บทที่ 12
ราวกับจับฉลากได้ของดี!
เมื่อได้รับการยอมรับจากสกุลโจว คืนนั้นเหล่ยเซินที่กึ่งถูกบังคับกึ่งถูกอ้อนก็ย้ายมาอยู่ที่เรือนของหรงหราน
“คราวนี้พวกเรานอนร่วมห้องกันได้แล้วกระมัง”
เพราะคราวก่อนถูกเขาไล่ให้กลับห้อง นางจึงแกล้งถามอย่างประชด พร้อมกับตบลงบนที่นอนด้านข้าง
เหล่ยเซินก้าวยาวๆ ตรงเข้าไปยังเตียงนอน พอนั่งลงบนขอบเตียง หรงหรานก็จู่โจมชายหนุ่มทันที
นางผลักอกเขาให้นอนหงาย ลงมือถอดเสื้อผ้า จากนั้นโน้มใบหน้าหมายจะจูบ แต่แล้วทันใดนางก็ต้องชะงักงัน
“ทำไมหรือ”
เขาถาม
“หนวดของท่านมันทิ่มแทงข้า”
เหล่ยเซินได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะจนอกกระเพื่อม
“หัวเราะอะไรกันเล่า ข้าพูดจริงนะ” นางตบลงบนอกของเขาพร้อมถลึงตาใส่
เหล่ยเซินหุบยิ้ม จากนั้นลุกลงจากเตียง หยิบมีดสั้นที่อยู่ในห่อสัมภาระออกมา
นางเบิกตาโตพลางร้องถาม
“นั่นท่านจะทำอะไรหรือ”
ชายหนุ่มไม่ตอบคำ หากเดินไปนั่งยังหน้าคันฉ่อง จากนั
