ตอนที่ 7
1214 คำ
“สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อซินเทียร์เป็นแม่บ้านประจำของพาลาทิน่า อะลอนโซ มารับคุณแก้วกัลยาไปเรือนพักรับรองแขกค่ะ”
น้ำเสียงเป็นมิตรของสตรีร่างท้วมในชุดฟอร์มสีเทาสะอาดสะอ้านดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างเมื่อบานประตูห้องนอนของเซร์คิโอถูกเปิดออก แก้วกัลยายิ้มบางๆ พลางกระชับกระเป๋าเดินทางในมือของตัวเองให้แน่นขึ้น ขณะเดินตรงไปยังประตูบานใหญ่
“เชิญค่ะ...”
แม่บ้านร่างท้วมยื่นมาคว้ากระเป๋าเดินทางของแก้วกัลยาไปถือเอาไว้เสียเอง ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญให้หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอนของผู้เป็นนาย ทั้งสองเดินไปตามทางเดินที่ถูกปูด้วยพรมหนาราคาแพงระยับ เส้นทางคดเคี้ยวและเต็มไปด้วยห้องหับมากมาย หล่อนเดินผ่านระเบียงยักษ์ที่ปกคลุมไปด้วยไม้ประดับร่มรื่น ผ่านเรือนกระจกก่อนจะลงบันไดทางเชื่อมติดกับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อลังการ จากนั้นก็เดินเลาะเลียบไปทางสวนเล่นระดับแสนสวย จนในที่สุดก็ถึงเรือนรับรองแขกหลังใหญ่ที่ตั้งเรียงรายกันอยู่นับสิบหลัง
“เชิญด้านในค่ะ... ที่นี่ทำความสะอาดทุกวัน ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องสุขอนามัยนะคะ”
คนพูดเปิดประตูไม้แกะสลักบานใหญ่ให้อย่างสุภาพ แก้วกัลยายิ้มบางๆ ขณะก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป ภายในถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราโทนสีหวานซึ่งแตกต่างจากห้องนอนของเซร์คิโอยิ่งนัก
“ขอบคุณค่ะป้า”
“ถ้าคุณแก้วกัลยาต้องการอะไรเพิ่มเติมก็สั่นกระดิ่งนะคะ แล้วจะมีเด็กๆ มาคอยรับใช้ค่ะ”
แม่บ้านร่างท้วมชี้ไปที่กระดิ่งอันเล็กๆ ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเตี้ยๆ หน้าโซฟานุ่มริมห้อง
“แค่นี้ก็พอแล้วละค่ะ แก้วไม่ต้องการอะไรเพิ่ม”
หญิงสาวส่งสัญญาณกับซินเทียร์ว่าต้องการกระเป๋าของตัวเองคืน แต่แม่บ้านร่างท้วมขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะตามด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ดิฉันมีหน้าที่รับใช้คุณแก้วค่ะ”
“แต่แก้วทำเองได้ค่ะ เกรงใจป้าด้วย”
“ไม่เห็นต้องเกรงใจเลยนี่คะ อีกหน่อยคุณแก้วกัลยาก็จะมาเป็นนายหญิงของพาลาทิน่า อะลอนโซแล้ว พวกเรายินดีต้อนรับคุณแก้วกันทุกคนนะคะ”
คนพูดดูจะมีความสุข ขณะที่คนฟังอย่างแก้วกัลยาได้แต่หน้าสลดลงจนเหลือแต่ความเศร้าหมอง จะมีวันนั้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ก็ดูสิ อุตส่าห์ขึ้นไปยั่วพ่อคนตัวโตถึงห้องนอน แต่สุดท้ายก็ทำไม่สำเร็จ เซร์คิโอไสหัวหล่อนลงมาอยู่เรือนพักที่ไกลจากห้องนอนของเขาตั้งหลายร้อยเมตร
ลีลาของหล่อนคงยังไม่ถูกอกถูกใจเขาล่ะมั้ง...
“นายน้อยของป้ายังไม่ยอมรับแก้วเลยค่ะ...”
“ของแบบนี้ต้องใช้ความพยายามค่ะ นายน้อยไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิง เธอไม่เคยปล่อยให้ผู้หญิงคนไหนมาวุ่นวายในพาลาทิน่า อะลอนโซเลยนะคะ แม้แต่คนเดียวก็ไม่มี จะมีก็แต่คุณแก้วนี่แหละค่ะเป็นคนแรกที่ได้บุกขึ้นไปถึงห้องนอนของนายน้อย”
แก้วกัลยาหน้าร้อนเป็นไฟเมื่อได้ฟังคำพูดของคู่สนทนา
“เอ่อ... แก้วแค่...”
“คุณแก้วไม่ต้องอายหรอกค่ะ ยังไงเสียคุณแก้วก็มีนายหญิงกัญญิกาหนุนหลังอยู่ ต่อให้นายน้อยใจแข็งแค่ไหน ยังไงก็ต่อต้านคุณแก้วได้ไม่นานหรอกค่ะ อีกเดี๋ยวก็อ่อนยวบยาบ”
คนพูดดูท่าทางจะอารมณ์ดีเหลือเกินเพราะพูดไปหัวเราะไปไม่หยุด ซึ่งต่างจากแก้วกัลยาที่หน้าร้อนผ่าวแทบไหม้กับความจริงที่ถูกนำขึ้นมาตีแผ่
“นายน้อยของป้าคงมีผู้หญิงเยอะใช่ไหมคะ”
“เยอะม๊ากกกก... เจ็ดวัน เจ็ดคนเลยทีเดียวละค่ะ แต่พวกเธอๆ ไม่เคยได้เข้ามาในนี้นะคะ นายน้อยมีที่สำหรับพวกเธออยู่ในตัวเมืองโน่นค่ะ”
คนพูดเน้นคำว่ามากยาวเป็นกิโลเมตรเลยทีเดียว คนฟังอย่างแก้วกัลยารับฟังแล้วก็ได้แต่พยักหน้ารับหงึกๆ หัวใจเจ็บแปลบขึ้นมาในเฉียบพลัน แม้จะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์แต่ก็ไม่สามารถห้ามความหวงแหนที่มันเกิดขึ้นจนแน่นอกเอาไว้ได้
“แก้วก็พอจะรู้มาบ้างแล้ว...”
สาวน้อยทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนักอย่างอ่อนแรง ความโศกเศร้ายังคงกัดกินหัวใจอย่างรุนแรง ทำไมจะต้องเจ็บปวดด้วยนะ ก็รู้อยู่เต็มอกว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีทางรักหล่อนได้ ต่อให้หล่อนรักเขาหมดใจแค่ไหนก็ตาม
ซินเทียร์พิศมองใบหน้าหวานซึ้งของแก้วกัลยาที่หมองเศร้าลงด้วยความสงสาร
“แต่คุณแก้วไม่ต้องคิดมากนะคะ ป้าเชื่อว่ายังไงเสียนายน้อยก็ต้องหยุดทุกอย่างเพื่อคุณแก้วค่ะ”
แก้วกัลยาส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่มีทางหรอกค่ะ แก้วไม่ใช่คนโปรดของเขา เมื่อกี้ก็เกือบจะถูกเขาโยนลงมาจากห้องนอนอยู่แล้ว...”
“อ้าว... ไหนโรเบิร์ตบอกว่าคุณแก้วกับนายน้อยกำลัง...”
คนพูดหยุดชะงักเอาไว้แค่นั้นเมื่อเห็นคนฟังเบิกตากว้าง แก้มปลั่งซับเลือดฝาด
“เอ่อ... สงสัยโรเบิร์ตคงเข้าใจผิดไปเอง... แต่คุณแก้วไม่ต้องกังวลนะคะ ผู้หญิงสวยๆ แบบคุณแก้วไม่มีผู้ชายคนไหนต้านทานได้หรอกค่ะ”
“ขอบคุณจ้ะป้า”
หญิงสาวเอ่ยขอบคุณทั้งๆ ที่รู้ดีว่าคำพูดของคู่สนทนามันไม่มีทางใช้ได้ผลกับผู้ชายเถื่อนทมิฬอย่างเซร์คิโอ อะลอนโซ คุณานันท์ คนนั้นได้เลย
“เอ่อ งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ คุณแก้วคงอยากพักผ่อนแล้ว”
แม่บ้านร่างท้วมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคู่สนทนาคนงามนั่งก้มหน้านิ่งเงียบ
“ที่นี่ตั้งโต๊ะตอนเช้าเจ็ดโมงครึ่งนะคะ มื้อกลางวันก็เที่ยงครึ่ง ส่วนมื้อเย็นตั้งโต๊ะตอนสองทุ่มค่ะ แต่หากคุณแก้วไม่สะดวกไปที่ตึกใหญ่ก็สั่งให้ยกมาให้ที่เรือนพักได้นะคะ ป้ายินดีบริการค่ะ”
“ขอบคุณป้ามากค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ป้ายินดีรับใช้ค่ะ”
เมื่อหล่อนเห็นแก้วกัลยานั่งเงียบคล้ายบอกเป็นนัยว่าต้องการอยู่ตามลำพังคนเดียว ซินเทียร์จึงถอยหลังและเดินออกไปจากเรือนพักรับรองแขกอย่างเงียบเชียบ แม่บ้านร่างท้วมเดินลัดเลาะกลับตามทางเดิน และเมื่อผ่านสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ก็ต้องชะงักกึกเมื่อเสียงทรงอำนาจของเซร์คิโอดังขึ้นจากโต๊ะสีขาวริมสระ
“คุณแก้วกัลยาพักเรือนไหน?”
“นายน้อย...”
“ถามว่าคุณแก้วกัลยาพักที่เรือนหลังไหน?”
หนุ่มหล่อที่เส้นผมและผิวกายยังคงเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำถามคำถามเดิมด้วยน้ำเสียงกระด้างขึ้น ซินเทียร์ก้มหน้าตอบในสิ่งที่เจ้านายหนุ่มหล่ออยากรู้ออกไปอย่างรวดเร็ว
“หลังที่สามค่ะ”
“อืมม์ จะไปทำอะไรก็ไปเถอะ แล้วให้ร็อบมาพบฉันที่นี่ด้วย”
“ค่ะ นายน้อย”
- ผู้เขียน
