บทที่ 8 อาการ
2069 คำ
ฉันนอนไม่หลับ แม้พี่เตชินท์จะย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะดีขึ้น แต่ฉันก็นอนไม่หลับอยู่ดี ไม่รู้ว่าเขาไปเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงพูดว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้น เขาพูดราวกับรู้ล่วงหน้าอย่างไงอย่างนั้นแหละ ตอนนี้ฉันนอนที่ห้องนอนของเขา ส่วนเขาก็นอนที่โซฟาในห้องรับแขก ให้ตายสิ...ฉันไม่ได้อยากให้เขาเป็นสุภาพบุรุษไม่แตะเนื้อต้องตัวฉันเลยนะ จะว่าอยากเสียตัวก็ไม่ผิด ก็ฉันรักเขานี่
ว่าแล้วก็ดีดตัวลุกขึ้น ฉันเดินไปแง้มประตูห้องนอนออก ก่อนจะมองพี่เตชินท์ เขาสวมฮู้ดแล้วก็นอนราบไปกับโซฟา ดีที่มันยาวพอตัวของเขา แต่ว่าพี่เขาไม่มีผ้าห่ม ฉันยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อคิดอะไรบางอย่างออกก็เลยเดินไปเอาผ้าห่มนวมบนเตียงนอนของเขา นำไปห่มให้เขาที่โซฟา ทว่าก่อนที่ฉันจะขึ้นไปนอนกับเขา ฉันก็คิดอะไรบางอย่างออก
ห้องนั้น...
ฉันหันหลังไปมองห้องที่ถูกปิดไว้นั้นก่อนจะเดินไปด้วยความสงสัย เอื้อมมือไปคว้าลูกบิดก่อนจะหมุนลูกบิดเพื่อเปิดประตูห้อง ทว่า
แกร็ก!
มันกลับถูกล็อกเสียแล้ว ดูเหมือนว่าจะล็อกผ่านลูกกุญแจนะ ฉันส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อสลัดความคิดที่จะตามหาลูกกุญแจนั้น มันไม่ดีเท่าไรหากว่าพี่เตชินท์จับได้ คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินกลับไปที่โซฟาก่อนจะขึ้นไปนอนกับร่างหนา ซึ่งโซฟาหรูนี้ก็นอนได้สองคนแถมยังมีพื้นที่เหลืออีก ฉันแทรกตัวเข้าไปในวงแขนของเขา ยกแขนแกร่งขึ้นอย่างเบามือก่อนจะนำมาวางที่เอวของฉัน กลิ่นกายของพี่เตชินท์หอมมาก ๆ นะ กลิ่นแบบ...เป็นกลิ่นเฉพาะตัวของเขา ซึ่งตอนนี้พี่เตชินท์ก็ขยับตัวนิดหน่อย แต่แล้ว
“พลอย...” ฉันเม้มริมฝีปากเพราะคิดว่าพี่เตชินท์ละเมอ ทว่ามันก็ไม่ใช่อย่างนั้น “เธอคิดว่าพี่ไม่รู้ตัวหรือไง”
“ระ รู้เหรอคะ”
“เฮ้อ...นอน พี่มีงานแต่เช้า” ราวกับว่าเขาไม่อยากทะเลาะกับฉันแล้ว หรือไม่พี่เขาก็ง่วงเกินไป ฉันก็เลยถือโอกาสนี้ซบหน้าลงที่แผ่นอกแกร่ง ค่อย ๆ พริ้มตาหลับลง เผื่อว่าการมีเขานอนอยู่ตรงนี้จะทำให้ฉันหลับลงง่าย ๆ และมันก็คงเป็นแบบนั้น...
เช้าวันต่อมา...
-Other-
“เต...แม่เสียแล้วนะ” เด็กชายวัยสิบแปดปีหันไปมองบิดาที่กำลังแนบหูกับโทรศัพท์ เขาตกใจที่ผู้เป็นพ่อว่าอย่างนั้น
“พะ พ่อว่าไงนะครับ” เตชินท์ไม่เชื่อหูตัวเอง มารดาของเขาประสบอุบัติเหตุตกบันไดจนขาทั้งสองข้างใช้งานไม่ได้ แต่เธอก็ใช้ชีวิตปกติที่ต่างประเทศแม้ว่าจะมีอาการจิตฟั่นเฟือง เขาลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินไปหาผู้เป็นพ่อ
“แม้คลุ้มคลั่ง แล้ว...แล้วก็ใช้มีดกรีดข้อมือ เต...หมอช่วยแม่ไม่ทัน”
“ฮึก พ่อล้อผมเล่นเหรอ” เด็กหนุ่มมองบิดาที่ส่ายหน้าเบา ๆ เพื่อบอกว่าเรื่องที่ท่านพูดเป็นเรื่องจริง เตชินท์รับเรื่องที่ได้ยินไม่ได้
“แม่ อึก แม่...”
“เฮือก!!” ร่างหนาสะดุ้งตื่นขึ้นในเวลาเช้ามืด พลอยทำให้ร่างบางในอ้อมแขนสะดุ้งตื่นตามไปด้วย ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ พิ้งค์พลอยมองใบหน้าคมสันที่กำลังหายใจหอบเหนื่อย
“ฝันร้ายเหรอคะ” เขาหันไปมองตามเสียงเรียก ภาพของเธอพร่าเลือน เตชินท์ยกมือขึ้นกุมขมับ เขารีบลุกขึ้นเดินไปห้องครัวทันที ซึ่งร่างบางที่กำลังมึนงงก็รีบลุกขึ้นเดินตาม “พี่เต...”
เตชินท์เอื้อมมือขึ้นเปิดตู้ขนาดเล็ก เหงื่อบนใบหน้าของเขาผุดขึ้นจนไรผมของเขาเปียกชุ่ม พิ้งค์พลอยมองชายคนรักด้วยแววตาตกใจ เธอกะพริบเปลือกตามองร่างหนาที่กำลังเปิดตู้ขนาดเล็กนั้น พิ้งค์พลอยเห็นเขาคว้ากระปุกขนาดเล็กสีขาวออกมา ก่อนที่เขาจะเทเม็ดยาลงใส่ฝ่ามือเป็นจำนวนมาก เห็นอย่างนั้นหญิงสาวก็รีบคว้าข้อมือของเขาไว้ทันที
“มันเยอะเกินไปค่ะ...” ทว่า
พลั่ก!
ตุบ!
“โอ๊ย!...” พิ้งค์พลอยยกมือขึ้นกุมหน้าผาก ก่อนที่เธอจะสัมผัสได้ถึงเลือดที่ไหลออกมา ซึ่งเสียงร้องของหญิงสาวเรียกสติให้เตชินท์หันขวับไปมอง ภาพตรงหน้าค่อย ๆ ชัดขึ้น
“พลอย...” ชายหนุ่มปล่อยเม็ดยาที่อยู่ในมือทิ้ง เขาย่อตัวลงประคองร่างบางด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น ทำไม...”
“พะ พี่เป็นไรคะ พี่เต...กินยาก่อนนะ” พิ้งค์พลอยไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร ดูเหมือนว่าเขาจะจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำว่าเป็นคนผลักเธอจนศีรษะกระแทกกับขอบซิงค์ทำอาหาร
“เธอต้องทำแผลนะ”
“ไม่ ๆ พี่กินยาก่อน”
“พลอย...ทำไมเธอถึงเลือดออก” ดวงตากลมโตไหววูบ ฝ่ามือเล็กยกขึ้นสัมผัสเบา ๆ ที่กรอบหน้าคมสัน เหงื่อของเขายังไม่หยุดไหล “พี่ต้องกินยา...ใช่ พี่ต้องกินยา”
“พี่เต...” หญิงสาวพึมพำออกมา เขากำลังพูดกับตัวเองคล้ายคนละเมอ เธอมองร่างสูงที่กำลังหันกลับไปหยิบกระปุกยาออกมากินอีกครั้ง เธอเม้มริมฝีปากพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ เตชินท์...เขากำลังเป็นอะไร
“อึก...” ร่างบางนั่งอยู่บนพื้นเป็นภาพที่เขาเห็น ชายหนุ่มข่มเปลือกตาปิดลงหลังจากกลืนเม็ดยาลงคอ ภาพซ้อนที่แล่นเข้ามาในหัวทำให้เขาต้องรีบสะบัดศีรษะอย่างแรง เห็นอย่างนั้นพิ้งค์พลอยก็รีบลุกขึ้น เธอรู้ว่ายาที่เข้าเพิ่งกลืนลงไปยังไม่ออกฤทธิ์ เช่นเดียวกับชายหนุ่ม
“ออกไปพลอย...”
“_”
“ออกไปจากห้องนี้!!” เตชินท์ตะคอกเสียงดังลั่น ทว่าเธอก็ไม่ออกไป พิ้งค์พลอยไม่อยากให้เขาอยู่คนเดียว เธอกลัวว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง ต่างจากชายหนุ่มที่กลัวว่าตัวเองจะพลั้งมือทำร้ายเธอ
“ไม่ ๆ อึก ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น...” ทว่า
พลั่ก!
ปัง!
แกร็ก~
พิ้งค์พลอยล้มลง เธอโดนเขาผลักอย่างแรงจนร่างบางล้มลงก้นกระแทกพื้น ก่อนที่ชายหนุ่มจะเอื้อมมือไปคว้าประตู เขากระชากประตูห้องครัวปิดเสียงดังลั่น
“ฮืออ~ พะ พี่เต...” พิ้งค์พลอยรีบลุกขึ้นคว้าลูกบิดประตู เธอดึงอย่างแรงแต่ดูเหมือนว่ามันจะถูกล็อกจากทางด้านใน หญิงสาวสะอื้นไห้ “อย่าทำอะไรไม่ดีนะ อึก พี่เตพลอยอยู่นี่...”
ไร้เสียงตอบรับจากภายในห้องครัว ชายหนุ่มเงียบเสียงไปจนพิ้งค์พลอยใจไม่ดี เธอหันรีหันขวางมองหาทางช่วยเขา ทว่าความคิดเดียวที่ทำได้คือโทรหาบิดาผู้ให้กำเนิด พิ้งค์พลอยรีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เธอมองหาโทรศัพท์มือถือของเธอเอง ก่อนจะพบว่ามันนอนแน่นิ่งอยู่บนที่นอน หญิงสาวรีบคว้าขึ้นมาทันที
พิ้งค์พลอยรีบกดโทรศัพท์หาบิดาอย่างลนลาน มือไม้ของเธอสั่นเทา หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูพลางกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับมายังห้องครัวอีกครั้ง ไม่นานปลายสายก็กดรับ ทว่าเป็นจังหวะพอดีที่เตชินท์เปิดประตูออกมา
ติ๊ด!
[ฮัลโหลพลอย...พ่อโทรหาตั้งนานไม่รับ ไปนอนที่ไหน] พิ้งค์พลอยนิ่งค้างเธอไม่ได้ตอบคำถามของผู้เป็นพ่อ หญิงสาวมองร่างหนาที่ยืนมองเธออยู่เช่นกัน ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่ง เขาเดินมาหาเธอพร้อมกับรั้งร่างบางมากอด
“เจ็บไหม...พี่ขอโทษ”
[เสียงใครน่ะ เตเหรอ...]
“ค่ะ อึก หนูอยู่กับพี่เตชินท์ เดี๋ยวกลับนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วง” เธอว่าเสร็จก็กดตัดสายทิ้งทันที พิ้งค์พลอยเอื้อมมือขึ้นลูบท้ายทอยของเขาอย่างอ่อนโยน แผ่นหลังหนาสั่นเทาเช่นนี้เขากำลังร้องไห้
“พลอยอยู่นี่นะ...พลอยอยู่ข้าง ๆ พี่ตลอด” เตชินท์ไม่ได้ตอบอะไร เขากดปลายจมูกลงที่ไหล่บาง กลิ่นกายของเธอบอกเขาว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว
“ละ ลา ลั้นลา~ ลั้นลา~ ละ ลา...”
“หึ...” เตชินท์หัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นว่าพิ้งค์พลอยกำลังฮัมเพลงที่เขาเคยฮัมให้เธอตอนที่เธอร้องไห้ในวัยเด็ก พอได้ยินเสียงของเขาร่างบางก็กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“ขอบคุณนะ ขอบคุณที่ไม่เป็นอะไร” แม้ว่าเธอจะว่าอย่างนั้นแต่หญิงสาวก็อดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้ เธอกลัวจนตัวสั่น กลัวว่าเขาจะพลั้งมือทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว
“พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ...” ชายหนุ่มดันหัวไหล่เล็กออก เขายกมือขึ้นสัมผัสแผลของเธอที่เลือดได้แห้งเกรอะแล้ว
“พี่ขอโทษ...”
“ไม่ ไม่ใช่ความผิดของพี่” พิ้งค์พลอยโผเข้ากอดร่างหนาอีกครั้ง เธอกอดเขาแน่นจนชายหนุ่มแน่นิ่งไป “ฉันกลัว กลัวว่าพี่จะทำร้ายตัวเอง ขอบคุณนะคะ อึก ขอบคุณที่ไม่เป็นอะไร”
“_”
“ถ้าพี่เป็นอะไรไป ฉัน...อึก อยู่ไม่ได้แน่ ๆ” พิ้งค์พลอยร้องไห้ออกมาเสียงดัง เธอกอดเอวหนาแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป หญิงสาวไม่อาจทนได้หากว่าชายหนุ่มทำร้ายตัวเอง เช่นเดียวกับเขาที่ไม่อาจทนได้หากว่าเผลอทำร้ายเธอ อย่างเช่นตอนนี้...
เวลาต่อมา...
“ไม่ไปทำงานแล้วเหรอคะ” พิ้งค์พลอยเอ่ยปากถามร่างหนาเมื่อเห็นว่าเขาไม่ไปทำงานเสียที แต่กลับอยู่ทำแผลให้กับเธอ หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองใบหน้าคมสันเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป
“พี่เต...”
“ลางานแล้ว โทรไปลาเมื่อกี้”
“ทำไมอ่ะ...”
“อยู่ทำแผลให้เรามั้ง พี่เลื่อนไปบ่ายโมง” คำพูดของเขาทำให้พิ้งค์พลอยอมยิ้ม เธอยกมือขึ้นจับข้อมือหนาไว้
“ฉันจะไม่บอกใคร”
“_”
“ฉันจะอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ พี่เสมอ” เตชินท์สบตากับเธอ เขาส่ายหน้าเบา ๆ ไม่อยากให้เธอทำอย่างที่ปากพูด
“เธอควรมีความสุขกับคนที่คู่ควรพลอย”
“_”
“ลืมพี่ไป...ลืมคนบ้าแบบพี่ไป” พิ้งค์พลอยส่ายหน้าเบา ๆ เธอไม่อยากให้เขาคิดแบบนั้น
“มันรักษาได้ อึก...ทำไมพี่โกหกพ่อ” เตชินท์เม้มริมฝีปาก พิ้งค์พลอยคิดว่าเขาหายขาดแล้ว แต่ความเป็นจริง อาการทางจิตไม่มีทางหายขาด โดยเฉพาะกับเขาเอง
“พี่เต...” หญิงสาวเอ่ยเรียกเขาอีกครั้งเมื่อเห็นเขาเงียบไป
“อย่ามาหาพี่อีก...ข่าวของเธอจะจบลงอีกไม่นาน เธอไม่ต้องกังวล” ชายหนุ่มเลี่ยงจะตอบคำถามของเจ้าหล่อน
“ไม่เอา ฉันรักพี่”
“เธอ...”
“ให้ฉันได้รักพี่ไม่ได้เหรอ ทำไมล่ะ ทำไม...” พิ้งค์พลอยเขย่าแขนของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะปิดแผลให้กับเธอ
“โทรบอกให้คนขับรถมารับ”
“_”
“แล้วอย่ามาเจอพี่อีก” พิ้งค์พลอยมองร่างหนาที่ลุกขึ้นยืน เธอไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมเขาอย่างไร วันนี้เธอรู้แล้วว่าเตชินท์ไม่ได้หมดรัก เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากให้เธอเจ็บปวดอยู่กับเขา
“ฉันไม่ยอมแพ้หรอกค่ะ ฉันจะช่วยพี่ แล้วเรา อึก...จะได้อยู่ด้วยกัน” เธอตะโกนไล่หลังเขาไป จนแผ่นหลังหนาหายเข้าไปในห้องนอน เตชินท์ปิดประตูลงพร้อมกับนั่งชันเข่าที่หลังบานประตู
“...อึก” เตชินท์กลืนก้อนสะอื้นลงคอ เขาก้มหน้าลงมองหยดน้ำตาที่ค่อย ๆ หยดลงบนพื้น มันเหมือนกับว่าชีวิตของเขาได้หมดสิ้นไปตั้งนานแล้ว จมดิ่งอยู่ในห้วงภวังค์ของความทรมาน เขาไม่อยากมีชีวิตต่อเลยสักนิด มันไม่อาจลบเลือนเหตุการณ์ในความทรงจำที่กลับมาทำร้ายเขาซ้ำ ๆ แม้ว่ามันจะจบไปนานแล้ว...
- ผู้เขียน
