เมื่อกลับถึงบ้านในตอนเย็นเธอพบว่าในกระเป๋ากางเกงของ ลูกชายมีขนมก้อนหนึ่งซ่อนไว้ ขนมปังก้อนขนาดอุ้งมือเด็กที่มีไส้รสนมบู้บี้จนเลอะไปหมด พอซักไซ้เจ้าตัวเล็ก เด็กแก้มย้วยก็จำต้องสารภาพ
“ขนมผมเองครับ ลุง เอ๊ย! คุณภัทรพาไปซื้อ ผมกินไม่หมด”
ทักษพรนึกออกทันทีว่าวรภัทรจะต้องเป็นคนไปรับลูกชายของเธอแล้วก็พาเจ้าแก้มป่องไปกินขนมที่ห้างสรรพสินค้า ด้วยความเสียดายที่กินไม่หมด ลูกชายของเธอจึงแอบซุกของกินใส่กระเป๋ากางเกง
“น้องพืชไปที่ห้างมาใช่ไหมครับ?”
“ครับ”
“แม่บอกแล้วว่าไม่อยากให้กวนคุณภัทร คราวหน้าน้องพืชต้องบอกคุณภัทรว่าไม่อยากไปนะครับ”
เด็กชายตัวป้อมเงยหน้าขึ้นทำสายตาอ้อนวอน “แต่ผมอยากไปครับ”
“แม่รู้ครับ ถ้าน้องพืชอยากไปก็รอให้พ่อแบงค์ แม่หรือไม่ก็แม่ลี่พาไปนะครับ ถ้าจะไปเที่ยวแบบนั้นต้องให้คนในครอบครัวพาไปเข้าใจไหมครับ?”
เด็กชายยิ้มกว้างออกมา “เข้าใจครับ”
“คราวหน้าอย่าเอาขนมใส่กร
