งพอดี
"มีอะไรวะไอ้คิง" ไอ้สายลมเดินเข้ามาถามผมที่กำลังจะมีเรื่องกับผู้หญิงตัวเล็กแถมปากจัดอยู่หน้าร้านอาหาร ขณะที่ไอ้สายลมกำลังจะหันหน้าไปมองคู่กรณีของผม มันก็หยุดชะงักเหมือนเจออะไรที่ไม่ควรจะเจอเข้าจากสีหน้าที่มันแสดงออกมา
"พาย" ไอ้สายลมเรียกชื่อบุคคลที่สี่ที่เดินเข้ามาถึงทำให้ผมรู้ว่าเพื่อนของยัยปากร้ายนี่คือแฟนเก่าของมัน
"หมอสายลม" ยัยปากร้ายร้องไอ้สายลมออกมาเสียงหวานจนผมหมั่นไส้
"ส่วนหมอนี่" พอเรียกชื่อเพื่อนผมเสร็จก็หันหน้ามองมาทางผมที่เป็นคู่กรณีของเธอโดยใช้คำพูดและน้ำเสียงที่เรียกผมต่างจากเรียกเพื่อนผมราวฟ้ากับเหว แม่คุณ สองมาตรฐานชัดๆ ผม คิง ราชันย์ ซูเปอร์สตาร์ดังระดับเอเชียและหล่อไม่เป็นรองใคร โดนยัยนี่เรียกว่า หมอนี่ รู้จักผมน้อยไปซะแล้ว
"ผม คิง ราชันย์ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณพาย" ผมเอ่ยทักทายและเรียกชื่อแฟนเก่าไอ้สายลมแทนการทักทายยัยปากร้ายแทน
"สวัสดีค่ะ คุณคิง เท่าที่จำได้ฉันเจอคุณแค่ในจอทีวี หรือตามโซเชียลต่างๆ ทำไมคุณถึงได้..."
"ไอ้ลมเล่าถึงคุณให้ผมฟังบ่อยๆครับ มันบอกว่าแฟนมันชื่อ พาย" ผมพูดชื่อเธอออกมาพร้อมเน้นเสียงชื่อเธอมาก แล้วหันหน้าไปทางยัยปากร้ายคู่กรณีของผมที่ตอนนี้ผมกำลังทำให้เธอไร้ตัวตนในวงสนทนาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ไปนั่งโต๊ะเถอะแก ฉันหิวแล้ว" ยัยคู่กรณีรีบพูดขึ้นมาหลังจากที่ผมมองหน้าเธอได้สักพัก และเธอก็มองหน้าผมด้วยสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่พอใจ
"เราสองคนขอร่วมโต๊ะด้วยได้มั้ยครับคุณพาย พวกเราเพิ่งมาถึง ไม่รู้ว่าที่นี่เป็นยังไง อะไรอร่อย อยากให้ช่วยแนะนำหน่อยได้มั๊ยครับ พวกผมขอร่วมโต๊ะด้วยได้มั้ยครับคุณน้ำชา เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ หวังว่าคุณจะให้อภัย และเราสามารถเป็นเพื่อนกันได้" ผมพูดขึ้นมาเพราะอยากแกล้งยัยนั่นที่ดูหยิ่งใส่ผมนักพร้อมทำสีหน้าขอร้องพวกเธอจนแฟนเก่าไอ้สายลมยอมให้พวกผมร่วมโต๊ะด้วย
"พวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่เหรอคะ" ยัยคู่กรณีของผมเอ่ยถามพวกผมขึ้นมาขณะที่พวกเรากำลังรับประทานอาหารกันอยู่
"ผมมาส่งไอ้หมอนี่ฝึกงานปีสุดท้ายที่นี่ แล้วก็อยากมาเที่ยวเชียงใหม่ด้วย คุณพอจะแนะนำที่เที่ยวให้ผมได้ไหม" ผมเสนอหน้าตอบยัยคู่กรณีทั้งที่ยัยนั่นไม่ได้ต้องการคำตอบจากผมหรอก ผมเห็นสายตาที่ไม่พอใจส่งมาที่ผมก็รู้แล้ว ผมจึงส่งสายตากวนประสาทมองยัยนั่นจนยัยนั่นต้องเบือนหน้าไปทางไอ้สายลมเหมือนกับว่าคำตอบของผมเป็นอากาศที่เธอไม่ได้ยิน
"คุณหมอสายลมฝึกงานที่ไหนคะ" ยัยนั่นเลี่ยงการตอบคำถามผมโดยการหันไปถามไอ้สายลมต่อแทน
"ผมฝึกที่โรงพยาบาลบนเขาที่ห่างจากตัวเมืองนี้ 20 กิโลครับ" ไอ้สายลมตอบคำถามยัยนั่นแต่สายตามองไปที่แฟนเก่า หึ ยังรักเขาอยู่อะสิเมิง
"อ้าว แบบนี้ก็ฝึกที่เดียวกันกับพายเลยหนะสิคะ" ยัยนั่นพูดออกมาอย่างประหลาดใจพร้อมกับมองหน้าไปยังเพื่อนตัวเอง แล้วมองมาที่ผมอย่างบังเอิญจนผมยิ้มให้ด้วยแววกวนประสาทอีกรอบใส่เธอ
ในระหว่างที่พวกเรารับประทานอาหารกันยัยคู่กรณีผมก็พยายามชวนเพื่อนผมคุยตลอดเหมือนกับว่ากำลังเป็นกาวประสานให้เพื่อนตัวเองกับเพื่อนผมอยู่ ผมก็มองดูการกระทำของเธออย่างเงียบๆ จากตอนแรกผมรำคาญกับการพูดมากของเธอ อยู่ๆผมมองเห็นความน่ารักของคนตรงหน้าได้ยังไงก็ไม่รู้ จนผมมองการสนทนานั้นของเธอที่พยายามจะชวนให้เพื่อนตัวเองคุยกับเพื่อนของผมเป็นระยะๆโดยทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุไปโดยปริยาย
"เอาของหวานมั้ยพาย" ยัดไปขนาดนี้ยังไม่อิ่มอีกเหรอแม่คุณ ผมมองจานอาหารที่วางบนโต๊ะแทบไม่มีอาหารเหลือเลย ส่วนใหญ่แล้วเป็นยัยคู่กรณีผมนี่แหละทานเยอะที่สุด จนผมยังอึ้งอยู่ว่าเธอเอาอาหารไปไว้ส่วนไหน ตัวก็เล็กแค่เนี๊ยแต่กินจุมาก ใครได้เป็นแฟนนี่คงต้องพาไปร้านบุฟเฟ่ต์อย่างเดียวหละมั้งถึงจะเอาเธออยู่
"ไม่ดีกว่า น้ำชาจะเอาอะไรเพิ่มหรือเปล่า" แฟนเก่าไอ้สายลมปฏิเสธพร้อมกับหันไปถามยัยชูชกที่กินไม่อิ่มสักที
"แล้วคุณหมอสายลมหละคะรับของหวานเพิ่มมั้ย ร้านนี้ของหวานอร่อยมากเลยค่ะ" เออ ดีแฮะนั่งอยู่สามคนแต่ถามแค่สองคนแล้วผมคืออะไร ดูท่าทางผมกับเธอคงจะจลกันไม่สวยแล้วหละมั้ง
"ผมอิ่มแล้วครับ เชิญคุณน้ำชาตามสบายเลยครับ" ไอ้สายลมก็ตอบกลับไปอย่างสุภาพอีกทำเอาผมคนระดับกับมันเลยในสายตาของเธอ
"แล้วนายหละ" นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว ผมมองหน้าแล้วแสยะยิ้มให้เธอ
"คุณเอาอะไรผมก็เอาอันนั่นแหละ" ผมตอบกลับไปอย่างกวนประสาทเหมือนเดิมจนอีกฝ่ายมองเมนูด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยพอใจในคำตอบของผมเท่าไรนัก
"เอิ่ม ขอฮันนี่โทสมะม่วงหนี่งที่ค่ะ"
"คุณทานด้วยกันแล้วกันนะเพราะว่ามันเยอะมาก"
"อืมม" ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วหันไปมองนอกกระจกอย่างไม่สนใจ
จากนั้นเราสองคนก็พากันตักฮันนี่โทสเข้าปากกันคนละคำโดยมีสายตาของเพื่อนเราทั้งสองคนมองมาอย่างเหลือเชื่อหละมั้ง ที่อยู่ๆผมและยัยนั่นสงบศึกกันชั่วคราวพอเจอของหวานวางตรงหน้าเราทั้งคู่ ไม่รู้มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่าที่อยู่ๆของหวานจานนี้เป็นเมนูโปรดของเราสองคน
"ขอเข้าห้องน้ำก่อนนะ" ยัยนั่นบอกกับแฟนเก่าไอ้สายลมแล้วลุกเดินออกไปโดยไม่มองหน้าผมเลยสักนิดจนผมเริ่มหมั่นไส้เธออีกรอบ
"กูเข้าห้องน้ำแป๊บนะ" ผมหันมาบอกไอ้สายลมและหันไปสบตากับแฟนเก่ามันแป๊บนึงแล้วลุกออกไปจากโต๊ะ เหมือนเปิดโอกาสให้สองคนนี้ปรับความเข้าใจกันและขอไปจัดการยัยตัวแสบที่ลุกเดินไปก่อนหน้านี้แล้ว
เวลาต่อมา @หน้าห้องน้ำร้านอาหาร
"อ้าว คุณ ตกใจหมด จะเข้าห้องน้ำเหรอ เข้าไปสิ" ยัยตัวแสบบอกกับผมขณะที่ผมยืนขวางเธออยู่ทางเดินเข้าร้านอาหารที่ตอนนี้ไม่มีใครเลยนอกจากเราสองคน
"ตอนแรกว่าจะเข้านะ แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว" ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมสายตาดุดันมองคนตรงหน้า
"แล้วจะมายืนขวางหน้าฉันหาพระแสงอะไรไม่ทราบ ถ้าไม่เข้าก็หลีกทางด้วย ฉันจะกลับโต๊ะ" ยัยตัวแสบบอกกับผมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจพร้อมสีหน้านางมารร้ายใส่ผมทันที
"หึ" ผมแสยะยิ้มให้อีกฝ่ายที่ตอนแรกมีสีหน้าไม่พอใจแล้วทำอวดดีใส่ผมแต่ตอนนี้แววตาของเธอกำลังกลัวผมอยู่เหมือนแมวน้อยที่กำลังขู่ที่จะสู้กับเสืออย่างผม เดี๋ยวจะได้รู้ว่าทำกับผมแบบนี้แล้วจะเจออะไร
"ว้าย!..อื้อ"
ผมลากยัยตัวแสบเข้าไปยังซอกข้างร้านที่ผมมองตั้งแต่แรกก่อนจะลากยัยตัวแสบไปตรงนั้นแล้วว่าไม่มีคนเดินผ่านตรงนั้นแน่นอน ถึงเวลาที่ผมต้องคิดบัญชียัยนี่ตั้งแต่ขัดขาผม ว่าผมแบบไม่เกรงใจในความหล่อของผมเลย และที่ให้อภัยไม่ได้เลยคือทำเหมือนผมเป็นอากาศธาตุ ทั้งที่ผ่านมาในชีวิตผมไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำแบบนี้กับผมมาก่อนเลยในชีวิต
ผมปิดเสียงร้องของยัยตัวแสบด้วยริมฝีปากของผม ริมฝีปากบางที่ผมจูบตอนนี้ความรู้สึกมันคุ้นเคยมากจนผมรู้สึกว่าผมน่าจะเคยจูบคนตรงหน้ามาก่อน แต่เราสองคนเพิ่งเจอกันครั้งแรกและเท่าที่รู้จากการพูดมากของเธอที่เล่านั่นนี่ไปนั้น ยัยนี่แทบจะไม่ได้เคยไปในที่ที่ผมอยู่เลย และอีกอย่างหนึ่งคือเป็นไปไม่ได้ที่ผมจะจำผู้หญิงที่ผมเคยจูบไม่ได้โดยเฉพาะถ้าปากดีแบบนี้ผมไม่น่าจะลืมไปได้ด้วยซ้ำ
"อื้อ.." เสียงครางของคนตัวเล็กเมื่อเริ่มคล้อยตามจูบของผมเมื่อเธอยอมเปิดปากให้ผมสอดลิ้นเข้าไปทักทายในโพรงปากของเธอ
"อืมม.." ผมชอบจูบนี้ชะมัดจนถึงขนาดครางออกมาเบาๆ
มือสองข้างของยัยตัวแสบยกขึ้นมาโอบกอดรอบคอผมเหมือนกลัวตัวเองจะล้มหละมั้ง เพราะตอนนี้ร่างบางตรงหน้าผมเริ่มอ่อนระทวยเหมือนจะล้มลงไปดีที่ผมกอดเอวเธอไว้ พอยัยตัวแสบเริ่มทิ้งตัวผมจึงกอดร่างของเธอกระชับแน่นขึ้น เป็นว่าตอนนี้ร่างของเราสองคนแนบชิดกัน
ผมจึงผละจากริมฝีปากของเธอแล้วเริ่มประทับจูบลงไปตามซอกคอขาวนวลเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ขัดขืน จากจูบเบาๆอารมณ์ของผมจึงอยากจะฝากอะไรให้เธอไว้สักหน่อย ผมจึงขบ เม้ม ที่ซอกคอขาวเนียนนั้นประมาณสามถึงสี่รอยกลีบกุหลาบ
"ชอบมั้ย" ผมกระซิบข้างหูของยัยตัวแสบอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมผมถึงถามแบบนั้นกับเธอ
"อ๊ะ!..ปล่อย!" อยู่ๆยัยตัวแสบก็ผลักอกผมออกแล้วก็วิ่งออกไปทันที จนผมงงกับอาการของเธอไปหมดที่เธอไม่ตบผมถ้าเธอไม่พอใจกับสิ่งที่ผมทำกับเธอลงไป แต่กลับวิ่งหนีไปเฉยๆแบบนั้น
"คุณคิง งั้นพายขอตัวก่อนนะคะ พอดีน้ำชาบอกปวดหัวเลยไปรอที่รถก่อน ขอโทษด้วยนะคะ" ผมเดินกลับมาที่โต๊ะหลังจากที่ยัยตัวแสบวิ่งหนีผมไปได้ห้านาทีพอกลับเข้ามายัยนั่นก็หนีไม่ยอมเจอหน้าผมซะอย่างนั้น
"ครับ หวังว่าคงได้เจอกันอีก" ผมบอกลากับแฟนเก่าไอ้สายลมพร้อมกับมองจนหญิงสาวเดินลับตาไป โดยมีสายตาไอ้สายลมมองมาทางผมอย่างไม่พอใจ
"เฮ้ย กูไม่สนแฟนเพื่อนโว้ย แต่เพื่อนของแฟนเพื่อน ไม่แน่" ผมพูดขึ้นบอกกับมันก่อนจะเดินไปขึ้นรถ
"เมิงสนใจคุณน้ำชา" ไอ้สายลมหันมาถามผมเมื่อเราอยู่บนรถกำลังออกไปจากร้าน
"ไม่รู้หวะ แต่เป็นผู้หญิงที่แปลกดี" ผมตอบเพื่อนกลับไป แล้วต่อท้ายประโยคในใจคนเดียว
"ไว้เจอกันนะ..ยัยตัวแสบ"
- ผู้เขียน
