ร่างบางที่หมุนตัวออกไปจากพื้นที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ทำให้โรฮานส่ายหน้าน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร นอกเสียจากลับดาบของตนให้กลับมาคมกริบเท่านั้น
การอยู่กับโรฮานในระหว่างที่ไปไหนไม่ได้ อันที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องไม่ดี แต่ก็เป็นการฝืนร่างกายอย่างหนักหนาสาหัสเหลือเกิน เพราะเขาไม่เพียงจะใช้นางทำอาหาร แต่ยังรวมถึงการทำงานบ้านงานเรือนต่างๆ อีกด้วย เอวาเพิ่งตระหนักได้ว่าหน้าที่ของ ‘คนใช้’
มันหนักเช่นนี้นี่เอง หากย้อนเวลากลับไปสมัยที่นางยังเป็นคุณหนูอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ได้ นางจะไม่จิกหัวคนใช้ให้ทำงานนั่นนี่แทนนางทั้งวี่ทั้งวันเลย
แต่คิดได้ตอนนี้ก็ไร้ซึ่งประโยชน์ เอวานั่งมองฝ่ามือของตนที่แดงเรื่อและเริ่มมีรอยแตกเล็กๆ จากการทำงานหนักพลันก็เม้ม
ริมฝีปากแน่น ถึงจะเป็นรอยแผลเล็กๆ แต่ก็สร้างความเจ็บปวดให้นางเหลือเกิน ครั้นจะร้องหายามาทา ก็มีหวังได้รับคำตอบไร้เยื่อใยจาก
โรฮานประมาณว่า ‘หากเจ้าอยากได้ เจ้าต้
