บทที่ 15
ปลอบโยน
แรกเริ่มจุมพิตของเหล่อยเซินแผ่วเบาอ่อนโยน หากต่อมามือใหญ่ข้างหนึ่งก็ยกขึ้นมาบีบคางเล็ก เพื่อให้นางเผยอริมฝีปากเปิดรับจูบอันเร่าร้อน
“อื้อ...”
หรงหรานครางเสียงแผ่วในลำคอ สองมือเล็กขยุ้มอกเสื้อของเหล่ยเซินแน่น กระนั้นเขายังคงสอดลิ้นร้อนเข้ามาข้างในโพรงปากนุ่ม ควานหาความหอมหวานอย่างดุดัน
ลิ้นสากตวัดสำรวจทุกซอกทุกมุม ทั้งดูดลิ้นเล็กทั้งเกี่ยวกระหวัดรัดรึง
ในขณะเดียวกัน มือใหญ่ที่ว่างอีกข้างก็อยู่ไม่เป็นสุข ถอดตรงนั้นปลดตรงนี้ และในที่สุดเสื้อผ้าของหรงหรานก็เลื่อนตรงอยู่ข้างเก้าอี้
บัดนี้เรือนร่างแบบบางของภรรยาเหลือเพียงเอี๊ยมสีชมพูตัวเล็กกับกางเกงชั้นในตัวจิ๋ว
“อ่า แฮ่ก...”
ทันทีที่ชายหนุ่มผละจากริมฝีปากนุ่ม หรงหรานถึงกับหอบหายใจกระชั้น
มือใหญ่ที่บีบคางมนเปลี่ยนมาลูบศีรษะและแผ่นหลังแบบบางราวกับประโลมปลอบ พร้อมกันนั้น มุมปากของเหล่ยเซินยกยิ้มเมื่อเห็นว่าใบหน้าอ่อ
