6. พูดมา
1174 คำ
~เหตุการณ์ปัจจุบัน~
ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
เสียงเคาะประตูดังสนั่น ปลุกให้คนนอนหลับสะดุ้งดีดตัวลุกนั่ง การนอนแปลกถิ่นอาศัย สร้างผลเสียให้เขาพึ่งจะได้งีบหลับไม่นานเท่าไหร่
"นายตื่นหรือยัง!!!เป็นบอดี้การ์ดจะมาตื่นสายกว่าเจ้านายไม่ได้นะ" น้ำเสียงแหลมตะโกนเรียกจากหน้าห้องกดดัน
"...เฮ้อ" ร่างสูงถอนหายใจแรง เหมือนว่าบรรยากาศวันนี้จะพาลทำเขาอารมณ์เสียก่อน ฝ่ามือใหญ่จับผ้าห่มสะบัดออก แล้วตรงไปที่ประตูเปิดให้คนโวยวายด้านนอกเงียบเสียง
"กฏของที่นี่คือฉันเป็นเจ้านาย จะทำอะไรก็แล้วแต่ ต้องฟังแค่คำสั่งฉันเท่านั้น!" ดาริณบอกอย่างเอาแต่ใจ แม้ว่ากาเรลจะสวมแค่กางเกงนอนขายาว โชว์กล้ามมัดส่วนบนมีรอยสักรูปหัวนกอินทรีย์
ก็ไม่ได้ทำให้เพศสตรีเช่นเธอหวั่นไหว นอกจากจับจ้องความหมายของรอยสักนั้น
"เหมือนเธอจะขอร้องให้ฉันมาเป็นนะ...เผื่อลืม" น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอก ยกมือใหญ่ดันหน้าผากมนไม่ให้ชะโงกเข้ามาในเขตพื้นที่ส่วนตัว เธอเล่นจ้องเรือนร่างชายกำยำ ไม่ได้กระด้างแบบที่ผู้หญิงคนอื่นควรจะเป็น
"เอาน่าก็ตามๆกฏหน่อยสิ"
"กฏของเธอมันน่าเชื่อฟังตรงไหน เป็นผู้หญิงจะจ้องหุ่นผู้ชายอีกนานไหม?" หัวตาเข้มหรี่จ้อง
"ดูนิดดูหน่อยไม่ได้ รอยสักนายมันหมายว่าไง" มือเล็กยกมาชี้ตามคำพูด
"เรื่องส่วนตัวขอไม่ตอบ" โครงหน้าหล่อเอียงปฏิเสธตาม
"ชิ! รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะ ฉันจะเข้าไปร้าน ให้มันเร็วก่อนนายแบล็คจะตามไป" เรียวปากสีจัดจ้านเบะอย่างหมั่นไส้ เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายคนหยิ่งผยองเช่นนี้เลย
"อืม"
หมับ!!!ยังไม่ทันที่กาเรลจะดึงประตูปิด ดาริณรีบดึงรั้งประตูให้เปิดใหม่อีกครั้ง
"อะไรอีก?" ช่างน่าเหนื่อยใจ ขนาดยังไม่เริ่มงานวันแรกกับเธอเลย
"ลืมบอกว่าชุดหน่ะ เดี๋ยวอีกสักพักจะมีคนเอามาให้ จะได้ดูกลมกลืนเหมือนคนอื่นหน่อย" จะบอกไปว่าระดับเจ้าแม่ดีไซน์เนอร์ มีหรือให้ผู้ติดตามใส่เพียงเสื้อยืดกางเกงยีนส์ไม่มีทาง
"จบแล้วใช่ไหม" น้ำเสียงเข้มเอ่ย
"อืม จบแล้วไปล่ะ" ใบหน้าสวยแสร้งฉีกยิ้มไม่ได้ให้คนมองรู้สึกดี ยกมือเล็กโบกเหมือนอำลา ก่อนเดินกระแทกรองส้นสูงไปตามทางเข้าตัวบ้านหลังใหญ่
"......"
@ DARIN DESIGN
"ทางห้างของคุณช่อฟ้าที่ต่างประเทศ จะขอชุดแฟชั่นวีคนี่ คุณดาริณจะตอบตกลงไหมคะ" วาดฝันคือเลขาคนสนิทอีกคนนึงของดาริณ ในวัยไล่เลี่ยกันแต่เลขาสาว มีนิสัยกิริยาเรียบร้อยกว่าจนเห็นได้ชัด
เธอค่อยๆบรรจงเสริ์ฟน้ำชาร้อน พร้อมคุกกี้ให้เจ้านายเป็นอาหารว่าง
"ประเทศไหน?" น้ำเสียงใสบอกจริงจังในเวลาทำงาน ร่างอรชรเดินรอบหุ่นเสื้อผ้า เพ่งมองถึงลวดลายจะเติมบนเนื้อผ้าสีจืดชืด
ขณะที่บอดี้การ์ดมือใหม่ต้องยืนคุมตรงประตู มีใบหน้าเบื่อหน่ายที่แสดงออก สวมเพียงเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงสแลคดำตามอีกฝ่ายสั่งมา
"ที่ฝรั่งเศสค่ะ กำลังจะเปิดสาขาในอาทิตย์นี้พอดี คุณหนูจะตกลงไหมคะ"
"......" กาเรลหันมองคนพูด เหมือนรู้สึกคุ้นเคยในถ้อยคำบางประโยคนี้ แต่ความคิดที่หายไปไม่ช่วยให้มันกระจ่างเลย
"ตกลง แต่ต้องเป็นราคาที่ฉันบอก"
"คุณช่อฟ้าเสนอว่าต้องลงที่ฝรั่งเศสที่เดียวเลย คุณหนูจะโอเคอีกไหมคะ" เลขาสาวเอื้อมหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะจนไม่ทันสังเกตุเห็นว่าข้อศอกกำลังจะโดนอะไร
เคล้ง!!
"ระวังหน่อย" น้ำเสียงเข้มบอก เขาไปจับแก้วน้ำชาร้อนออกได้ทัน เกิดเพียงเสียงสั่นคลอนกระทบจานรอง โชคดีที่ไม่โดนร่างอรชรยืนอยู่ตรงนั้น
"ขอโทษค่ะ วาดฝันไม่ทันระวัง"
"ไม่เป็นไร ไหนๆก็จะบินไปฝรั่งเศสอยู่แล้ว ตกลงไปเลยแล้วกัน" ใบหน้าสวยหันมองที่ร่างสูง ไหวพริบแบบนี้ไม่ธรรมดา
"ค่ะ งั้นวาดฝันไปข้อมูลตอบทางนั้นก่อนนะคะ"
"ได้...." ดวงตากลมโตสีฟ้าอ่อนยังจ้องไปยังร่างสูง ที่ไม่ได้ข้อสรุปว่าได้จากบรรพบุรุษคนไหน บุพการีและน้องชายต่างมีดวงตาสีน้ำตาล
"พูดมา ฉันไม่ได้อ่านกระแสจิตเป็น" และเขาก็มีนัยน์ตาสีฟ้าเพียงแต่ความเข้มขึมจนมันดูน่ากลัวกว่า
"ถ้าปากนายเบาลงอีกนิดนึงนะ นายจะดูเป็นสุภาพบุรุษเลยนายกาเรล" ร่างอรชรก้าวมาหยุดตรงหน้าเขา ในมือเล็กยังถือดินสอและกระดาษวาดลาย
"......" ใบหน้าหล่อส่ายไปมา จนปลายผมสีทองเข้มปนน้ำตาลพริ้ว ยิ่งเผยผิวขาวละเอียดกว่าสตรี
"นายไม่รู้จริงๆ หรือว่ามาจากที่ไหน ฉันว่านายต้องมีเชื้อสายตระกูลดัง" นอกจากรูปลักษณ์ภายนอก ก็คงเป็นรอยสักสัญญาลักษณ์แบบไม่เคยเห็นที่ไหน
"ฉันเคยบอกไปแล้ว" ตอนถูกมือเล็กจับบังคับเซ็นต์สัญญาแบบไม่เต็มใจ เลยต้องบอกข้อมูลบางอย่าง เพราะเขาไม่มีเอกสารกล่าวอ้าง
"ฉันก็ไม่ได้จำเรื่องของคนอื่นอะนะ ว่าแต่นายช่วยมายืนข้างๆหุ่นตัวนั้นให้หน่อย เผื่อฉันจะคิดลายใหม่ได้"
"บอดี้การ์ด?" น้ำเสียงเข้มถามทวนความจำ
"ลืมๆบ้างเถอะน่า" เธอเลยลากท่อนแขนแกร่งมายืนข้างหุ่นเสื้อผ้า ปล่อยให้อีกฝ่ายรู้สึกรำคาญก็ตาม
"ว่าแต่ขนาดของนายเท่าไหร่?" รูปหน้าสวยเงยขึ้นมองรอคำตอบ
"ขนาดของฉัน? เธอต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่เนี้ย แค่เมื่อเช้าก็รอบนึงแล้ว" เขารีบถอยหลัง เมื่อหญิงสาวปล่อยคำถามน่าอายดันมาเอ่ยถึงอวัยวะเพศชายตรงๆ
"แบบเนี้ยแหละนายจะทำไม ฉันเป็นนักดีไซเนอร์นะ ต้องรู้จักสัดส่วนนายแบบสิ อกนายเท่าไหร่สูงเท่าไหร่ฉันต้องรู้!" สองเท้าส้นสูงยกก้าวไปประจันหน้า ดั่งคนมีความกล้า
"ก็บอกให้ชัดเจนสิเป็นผู้หญิงหน่ะ! มาพูดสองแง่สองง่ามมันดีไหมล่ะ" ไม่รู้ว่าวันนี้เขาพ่นลมหายใจไปที่รอบเท่าไหร่แล้วของวัน
"คนมีใจอกุศลแบบนายเท่านั้นแหละที่คิดอย่างนี้ได้" ครั้นจะเถียงต่อก็เสียเวลาเปล่า เธอเลยไปหยิบสายวัดขนาดลำตัวมาเทียบเอง
"เธอต้องถึงเนื้อถึงตัวผู้ชายตลอดเหรอ?" ยามร่างอรชรมาบดเบียดก้มๆเงยๆตรงกล้ามอกแกร่ง มันชวนรู้สึกกระสับกระส่าย ต้องยกมือดันศรีษะมนขยับออก
"ก็บ่อยนะ จนมองออกว่าส่วนไหนบ้างมีขนาดเท่าไหร่?"
-----------------------
ระดับดาริณไม่ธรรมดา 555
- ผู้เขียน
