แผ่นหลังบางสัมผัสแนบไปกับโซฟาผ้าหนานุ่ม เตชินท์ราวกับกำลังหลงเข้าไปในทุ่งของดอกไม้แสนหวาน เป็นผีเสื้อที่ไม่สามารถหยุดดอมดมกลิ่นเกสรได้
“พี่คะ....” พิ้งค์พลอยมีเรื่องอยากถามเขา เสียงเรียกกระเส่าทำให้ชายหนุ่มชะงักไป เขาเลื่อนใบหน้าออกจากเนินอกอวบ
“ครับ” พิ้งค์พลอยเม้มริมฝีปาก เธอและเขาสบตากันไร้ซึ่งคำพูดจากริมฝีปากรูปกระจับนี้
“พูดเพราะจัง”
“ครับ”
“พี่เต...”
“ครับผม” พิ้งค์พลอยตัวอ่อนระทวย เขาทำให้เธอแก้มแดง ซึ่งท่าทีเขินอายของเธอทำให้เขาเอ็นดู เตชินท์เลื่อนมือขึ้นเกลี่ยปอยผมของเธอเล่น
“เราไม่ไป เอ่อ...ห้องนั้นเหรอคะ”
“อยากเหรอ”
“ก็...ก็พี่ชอบ” หญิงสาวเอียงหน้าหนี เธอรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะสบสายตากับเขาเกินหนึ่งนาที เขาเหมือนกับผู้คุมวิญญาณในเรื่องแฮรี่พอตเตอร์ สูบเอาจิตวิญญาณของเธอไปเสียแล้ว
“พี่ชอบ แต่เราต้องเรียนรู้” เตชินท์น่ะ อยากพาเธอไปใจจะขาด แต่พอได้คุยกับพายุแล้ว เขาก็พอที
