ตอนที่22
“เมื่อคืนกูเจอพิ้งค์ที่ผับ น้องมันบอกว่ามึงหนีหน้า?”
“อือ กูบอกแล้วว่าอย่าก้าวก่ายกูให้มาก”
“แล้วมึงหลบไปอยู่ที่ไหนมา ถึงไม่ออกมาให้น้องมันเจอได้วะ ไม่ลงแดงตายหรือไง” วายุปล่อยให้ควันลอยล่องในอากาศราวกับต้องการสร้างวิมานเมฆในห้องของตัวเอง
“อยู่บ้าน”
แค่ก ๆ
“มึงว่าไงนะ!”
“กูอยู่บ้าน”
“ไอ้เหี้ย! นี่กูฝันอยู่ปะ?”
ปึก เพื่อเป็นการช่วยยืนยันว่ามันไม่ได้ฝันเขาจึงจัดการยันโครมเข้ากลางอกของวายุจนมันหงายติดกับพนักพิงโซฟา
“ไอ้เหี้ยโอม!”
“ฝันมั้ย”
“อ๋อ กูนึกออกละ ที่บ้านมันมีอะไรดี ๆ ใช่มั้ยมึงถึงมุดหัวอยู่แต่บ้านได้” วายุยกยิ้มทั้งที่ยังไม่ได้ตั้งหลักลุกขึ้น และนั่นทำให้องศาหมั่นไส้เขาเป็นอย่างมาก
“เป็นเมียกูหรือไง อย่าเสือกให้มาก”
“เป็นงานยังวะ เอามาให้กูเล่นบ้างดิ”
“กูกลับละ”
“เดี๋ยว! อะไรของมึงวะมาสูบบุหรี่ยังไม่หมดมวนเลย”
“กูนึกได้ว่าคนดี ๆ แบบกูไม่ควรมาเกลือกกลั้วอยู่ก
