บ่ายโมง...
พิ้งค์พลอยโบกมือลาชายคนรักเมื่อเขามาส่งเธอที่หน้าสตูดิโอ ร่างบางถูกมองผ่านกระจกมองหลังจนหายลับไป เธอเดินเข้าไปในสตูดิโอของตัวเองเพื่อเตรียมถ่ายทำละครในช่วงบ่าย
“สรุปแล้วเธอคบกับไอ้หมอนั่นจริงเหรอ” เสียงทุ้มลึกของใครคนหนึ่งก็ได้ดังขึ้น ทำให้ร่างบางหันไปมอง เป็นพลวัศที่เข้ามาทักเธอ
“ไม่ใช่เรื่องที่นายจะต้องถาม”
“หึ...ฉันแค่อยากรู้ เพราะถ้าเธอคบกับไอ้หมอนั่นจริง ๆ นักข่าวก็จะมาถามฉันไง”
“ก็บอกไปว่าไม่รู้เหมือนที่นายเคยตอบนักข่าวตอนที่ฉันมีข่าวเสีย ๆ หาย ๆ ไง” หญิงสาวยังจำฝังใจ เขาคนนี้ช่างปลอมเปลือกเสียจริง
“เอาเถอะ ทั้งกองถ่ายรอเธออยู่”
“คิวฉันตอนบ่ายสอง”
“เหรอ...” พิ้งค์พลอยส่ายหน้าเบา ๆ เธอเดินเข้าไปในตึก ก่อนจะชะงักไปเมื่อเห็นตรัยคุณมองเธออยู่
“สวัสดีค่ะบอส”
“เตชินท์มาส่งเหรอ”
“ค่ะ...” พิ้งค์พลอยไม่ได้รู้สึกเคารพตรัยคุณในฐานะที่เขาเป็นเจ้านาย แต่เคารพเขาในฐานะท
