บทที่ 14
เดินทางกลับ
สองสามวันถัดมา หรงหรานร่ำลาบิดามารดา ก่อนจะเดินทางกลับหมู่บ้านใต้หุบเขาเล่อฉาง โดยนางสัญญาว่าจะมาเยี่ยมเยือนจวนสกุลโจวทุกเดือน
เมื่อถึงหมู่บ้านกลางป่า เหล่ยเซินนำข้าวของมากมายไปเก็บให้เป็นที่เป็นทาง ส่วนหรงหรานต้มน้ำร้อนจิบชาไปพลางกินของว่างไปพลาง ขณะเดียวกันก็มองดูสามีวุ่นวายกับงานจุกจิก
“สามี บางครั้งข้าก็คิดว่าท่านทำตัวสมกับเป็นภรรยายิ่งกว่าข้าเสียอีก”
เหล่ยเซินหันมายิ้ม จากนั้นก็จัดข้าวของต่อ ในใจของชายหนุ่มเวลานี้คิดว่าคงต้องขยายบ้านไม้หลังเล็กหลังนี้เพิ่มขึ้นอีกสักหน่อย
หรงหรานที่ไม่รู้ว่าเหล่ยเซินคิดอะไรลุกจากเก้าอี้ เดินเข้าไปหา ข้องแขนกำยำแล้วลากเขามานั่ง
“ท่านจัดข้าวของมาสักพักแล้ว พักจิบชาก่อนเถอะ แล้วค่อยทำต่อ”
แม้ไม่มีคำพูด หากเหล่ยเซินก็เชื่อฟังภรรยา เขารับจอกชาอุ่นๆ จากหรงหรานมาจิบช้าๆ
“ข้าอยู่กับท่านมาสักพักแล้ว สงสัยเหลือเกินว่าท่านเป็นคนในหม
