บทที่ 11
สถานที่นี้ไม่เหมาะกับนางอีกแล้ว
หรงหรานจำไม่ได้ว่ากลับมาจวนได้อย่างไร นางรู้สึกตัวตอนที่เสียงทุ้มเอ่ยถาม
“หรือว่าเจ้ายังสนใจคุณชายหยวนนั่น”
เหล่ยเซินถามหรงหราน หนำซ้ำยังเจือความไม่พอใจหลายส่วน
หรงหรานได้สติ รีบหันขวับมองเหล่ยเซินที่ยังแสดงสีหน้านิ่ง หากภายใต้ดวงตาสีดำคู่นั้นกลับฉายแววว่าโกรธหน่อยๆ
หรงหรานรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ข้าไม่ได้สนใจคนสารเลวอย่างหยวนหลิงอวี้เสียหน่อย”
คงเพราะได้ยินเสียงพูดคุยที่ค่อนข้างดังของหรงหรานกับเหล่ยเซิน ตอนนั้นเอง ท่านพ่อท่านแม่ของหรงหรานเดินออกมาจากเรือนใหญ่แล้วถามทั้งสองว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่าพอเห็นสภาพมอมแมมของบุตรสาว ทั้งสองก็มีสีหน้าตกใจ โดยเฉพาะโจวจิ้งรุยผู้เป็นบิดาเปลี่ยนจากตั้งคำถามหันไปคาดโทษเหล่ยเซิน
“หรงหราน เหตุใดเจ้าถึงมีสภาพเยี่ยงนั้น หรือว่าเป็นเขาที่ทำร้ายเจ้า!”
“ไม่ใช่เขาหรอกท่านพ่อ”
“แล้วใครทำเจ้าจนมีสภาพแบบนี้ คนสกุลโจวใช่ว่
