บนรถม้าคันเดิมแต่เพิ่มเติมคือบรรยากาศมาคุ ที่มาพร้อมๆ กับใบหน้าสุดแสนจะเย็นชาขององค์ไทจื่อ ความเย็นชาอันหนาวเหน็บกระทบตัวหลันฟู่อิงจนนางขนลุกเกรียว นางสั่นไล่ความเสียววูบวาบในท้อง คนตัวเล็กกล่าวออกมาท่ามกลางความเงียบอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“องค์ไทจื่อ”
“นี่คือแผนการของเจ้าใช่หรือไม่” หลังจากเงียบอยู่นานลู่เฉิงหันมาตวาดใส่หลันฟู่อิงจนนางสะดุ้งโหยง
“ไม่ใช่นะเพคะ หม่อมฉันไม่รู้นี่เพคะว่าฮองเฮาจะทรงถามเช่นนั้น”
“เหตุใดจึงคิดไม่ทันกันว่าเสด็จแม่หลอกถามเจ้า วันๆ ใช้สมองอันน้อยนิดนั่นคิดแต่เรื่องอะไรกัน ไม่ได้เรื่อง!”
“พระองค์อย่าว่าสมองของหม่อมฉันนะเพคะ!”
“เจ้าห่วงเรื่องอันใดกัน ห่วงเรื่องรับสั่งของเสด็จแม่ก่อนดีหรือไม่” ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่น
“นะ นั่นสิเนอะ ฮ่าฮ่า” นางหัวเรอะพลางยิ้มแห้งไปทางลู่เฉิง ลู่เฉิงสะบัดหน้าหนีนางก่อนจะพูดออกมา
“อย่างไรก็ขัดราชโองการของเสด็จแม่ไม่ได้ เจ้าทำอันใดกับเสด็จแม
